Τα αφήνεις για μέρες στον ήλιο, τα "καις" μπροστά από την σόμπα κι αυτά εκεί,
πεισματικά φρεσκοπλυμένα.
Είναι κάτι κύκλοι που δεν σπάνε ποτέ.
Η απώλεια μιας ακτίνας τους τους κάνει πιο σφιχτούς για να μην φύγει, να μην χαθεί άλλη.
Είναι κάτι άνθρωποι που δε ξεχνιούνται ποτέ.
Η λεβεντιά τους στον χορό που λέγεται «ζωή», τα ταλίμια τους σα βγαίνουν στον «κάβο» εντυπώνονται στην ψυχή και δεν είναι ποτέ πια ίδια τα βήματα σου.
Είναι κάτι πουκάμισα που δεν στεγνώνουν ποτέ.
Τα κοιτάς να ανεμίζουν στα σχοινιά σαν παντιέρες υψωμένες που δείχνουν το νέο σου δρόμο.
Των αδικοχαμένων τα πλυμένα πουκάμισα στολίζουν πάντα τις αυλές
κι ας σώπασαν στις γειτονιές τα βήματα τους.
Υ.Γ. «Ταλίμι» ή «τσαλίμι» είναι η χορευτική φιγούρα ενώ ως «κάβος» ορίζεται η αρχή του χορευτικού κύκλου.
Μαίρη Σκούρτη
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου