- Δεν είπα ποτέ, ότι ήμουν, απάντησε ο Ντοβ.
- Θα πρέπει ν' αλλάξουμε τα στοιχεία σας, είπε αδιάφορα ο αξιωματούχος.
- Κανένα πρόβλημα, συμφώνησε ο Ντοβ, κάντε το.
- Ποια είναι η εθνικότητά σας;
- Ισραηλινός, πρότεινε ο Ντοβ.
- Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, δήλωσε ο αξιωματούχος.
- Γιατί;
- Επειδή, δεν υπάρχει ισραηλινή εθνική ταυτότητα, αναστέναξε ο αξιωματούχος τού υπουργείου. Που γεννηθήκατε;
- Στη Βαρκελώνη.
- Τότε, θα γράψουμε “εθνικότητα ισπανός”.
- Ναι, αλλά δεν είμαι ισπανός. Είμαι καταλανός και αρνούμαι να κατηγοριοποιηθώ ως ισπανός. Γι΄αυτό πολεμήσαμε με τον πατέρα μου τη δεκαετία τού '30.
Ο αξιωματούχος έξυσε το κεφάλι του. Δεν ήξερε ιστορία, αλλά σεβόταν τους ανθρώπους.
- Τότε, θα βάλουμε “εθνικότητα καταλανός”.
- Πολύ ωραία, είπε ο Ντοβ.
Έτσι, το Ισραήλ έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο, που αναγνώρισε επίσημα την καταλανική εθνικότητα.
- Τώρα, κύριε, ποια είναι η θρησκεία σας;
- Είμαι κοσμικός άθεος.
- Δεν μπορώ να γράψω άθεος. Το κράτος τού Ισραήλ δεν αναγνωρίζει τέτοια κατηγορία. Ποια ήταν η θρησκεία τής μητέρας σας;
- Την τελευταία φορά, που την είδα, ήταν ακόμη καθολική.
- Τότε, θα γράψω “θρησκεία: καθολικός”, είπε ο αξιωματούχος, ανακουφισμένος.
Αλλά ο Ντοβ, που συνήθως ήταν ενας ήρεμος άνθρωπος, άρχισε να γίνεται ανυπόμονος.
- Δεν πρόκειται να κουβαλάω ένα δελτίο ταυτότητας, που θα λέει, ότι είμαι χριστιανός. Όχι μόνο είναι αντίθετο στις αρχές μου, αλλά προσβάλλει και τη μνήμη τού πατέρα μου, ο οποίος ήταν αναρχικός κι έβαζε φωτιά σ’ εκκλησίες κατά τον εμφύλιο.
Ο αξιωματούχος έξυσε λίγο ακόμα το κεφάλι του, ζύγιασε τις επιλογές και βρήκε μια λύση. Ο Ντοβ έφυγε από το υπουργικό γραφείο μ' ένα μπλε δελτίο ταυτότητας, που δήλωνε τόσο εθνικότητα όσο και θρήσκευμα: Καταλανός. (Από τη σελ. 19 τού βιβλίου).
Η εβραϊκή εθνική μυθολογία καθόρισε, ότι οι εβραίοι -διωγμένοι, εξορισμένοι ή φυγάδες πρόσφυγες- οδηγήθηκαν σε μια μακρά και θλιθερή εξορία, που τους έκανε να περιφέρονται σε στεριές και θάλασσες στα πέρατα τής Γης, ωσότου η έλευση τού σιωνισμού τους ώθησε να γυρίσουν και να επιστρέψουν μαζικά στην ορφανεμένη πατρίδα τους. Αυτή η πατρίδα δέν ανήκε ποτέ στους άραβες κατακτητές, εξ ου και η αξίωση ενός λαού χωρίς γη σε μια γη χωρίς λαό. Αυτή η εθνική δήλωση, που απλοποιήθηκε σ’ ένα χρήσιμο και δημοφιλές σλόγκαν για το σιωνιστικό κίνημα, ήταν εξ ολοκλήρου προϊόν μιας φαντασιακής ιστορίας, που καλλιεργήθηκε γύρω από την ιδέα τής εξορίας.
Μέσα από μύθους και ιστορικές ανακρίβειες οι σιωνιστές προσπάθησαν να επιβάλλουν μια εδαφική επεκτατική πολιτική στη Μέση Ανατολή. Η πρώτη ανακρίβεια είναι η «εξορία» τού εβραϊκού λαού, μύθος, που ξεκίνησε από τους χριστιανούς, που υποστήριξαν, ότι τους εβραίους τους καταράστηκε ο Γιαχβέ να τριγυρνούν ανά τον κόσμο ως πλανόδιοι και απάτριδες, γιατί σταύρωσαν τον Χριστό. Τον μύθο αυτό άρχισαν να τον πιστεύουν κι όσοι είχαν προσηλυτιστεί στον εβραϊσμό τους αιώνες τής επέκτασής του.
Αν λοιπόν οι εβραίοι σήμερα δεν είναι απόγονοι τού Αβραάμ, τού Ισαάκ και των λοιπών «προπατόρων», τίνος απόγονοι είναι; Οι εβραίοι τής Δύσης, οι σκουρόχρωμοι σεφαραδίτες, προσηλυτίστηκαν μάλλον στη Βόρεια Αφρική και ήταν βερβέρικης καταγωγής. Ακολούθησαν τους άραβες κατακτητές, με τους οποίους κάποτε τα πήγαιναν εξαιρετικά καλά κι έφτασαν στην Ισπανία. Ήταν πολιτικοί και οικονομικοί αρωγοί τής αραβικής κατάκτησης τής Ιβηρικής.
Η μεγάλη μάζα των εβραίων τής Ανατολής, των ανοιχτόχρωμων ασκενάζι, τής πλειοψηφίας των σημερινών εβραίων, ταυτίζεται με την ιστορία τού βασιλείου τής Χαζαρίας. Οι χάζαροι, ένας λαός τουρανικής καταγωγής, βασίλεψε στα εδάφη, που περνούσαν οι ποταμοί Βόλγας και Δνείπερος, ανάμεσα στους ρως και στους άραβες, που είχαν επικρατήσει στην αρχαία Περσία. Απέφυγαν να προσηλυτιστούν στο χριστιανισμό ή στον ισλαμισμό, για να μην αφομοιωθούν από τους ισχυρούς γείτονές τους. Προσηλυτίστηκαν λοιπόν, στον ακέφαλο πολιτικά ιουδαϊσμό. Η διάλυση τής αυτοκρατορίας τους και η επικράτηση των ρως στα εδάφη βόρεια τού Καυκάσου και τού Εύξεινου Πόντου τους διασκόρπισαν στην αχανή νέα αυτοκρατορία και ανάμεσα στους σλαβικούς και γερμανικούς πληθυσμούς, όπου επέζησανμε χαρακτηριστικό τους τη θρησκεία.Όπως έγραψε ο -εβραϊκής καταγωγής- βρετανός καθηγητής τής Ιστορίας, Eric Hobsbawm, στο βιβλίο του Η επινόηση τής παράδοσης, το στοιχείο τής επινόησης είναι ιδιαίτερα σαφές, αφού η ιστορία, που κατέστη τμήμα τής γνώσης ή τής ιδεολογίας ενός έθνους, κράτους ή κινήματος δεν είναι αυτό, που πραγματικά έχει διατηρηθεί στη λαϊκή μνήμη, αλλά αυτό, που έχει επιλεγεί, γραφεί, απεικονιστεί, εκλαϊκευτεί και θεσμοποιηθεί. Ο ισραηλινός ή παλαιστινιακός εθνικισμός ή έθνη πρέπει να είναι κάτι το καινοφανές, ανεξάρτητα από την ιστορική συνέχεια εβραίων ή μουσουλμάνων τής Μέσης Ανατολής, αφού αυτή καθ' εαυτή η έννοια των εδαφικών κρατών τού σημερινού συνήθη τύπου στην περιοχή τους ελάχιστα υπήρχε πριν από έναν αιώνα και σοβαρή προοπτική αποτέλεσε μόλις πριν από το τέλος τού Α΄ παγκοσμίου πολέμου.
Shlomo Sand
Ο συγγραφέας τού υπό κρίση βιβλίου, Shlomo Sand, είναι καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο τού Tel Aviv. Όταν πρωτοεκδόθηκε το βιβλίο του, στις αρχές τού 2008, η υποδοχή του στη χώρα του υπήρξε λίγο περίεργη. Τα ηλεκτρονικά μέσα επέδειξαν έντονο ενδιαφέρον και προσκλήθηκε να λάβει μέρος σε πολλά τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά προγράμματα. Οι δημοσιογράφοι έστρεψαν την προσοχή τους στη μελέτη του με ευνοϊκή διάθεση στις περισσότερες περιπτώσεις. Αντίθετα, οι εκπρόσωποι τού «εντεταλμένου» σώματος των ιστορικών ρίχτηκαν πάνω στο βιβλιο με ακαδημαϊκή μανία και κάποιοι ευερέθιστοι bloggers κατονόμασαν τον καθηγητή ως εχθρό τού λαού. ............. ................. Όπως ο ίδιος όμως, αναφέρει στην εισαγωγή τού βιβλίου, η μέγγενη των εθνικών μύθων έχει από καιρό χαλαρώσει το σφίξιμό της. Μια νεότερη γενιά δημοσιογράφων και κριτικών δεν αντηχεί πλέον το συλλογικό ήθος των προγόνων της κι επιδιώκει τα κοινωνικα μοντέλα, που διαμορφώθηκαν στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Η παγκοσμιοποίηση έχει μπήξει τα νύχια της στις πολιτισμικές αρένες ακόμη και τού Ισραήλ κι έχει, κατά τη διαδικασία, υποσκάψει τους θρύλους, που το ανέθρεψαν.
Ένα νέο διανοητικό ρεύμα γνωστό ως μετασιωνισμός έχει αρχίσει να πνέει, έστω και οριακά, σε διάφορα ακαδημαϊκά ιδρύματα, κι έχει οδηγήσει στην παραγωγή ανοίκειων εικόνων σε σχέση με το παρελθόν. Κοινωνιολόγοι, αρχαιολόγοι, γεωγράφοι, πολιτικοί επιστήμονες, φιλόλογοι, ακόμη και κινηματογραφιστές έχουν αρχίσει ν΄αμφισβητούν τους θεμελιώδεις όρους τού κυρίαρχου εθνικισμού.
Εν τούτοις, αυτή η ροή πληροφοριών και γνώσεων δέν έχει ανέλθει ακόμη στο υψίπεδο, όπου κατοικοεδρεύει ο επονομαζόμενος τομέας «Ιστορίας τού Ισραηλινού Λαού» των εβραϊκών ακαδημιών. Τούτα τα ιδρύματα δέν έχουν τμήματα Ιστορίας καθ’ αυτά, παρά τμήματα Γενικής Ιστορίας, όπως αυτό, στο οποίο ο ίδιος ο Shlomo Sand ανήκει.
Οι δριμύτεροι επικριτές του προέρχονται από τα τελευταία. Τού προσάπτουν, ότι δέν είχε καμμιά δουλειά να ασχοληθεί με την εβραϊκή ιστοριογραφία εφ’ όσον έχει ειδικευθεί στη δυτικοευρωπαϊκή. Τέτοιου είδους κριτική βέβαια, δέν ασκήθηκε εναντίον αλλων ιστορικών Γενικής Ιστορίας, που καταπιάστηκαν με την εβραϊκή Ιστορία, εφ’ όσον δέν παρέκκλιναν από την κυρίαρχη σκέψη. Ο «εβραϊκός λαός», η «προγονική γη», η «εξορία», η «διασπορά», η «γη τού Ισραήλ», η «αλιγιά» (σ.σ. εβραϊκή λέξη, που σημαίνει «άνοδος» και συμβολικά δηλώνει την επιστροφή στο Ισραήλ), η «γη τής επαγγελίας» και ούτω καθ΄εξής, είναι όροι-κλειδιά σε όλες τις ανοικοδομήσεις τού παρελθόντος, που επιχειρούνται εντός τού Ισραήλ, και η άρνηση κάποιου να τις χρησιμοποιήσει θεωρείται αιρετική.
«Το εκπαιδευτικό σύστημα σε διδάσκει να ξεκινάς να γράφεις αφ΄ότου ολοκληρώσεις τις σκέψεις σου, που σημαίνει, ότι θα πρέπει να ξέρεις το συμπέρασμά σου πριν ξεκινήσεις να γράφεις»
Shlomo Sand
Όταν ο συγγραφέας άρχισε να εφαρμόζει τις μεθόδους τού Ernest Gellner, τού Benedict Anderson (σ.σ. διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Φαντασιακές κοινότητες) και άλλων, οι οποίοι προκάλεσαν ουσιαστική επανάσταση στο πεδίο τής εθνικής ιστοριογραφίας, το υλικό, που συνάντησε στην έρευνά του φωτίστηκε απο γνώσεις, που τον οδήγησαν σε απρόσμενες κατευθύνσεις. Συνάντησε ελάχιστα νέα ευρήματα. Σχεδόν όλο αυτό το υλικό είχε ανακαλυφθεί προηγούμενα από σιωνιστές και ισραηλινούς ιστοριογράφους. Η διαφορά ήταν, ότι κάποια στοιχεία δέν είχαν λάβει την απαραίτητη προσοχή, άλλα κρύφτηκαν αμέσως κάτω απο το χαλάκι των ιστοριογράφων και άλλα «ξεχάστηκαν», επειδή δέν ταίριαζαν στις ιδεολογικές ανάγκες τής εξελισσόμενης εθνικής ταυτότητας.
Το αξιοθαύμαστο ήταν, πως μεγάλο μέρος των πληροφοριών, που παρατίθενται στο βιβλίο, ήταν ανέκαθεν γνωστό εντός τού περιορισμένου κύκλου των επαγγελματιών ερευνητών, αλλά σταθερά χανόταν στο δρόμο προς τη δημόσια αρένα και την εκπαιδευτική μνήμη. Η δουλειά τού συγγραφέα ήταν να οργανώσει εκ νέου τις ιστορικές πληροφορίες, να ξεσκονίσει τα παληά χειρόγραφα και να τα επανεξετάσει. Τα συμπεράσματα, στα οποία τον οδήγησαν, δημιούργησαν μια ριζικά διαφορετική αφήγηση από εκείνη, που είχε διδαχθεί στα νιάτα του.
Παρατίθεται ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την εισαγωγή τού βιβλίου:
Κάθε ιστορία περιέχει μύθους, αλλά εκείνοι, που καραδοκούν εντός τής εθνικής ιστοριογραφίας, είναι ιδιαίτερα ξεδιάντροποι. Οι ιστορίες των λαών και των εθνών έχουν σχεδιαστεί, όπως τ' αγάλματα στις κεντρικές πλατείες των πόλεων: οφείλουν να είναι μεγαλόπρεπες, επιβλητικές, ηρωικές. Έως το τελευταίο τέταρτο τού 20ού αιώνα, η ανάγνωση μιας εθνικής ιστορίας θύμιζε την ανάγνωση μιας αθλητικής εφημεριδας: ο συνήθης, σχεδόν φυσικός, διαχωρισμός ήταν «εμείς» και «όλοι οι άλλοι». Για περισσότερο από έναν αιώνα, η παραγωγή τού «εμείς» υπήρξε έργο ζωής για τους εθνικούς ιστορικούς και αρχαιολογους, το επίσημο ιερατείο τής μνήμης.
Πριν απο τους εθνικούς διαχωρισμούς στην Ευρώπη, πολλοί λαοί πίστευαν, ότι κατάγονταν απο τους αρχαίους τρώες. Αυτή η μυθολογία διαρρυθμίστηκε επιστημονικά στα τέλη τού 18ου αιωνα.
Επηρεασμένοι απο την ευφάνταστη δουλειά των επαγγελματιών σπουδαστών τού παρελθόντος, οι κάτοικοι τής σύγχρονης Ελλάδας θεώρησαν τους εαυτούς τους ως βιολογικούς απόγονους τού Σωκράτη και τού Μεγάλου Αλέξανδρου ή, εναλλακτικά, ως άμεσους κληρονόμους τής βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Από τα τέλη τού 19ου αιώνα, σημαντικά εγχειρίδια μεταμόρφωσαν τους αρχαίους ρωμαίους σε τυπικούς ιταλούς.
Στα σχολεία τής Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας, οι γαλλικές φυλές, που επαναστάτησαν εναντίον τής Ρώμης την εποχή τού Ιούλιου Καίσαρα, περιγράφονται ως γνήσιοι γάλλοι (αν και με ιδιαίτερα λατινικό ταμπεραμέντο).
Οι σκαπανείς τού ρουμάνικου εθνικισμού άντλησαν τη σύγχρονη ταυτοτητά τους απο την αρχαία ρωμαϊκή αποικία τής Δακίας. Λόγω τής δοξασμένης τους καταγωγής, ονόμασαν τη νέα γλωσσα τους ρουμάνικα.
Κατά τη διάρκεια τού 19ου αιωνα, πολλοί βρετόνοι άρχισαν να θεωρούν τη βασίλισσα Μπουντίκα, αρχηγό των κελτικών φύλων με το όνομα Ικένοι, η οποία αντιστάθηκε λυσσαλέα στους ρωμαιους κατακτητές, ως την πρώτη αγγλίδα. Ένα δοξαστικό άγαλμά της είναι στημένο στο Λονδίνο.
Γερμανοί συγγραφείς άδραξαν την αναφορά τού Τάκιτου για τον Αρμίνιο, αρχηγό τής αρχαίας φυλής των Κερούσι, και τον απεικόνισαν ως πατέρα τού έθνους τους.
Περίπου τα ίδια έγιναν και κατα τον 20ό αιώνα. Μετά την κατάρρευση τής οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι κάτοικοι τής νέας Τουρκίας ανακαλύψαν, ότι ήταν λευκοι άριοι, απόγονοι των σουμέριων και των χετταίων.
Χαρτογραφώντας αυθαίρετα τα σύνορα τού Ιρακ, ένας οκνηρός βρετανός αξιωματούχος σχεδίασε μια απόλυτα ευθεία γραμμή. Εκείνοι, που μέσα σε μια νύκτα έγιναν ιρακινοί, έμαθαν σύντομα από τους εντεταλμένους ιστορικούς, ότι ήταν απόγονοι τόσο των αρχαίων βαβυλωνίων όσο και των αράβων, απόγονοι των ηρωικών μαχητών τού Σαλαντίν.
Πολλοί αιγύπτιοι υπήκοοι δέν είχαν καμμιά αμφιβολία, ότι το πρώτο εθνικό κράτος τους υπήρξε το αρχαίο ειδωλολατρικό φαραωνικό βασίλειο, γεγονός, που δέν τους εμπόδισε να ειναι θεοσεβούμενοι μουσουλμάνοι.
Ινδοί, αλγερινοί, ινδονήσιοι, βιετναμέζοι και ιρανοί εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι τα έθνη τους υπήρχαν ανέκαθεν, και απο νεαρή ηλικια οι μαθητές τους απομνημονεύουν μεγάλες ιστορικές αφηγήσεις.Για τους ισραηλινούς, ειδικά εκείνους εβραϊκής καταγωγής, τέτοιες μυθολογίες θεωρούνται εξεζητημένες, ενώ η δική τους ιστορία βασίζεται σε ακλόνητες και ακριβείς αλήθειες. Γνωρίζουν με βεβαιότητα, ότι ένα εβραϊκό έθνος υπάρχει από τότε, που ο Μωυσής παρέλαβε τις πλάκες με τις εντολές στο όρος Σινά, κι ότι οι ίδιοι αποτελούν τους άμεσους και αποκλειστικούς απογόνους του (εκτός από τις δέκα φυλές, αν και δεν έχουν εντοπιστεί ακόμη).
Είναι πεπεισμένοι, ότι αυτό το έθνος «εξήλθε» από την Αίγυπτο, κατέκτησε κι εποίκησε «τη γη τού Ισραήλ», την οποία τού είχε υποσχεθεί ο θεός. Δημιούργησε το ένδοξο βασίλειο τού Δαβίδ και τού Σολομώντα, το οποίο έπειτα χωριστηκε σε δυο βασίλεια, τής Ιουδαίας και τού Ισραήλ.
Είναι επίσης πεπεισμένοι, ότι αυτό το έθνος εκπατρίστηκε, όχι μια, αλλά δυο φορές, μετά τις εποχές τής δόξας του, μετά την πτώση τού πρώτου ναού τον 6ο αιωνα π.Χ. κι έπειτα πάλι μετά την πτώση τού δεύτερου ναού, το 70 μ.Χ..
Εν τούτοις, ακόμη και πριν απο τη δεύτερη εξορία, αυτό το μοναδικό έθνος είχε δημιουργήσει το εβραϊκό βασίλειο των ασμοναίων, το οποίο επαναστάτησε εναντίον τής ανόσιας επιρροής τού εξελληνισμού.
Πιστεύουν, ότι αυτοί οι άνθρωποι -το «έθνος» τους, το οποίο πρέπει να είναι το αρχαιότερο- περιπλανήθηκαν εκπατρισμένοι για περίπου δύο χιλιάδες χρονια κι ωστόσο, παρά τη μακραίωνη παραμονή μεταξύ απίστων, κατόρθωσαν ν' αποφύγουν την ενοποίησή τους με αυτούς ή την αφομοίωσή τους απο αυτούς. Το έθνος διασκορπίστηκε ευρύτατα, και οι πικρές περιπλανήσεις του το έφεραν στην Υεμένη, στο Μαρόκο, στην Ισπανία, στη Γερμανία, στην Πολωνία και στη μακρινή Ρωσία, ωστόσο πάντοτε κατάφερνε να διατηρήσει στενούς δεσμούς αίματος μεταξύ των ευρέως διεσπαρμένων κοινοτήτων και να περισώσει την ιδιαιτερότητά του.
Ύστερα, στα τέλη τού 19ου αιώνα, σπάνιες περιστάσεις συνδυασμένες αγωνίζονται, ώστε να ξυπνήσουν τον αρχαίο λαό από τον πολύχρονο λήθαργό του και να τον προετοιμάσουν για την αναβίωση και την επιστροφή στην αρχαία του πατρίδα. Κι έτσι το έθνος ξεκίνησε να επιστρέφει, χαρούμενα, κατά κύματα.
Κι ενώ ο περιπλανώμενος λαός χρειαζόταν ένα δικό του έδαφος, η άδεια, παρθένα γη αδημονούσε για ένα έθνος, που θα έρθει και θα την κάνει ν' ανθίσει. Κάποιοι απρόσκλητοι επισκέπτες, είναι η αλήθεια, είχαν εγκατασταθεί
στην πατρίδα του, αλλά εφ’ οσον «ο λαός κράτησε την πίστη του σ' αυτήν κατά τη διάρκεια τής Διασποράς» για δυο χιλιετίες, η γη ανήκε μόνο σε τούτο τον λαό κι όχι σε αυτή τη χούφτα ανθρώπων χωρίς ιστορία, που απλώς είχαν
σκοντάψει πάνω της.
Επομένως, οι πόλεμοι, που διεξάχθηκαν απο το περιπλανώμενο έθνος για την κατάκτηση τής χώρας ήταν δικαιολογημένοι. Η βίαιη αντίσταση τού τοπικού πληθυσμού ήταν εγκληματική και ήταν μόνο η (εντελώς αντιβιβλική) ευσπλαχνία των εβραίων, που επέτρεψε σε αυτούς τους ξένους να παραμείνουν και να κατοικήσουν ανάμεσα και δίπλα στο έθνος, το οποίο είχε επιστρέψει στη βιβλική του γλώσσα και στην αγαστή του γη.
Ακόμη και στο Ισραήλ, αυτά τα φορτία τής μνήμης δεν εμφανίστηκαν αυθόρμητα, αλλά μάλλον σωρεύτηκαν στρώμα-στρώμα από χαρισματικούς αναδομιστές τού παρελθόντος, εκκινώντας απο το δεύτερο μισό τού 19ου
αιώνα. Κυρίως συνέλεξαν θραύσματα τής θρησκευτικής μνήμης ιουδαίων και χριστιανών, απο τα οποία κατασκεύασαν ευφάνταστα μια μακρά, αδιάσπαστη γενεαλογία τού «εβραϊκού λαού». Πριν από τότε, δέν είχε υπάρξει οργανωμένη δημόσια «ενθύμηση» και είναι αρκετά αξιοπρόσεκτο, ότι αυτή δέν έχει αλλάξει πολύ από τότε.
Παρά την ακαδημαϊκοποίηση των σπουδών εβραϊκής Ιστορίας -με την ίδρυση πανεπιστημίων στη βρετανοδιοικούμενη Ιερουσαλήμ και αργότερα στο Ισραήλ, και την έναρξη εβραϊκών σπουδών σε όλη τη Δύση-, η ιδέα τού εβραϊκού παρελθόντος είχε παραμείνει σε γενικές γραμμές αμετάβλητη, διατηρώντας τον ενιαίο, εθνοκρατικό χαρακτήρα της έως σήμερα.
Όπως έχουμε δείξει με πληθώρα άρθρων μας στην «Ελεύθερη Έρευνα», κανείς λαός στις μέρες μας δέν είναι φυλετικά καθαρός όσο κι αν πασχίζουν να τον εμφανίζουν έτσι οι διάφοροι εθνικισμοί. Η ιδέα τού έθνους με τη σημερινή της έννοια έκανε την εμφάνισή της μόλις τους τελευταίους δυο αιώνες.
Κοινή συνισταμένη των σημερινών εβραίων είναι η Βίβλος (ένα πολύ μεταγενέστερα γραμμένο, μή ιστορικό κείμενο, γεμάτο αντιφάσεις, αναχρονισμούς, θαύματα και άλλα παραμύθια) και η περιτομή (μια βάναυση πρακτική). Αν τα χάσουν αυτά τα δυο, άμεσα χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, οπότε χάνονται και σαν έθνος.
Διαβάζοντας εν τέλει στο βιβλίο τού Shlomo Sand, πώς ο σιωνισμός βασισμένος σε παραμύθια έπλασε κι επέβαλε τους τελευταίους δυο αιώνες σε βερβερίνους, χάζαρους κ.ά. την εβραϊκή εθνική ιδέα, αναπόφευκτα έρχονται στο νου και γίνονται παραλληλισμοί με τις παρόμοιες πρακτικές τού νεορωμέικου εθνικισμού και τού μεγαλοϊδεατισμού, που βασισμένοι σε παραμύθια επίσης, έπλασαν κι επέβαλαν τους τελευταίους δυο αιώνες, σε αρβανίτες, βλάχους, σλαβους κ.ά. την ελληνική εθνική ιδέα.
Αρχαία παραμύθια δικά μας είναι ο Λεωνίδας, ο Θεμιστοκλής κ.ά., ενώ των εβραίων ο Αβραάμ, ο Ισαάκ κ.ά.. Πιο σύγχρονα δικά μας είναι παραμύθια τύπου «κρυφό σχολειό», ενώ των εβραίων παραμύθια τύπου «ολοκαύτωμα», το οποίο όμως, δεν τολμά ακόμα ν’ αγγίξει ο συγγραφέας τού βιβλίου.
Έχοντας εξαντλήσει όλα τα ιστορικά επixειρήματα, πολλοί κριτικοί στο Ισραήλ γραπώθηκαν από τη γενετική. Οι ίδιοι άνθρωποι, που ισχυρίζονταν, ότι οι σιωνιστές ποτέ δεν αναφέρθηκαν σε μια φυλή, κλείνουν την επιxειρηματολογία τους επικαλούμενοι ένα κοινό εβραϊκό γονίδιο. Τη δεκαετία τού '50 διεξάγονταν έρευνες στο Ισραήλ για χαρακτηριστικά εβραϊκά δακτυλικά αποτυπώματα και από τη δεκαετία τού '70, οι βιολόγοι στα εργαστήριά τους (ενίοτε και στις ΗΠΑ) αναζητούν ένα γενετικό δείκτη κοινό σε όλους τους εβραίους. Στο βιβλίο τονίζεται η έλλειψη δεδομένων από μέρους τους, η συχνή ολισθηρότητα των συμπερασμάτων τους και την εθνο-εθνικιστική ζέση τους, η οποία δεν υποστηρίζεται απ' οποιαδήποτε σοβαρά επιστημονικά ευρήματα.
Μέχρι σήμερα καμμία μελέτη, που βασίζεται σε ανώνυμα δείγματα DNA, δεν έχει κατορθώσει να ταυτοποιήσει ένα γενετικό δείκτη ειδοποιό των εβραίων, και δέν είναι πιθανό για καμμία μελέτη να τα καταφέρει. Είναι αποκρουστικό το γεγονός, ότι αυτού τού είδους η έρευνα διεξάγεται σ' ένα κράτος, που έχει εξαπολύσει εδώ και χρόνια μια δεδηλωμένη πολιτική «εξιουδαϊσμού τής χώρας», όπου ακόμη και σήμερα δεν επιτρέπεται στους εβραίους να παντρεύονται μή εβραίους.
Αυτή η προσπάθεια να νομιμοποιηθεί ο σιωνισμός μέσω τής γενετικής θυμίζει τις πρακτικές εγχώριων ανθρωπολόγων ή άλλων ειδικών ή μή, που κάθε τρεις και λίγο ανακοινώνουν νέες δήθεν ανακαλύψεις ταυτοποίησης τού DNA των νεορωμιών με τους αρχαίους έλληνες. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Το DNA των ελληναράδων).
Επισημαίνεται ακόμα, ότι μια από τις ιδεοληψίες, που ταλανίζουν τα μυαλά αρκετών σύγχρονων ρωμιών, είναι όχι μόνο η αρχαιότητα τής καταγωγής τους -τόσον αυτών όσο και των εβραίων-, αλλά και η πανάρχαια και διαχρονική πάλη ανάμεσα στον «καλό ελληνισμό» και τον «κακό σιωνισμό», ο οποίος ευθύνεται για όλα τα σημερινά χάλια τής Ρωμιοσύνης. (Οι εβραίοι έπεισαν π.χ. τους πέρσες να εκστρατεύσουν στην Ελλάδα, γιατί την επιβουλεύονταν, οι εβραίοι άνοιξαν την Κεκρόπορτα, ο εβραίος Κίσινγκερ έχει βάλει στόχο τη γλώσσα μας, για να μάς αποδυναμώσει κ.λπ. κ.λπ.). Πάντα πίσω από κάτι κακό, που συμβαίνει στη Ρωμιοσύνη, βρίσκεται ένας εβραίος σιωνιστής.
Αυτός είναι προφανώς ο λόγος, που το βιβλίο αυτό, που αμφισβητεί θεμελιώδεις εβραϊκούς μύθους και συνεπώς βάλλει κατά τού -κατά φαντασία- αντίπαλου δέους, έγινε ευμενέστατα αποδεκτό από ελληναράδες όλων των αποχρώσεων και το δελτίο τύπου τού εκδοτικού οίκου αντιγράφεται (με copy/paste) σωρηδόν από ελληναράδικες ιστοσελίδες, ενίοτε διανθισμένο με τα κατά περίπτωση πατριωτικά σχόλια.
«Έθνος είναι μια ομάδα ανθρώπων, που τους ενώνει μια κοινή εσφαλμένη αντίληψη σχετικά με τη γενεολογία τουςκαι μια κοινή απέχθεια για τους γείτονές τους»
Karl Deutsch, Εθνικότητα και οι εναλλακτικές της, 1969
Δυστυχώς, καταλήγει στο πρόλογο τού βιβλίου του ο Shlomo Sand, «ελάχιστοι από τους συναδέλφους μου -τους καθηγητές Ιστορίας στο Ισραήλ- θεωρούν καθήκον τους ν' αναλάβουν την τόσο επικίνδυνη παιδαγωγική αποστολή τού να ξεσκεπάσουν τα συμβατικά ψέματα τού παρελθόντος. Δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω στο Ισραήλ χωρίς να γράψω τούτο το βιβλίο.
»Δέν πιστεύω, ότι τα βιβλία μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο, αλλά, όταν ο κόσμος αρχισει ν' αλλάζει, αναζητά διαφορετικά βιβλία. Ίσως να είμαι αφελής, αλλά ελπίζω, ότι τούτο το βιβλίο θα είναι ένα από αυτά».
ΠΗΓΗ:http://www.katohika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου