Η Διάσκεψη ασφάλειας του Μονάχου για το 2017 που έληξε στις 19 Φεβρουαρίου, εξέθεσε μια διαιρεμένη Δύση, μια Αμερική της οποίας ηγείται μια νέα κυβέρνηση που θέλει να βάλει "την Αμερική πρώτα”, και μια Ευρωπαϊκή Ένωση που αντιμετωπίζει κάποιες από τις πιο σημαντικές εκλογικές διαδικασίες των τελευταίων δεκαετιών.
Καλώς ή κακώς, αυτή πρόκειται να είναι η χρονιά της Αμερικής και η χρονιά της Γαλλίας. Το πώς η κυβέρνηση του Αμερικανού προέδρου Donald Trump θα χειριστεί την Ευρώπη, τη Ρωσία και το Ιράν και την Κίνα, θα έχει σοβαρές επιπτώσεις για την σταθερότητα παγκοσμίως. Το ποιον θα εκλέξουν οι Γάλλοι ψηφοφόροι ως τον επόμενο πρόεδρό τους τον Μάιο, θα καθορίσει το μέλλον της ΕΕ.
Παρά τις προσπάθειες στο Μόναχο από τον Αμερικανό υπουργό Άμυνας James Mattis και τον αντιπρόεδρο Mike Pence να διαβεβαιώσουν τους Ευρωπαίους συμμάχους των ΗΠΑ ότι οι διατλαντικοί δεσμοί είναι άθραυστοι, δεν είναι αυτοί που θα λάβουν τις αποφάσεις στην Ουάσιγκτον. Ο ένοικος του Λευκού Οίκου θα το κάνει. Στο μεταξύ, το μέλλον της Ευρώπη κρέμεται στον αέρα.
Με την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τη δυτική φιλελεύθερη τάξη να αντιμετωπίζουν τέτοια αβεβαιότητα και αστάθεια, παραθέτουμε πέντε συμπεράσματα από τη Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια.
Το πρώτο είναι ότι οι Ευρωπαίοι -σαν να μην είχαν ήδη δεχθεί αρκετές προειδοποιήσεις από την ομάδα των Αμερικανών γερουσιαστών που παρακολουθούσαν την εκδήλωση- πρέπει να αποδεχθούν ότι οι ομοϊδεάτες Αμερικανοί που ενδιαφέρονται γι την Ευρώπη, τώρα θα είναι απασχολημένοι με την κυβέρνηση trump. Από την εξωτερική πολιτική -Κίνα, Ιράν, πολυμερείς οργανισμοί και εμπόριο- στην εγχώρια πολιτική, οι Αμερικανοί που πιστεύουν βαθιά στην διατλαντική σχέση θα μάχονται για την θέση τους στο Αμερικανικό Κογκρέσο. Θα αποσπάται η προσοχή τους από τα προβλήματα της Ευρώπης.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι οτι οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν μια αμερικανική κυβέρνηση που δεν παίρνει στα σοβαρά τους πολυμερείς οργανισμούς -και αυτό περιλαμβάνει και την ΕΕ- ή τις πολυμερείς εμπορικές συμφωνίες. Τις τελευταίες ημέρες στο Μόναχο, Τα Ηνωμένα Έθνη, ο ΟΟΣΑ και η ΕΕ μετά βίας τράβηξαν την προσοχή της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Οι διμερείς σχέσεις και η μονομέρεια φαίνεται να έχουν το προβάδισμα έναντι της πολυμέρειας.
Η Γερμανία και άλλες χώρες της ΕΕ είναι πολύ ανήσυχες για αυτό. Αυτά τα δομικά στοιχεία της μετά το 1945 ασφάλειας και της οικονομικής αρχιτεκτονικής σχεδιάστηκαν για να παγιώσουν τη Δύση και να παράσχουν κανόνες, αξιοπρεπή επίπεδα για το εμπόριο, και κυρίως, προβλεψιμότητα.
Η κυβέρνηση trump δεν έχει δώσει ακόμη σημασία σε αυτούς τους οργανισμούς. Αλλά οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι που έχουν δουλέψει από κοινού για δεκαετίες, φοβούνται ότι είναι απλώς θέμα χρόνου μέχρι να το κάνει. Μια Δύση βασισμένη σε κανόνες, με επίκεντρο τους πολυμερείς οργανισμούς, δεν είναι πλέον δεδομένο. ΟΙ χώρες που παραβιάζουν την εδαφική ακεραιότητα άλλων ίσως να το δουν αυτό ως μια ευκαιρία για να δοκιμαστεί η ευρωστία και η ενότητα της Δύσης.
Αυτό οδηγεί στο τρίτο ζήτημα: τη Ρωσία. Βρέθηκε πολλές φορές στο επίκεντρο της συζήτησης στη Διάσκεψη, αν μη τι άλλο εξαιτίας της συνεχιζόμενης κατοχής και ανάμειξης στην Ουκρανία, του ρόλου της στη Συρία και της διάδοσης ψευδών ειδήσεων και της παραπληροφόρησης. Η Γερμανίδα Καγκελάριος Merkel προσπαθεί να κρατήσει την ΕΕ ενωμένη στην παράταση των κυρώσεων στη Ρωσία, όταν έρθει η ώρα για ανανέωση αυτών αργότερα μέσα στο έτος. Στο Μόναχο έπρεπε να υπερασπιστεί τη Συμφωνία Μινσκ που επετεύχθη στις αρχές του 2015 για να σταθεροποιήσει την Ουκρανία και να αναπτύξει κάποιου είδους οδικό χάρτη που θα οδηγούσε σε πολιτική λύση.
Και ενώ οι Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν πως θα υποστήριζαν τη συμφωνία και την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας, δεν είναι ακόμη σαφές ποιες είναι οι σκέψεις του Trump για τη συμφωνία και τι είδους σχέση θέλει με τη Ρωσία. Αυτό είναι βέβαιο πως θα αποτελέσει μήλον της έριδος μεταξύ διαφόρων χωρών της ΕΕ και των ΗΠΑ, εάν ο trump θέλει να πιέσει το reset με τη Μόσχα. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: Οι Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί γερουσιαστές των ΗΠΑ θα δώσουν αγώνα για να αντισταθμίσουν τις κινήσεις ώστε να δοθεί τέλος στις κυρώσεις ή να αποδυναμωθεί η αμερικανική στήριξη για την Ουκρανία,
Το τέταρτο ζήτημα είναι μια στροφή στις σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Οι Αμερικανοί Γερουσιαστές που παρακολούθησαν τη διάσκεψη του Μονάχου ζήτησαν από τους Ευρωπαίους συνομιλητές τους να παραμείνουν στο πλάι της Αμερικής. Τι μεταστροφή αντιλήψεων! Ενώ αξιωματούχοι από την αμερικανική κυβέρνηση βομβάρδισαν τους Ευρωπαίους συμμάχους της Ουάσιγκτον, ιδιαίτερα για να δαπανούν περισσότερα για την άμυνα, μη κυβερνητικοί αξιωματούχοι ήθελαν οι Ευρωπαίοι να παραμείνουν στο πλάι των ΗΠΑ. Και ήθελαν μια ισχυρή ΕΕ, όχι μια ευρωπαϊκή ήπειρο που να αποτελείται από μεμονωμένα κράτη χωρίς μια ένωση να τα δεσμεύει.
Το πέμπτο θέμα έχει να κάνει με το μέλλον της ΕΕ. Αυτό το μέλλον βρίσκεται στους ανθρώπους της Γαλλίας. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών της χώρας τον Μάιο, θα έχει μεγάλες συνέπειες για την Ευρώπη. Εάν η επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου, Marine Le Pen, εκλεγεί πρόεδρος, θα εγκαινιάσει το τέλος της ΕΕ, ένας οργανισμός για τον οποίο ο trump έχει λίγο χρόνο. Εάν ένας από τους διεκδικητές της, ο νέος και άπειρος Emannuel Macron κερδίσει, θα έχει μια εξαιρετική ευκαιρία για την αναβίωση της γαλλό-γερμανικής σχέσης, με οτιδήποτε συνεπάγεται αυτό: μια νέα ενέργεια για την ΕΕ, ακόμη και για τη Δύση.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://carnegieeurope.eu/strategiceurope/68049
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου