Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, κατά κόσμο Γεώργιος Ἀγγελόπουλος, γεννήθηκε στή Δημητσάνα τό ἔτος 1745 μ.Χ., ἀπό εὐσεβεῖς καί ἐνάρετους γονεῖς, τόν Ἰωάννη καί τήν Ἀσημίνα. Τό 1767 μ.Χ. μετέβη στή Σμύρνη, κοντά στόν θεῖο τοῦ ἐκκλησιάρχη Μελέτιο, παρακολουθώντας μαθήματα στήν Εὐαγγελική Σχολή. Στή συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας στήν Πάτμο ἀπό τόν Δανιήλ Κεραμέα. Μετά τίς σπουδές τοῦ ἦλθε στήν αὐτοκρατορική μονή τῆς Μεταμορφώσεως τῶν Στροφάδων νήσων, ὅπου ἐκάρη μοναχός λαμβάνοντας τό ὄνομα Γρηγόριος. Ἀπό ἐκεῖ τόν κάλεσε ὁ Μητροπολίτης Σμύρνης Προκόπιος καί τόν χειροτόνησε ἀρχιδιάκονό του. Ὅταν ἀργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, ἐπέστρεψε στή Δημητσάνα καί ἔδωσε 1.500 γρόσια γιά τήν στέγαση τῶν ἀπόρων φοιτητῶν.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος μυήθηκε στά μυστικά τῆς Φιλικῆς ἑταιρείας- τήν ὁποία ὑποστήριζε χωρίς νά γίνει μέλος της- ἀπό τόν Ἰωάννη Φαρμάκη περί τά μέσα τοῦ ἔτους 1818 μ.Χ. στό Ἅγιον Ὅρος. «Ἔδειξεν εὐθύς ζωηρότατον ἐνθουσιασμόν ὑπέρ τοῦ πνεύματος αὐτῆς» καί «ηὐχήθη ἀπό καρδίας», γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ σκοποῦ της. Στίς 19 Αὐγούστου 1785 μ.Χ. ἐκλέγεται οἰκουμενικός Πατριάρχης καί παραμένει στόν πατριαρχικό θρόνο μέχρι τόν Δεκέμβριο τοῦ 1798 μ.Χ.. Κατά τό ἔτος αὐτό καθαιρεῖται ἀπό τήν Πύλη, διότι θεωρήθηκε ἀνίκανος νά διατηρήσει τήν ὑποταγή τῶν Χριστιανικῶν λαῶν κάτω ἀπό τόν Τουρκικό ζυγό καί ἐξορίζεται στό Ἅγιον Ὅρος. Τό 1818 μ.Χ. κλήθηκε γιά τρίτη φορά στόν Οἰκουμενικό θρόνο, στόν ὁποῖο καί παρέμεινε μέχρι τήν ἡμέρα τοῦ μαρτυρικοῦ του θανάτου.
Ὁ Γρηγόριος ἔταξε ὡς σκοπό στήν ζωή του νά ὑπηρετήσει πιστά τό δοῦλο Γένος καί νά βοηθήσει μέ ὅλες τίς δυνάμεις του καί μέ τήν ζωή του στήν ἀπελευθέρωση ἀπό τόν Τουρκικό ζυγό. Γιά τήν πραγματοποίηση τοῦ σκοποῦ τοῦ χρησιμοποιοῦσε ὅλη του τή διπλωματική δεξιοτεχνία.
Στήν προσπάθειά του ὁ Ἐθνομάρτυρας νά διασώσει τόν Ἑλληνικό πληθυσμό ἀπό τήν σφαγή καί συγχρόνως νά παραπλανήσει τόν Σουλτάνο καί νά δώσει τήν εὐκαιρία στούς ἀγωνιστές νά ἐργάζονται ἀνενόχλητοι, ἀναγκάσθηκε νά ἀφορίσει τούς ἐπαναστάτες, οἱ ὁποῖοι πάντως κατάλαβαν τίς περιστάσεις κάτω ἀπό τίς ὁποῖες πάρθηκε αὐτή ἡ ἀπόφαση. Σύμφωνα μέ κάποιους ἱστορικούς, ἕνα ἀπό τά βράδια τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας τοῦ 1821 ὁ Ἅγιος ἔκαψε τόν ἀφορισμό σέ εἰδική μυστική τελετή στό ναό τοῦ Πατριαρχείου, παρόντων καί ἄλλων ἀρχιερέων.
Ὅταν σέ μία συνεδρίαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ Μητροπολίτης Δέρκων Γρηγόριος προέτρεψε τόν Πατριάρχη νά μεταβοῦν στήν Πελοπόννησο γιά νά τεθοῦν ἐπικεφαλῆς τῆς Ἐπαναστάσεως, ὁ Γρηγόριος ὁ Ἐ’ ἀπάντησε: «Καί ἐγώ ὡς κεφαλή τοῦ Ἔθνους καί ὑμεῖς ὡς Σύνοδος ὀφείλομεν νά ἀποθάνωμεν διά τήν κοινήν σωτηρίαν. Ὁ θάνατος ἠμῶν θά δώση δικαίωμα εἰς τήν Χριστιανοσύνην νά ὑπερασπίση τό Ἔθνος ἐναντίων του τυράννου. Ἀλλ’ ἄν ὑπάγωμεν ἠμεῖς νά θαρρύνωμεν τήν Ἐπανάστασιν, τότε θά δικαιώσωμεν τόν Σουλτάνον ἀποφασίσαντα νά ἐξολοθρεύση ὅλον τό Ἔθνος».
Ὅταν μερικοί προσπάθησαν νά τόν πείσουν νά φύγει ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη καί νά σώσει τόν ἑαυτό του, ὁ καλός ποιμένας ἀπάντησε πώς ἄν ἔφευγε θά γινόταν ἡ αἰτία γιά νά σφαγεῖ χριστιανικός πληθυσμός, ἐνῶ ὁ ἴδιος θά ἦταν μακριά ἀπό τόν κίνδυνο καί ἁπλά θά παρακολουθοῦσε τή σφαγή.
Ὁ Γρηγόριος ὁ Ἐ’, ὁ φλογερός αὐτός Ἱεράρχης, ἀκολούθησε τόν δρόμο του. Σάρκωσε ὁλόκληρο τό ὑπόδουλο Γένος. Ἐπωμίσθηκε τό σταυρό του. Ἀνέβηκε τό Γολγοθά του. Δέχθηκε ραπίσματα, χλευασμούς, ἐμπτυσμούς καί τέλος τόν θάνατο μέ ἀπαγχονισμό. Μπροστά στό Πατριαρχεῖο, τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα τοῦ 1821, οἱ Τοῦρκοι κρέμασαν τόν Πατριάρχη.
Στό ἔγγραφό της καταδίκης του (τουρκιστί «γιαφτᾶς»), ἀναφέρεται ἡ αἰτία τοῦ ἀπαγχονισμοῦ του: «.…Ἀλλ’ ὁ ἄπιστος πατριάρχης τῶν Ἑλλήνων… καθ’ ὅλα τά φαινόμενα ἦτο καί αὐτός, ὡς ἀρχηγός, μυστικός συμμέτοχος τῆς Ἐπαναστάσεως… ἀντί νά δαμάση τούς ἀποστάτας καί δώση πρῶτος τό παράδειγμα τῆς εἰς τά καθήκοντα ἐπιστροφῆς τῶν, ὁ ἄπιστος οὗτος ἔγινεν ὁ πρωταίτιος ὅλων τῶν ἀνεφυεισῶν ταραχῶν… Ἐπειδή πανταχόθεν ἐβεβαιώθημεν περί τῆς προδοσίας τοῦ ὄχι μόνος εἰς βλάβην τῆς ὑψηλῆς Πύλης, ἀλλά καί εἰς ὄλεθρον αὐτοῦ του ἔθνους του, ἀνάγκη ἦτο νά λείψη ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἀπό τοῦ προσώπου τῆς γής καί διά τοῦτο ἐκρεμάσθη πρός σωφρονισμό τῶν ἄλλων».
Ἕνα χρόνο μετά τόν ἀπαγχονισμό καί τήν μεταφορά τοῦ τιμίου λειψάνου του ἀπό τόν πλοίαρχο Μ. Σκλάβο στήν Ὀδησσό τῆς Ρωσίας, ὁ Ζακυνθινός ἱερωμένος Οἰκονόμος Νικόλαος Κοκκίνης, μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Ζακύνθου, ἐφημέριος τότε τοῦ παλαίφατου ναοῦ τῆς Ὁδηγήτριας καί φλογερότατος Φιλικός, εὐαισθητοποιημένος ἀπό τήν θυσία τοῦ Πατριάρχη, συνθέτει Ἀκολουθία πρός τιμήν τοῦ νέου Ἱερομάρτυρα, κάτι πού ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος στή συνείδηση τοῦ Γένους κατέκτησε ἀμέσως μέ τό τίμιο αἷμα τοῦ θέση Ἁγίου.
Τήν 25η Ἀπριλίου 1871 μ.Χ., τό ἱερό λείψανο ἔφτασε στήν Ἀθήνα, ὅπου οἱ Ἀθηναῖοι του ἐπεφύλαξαν πάνδημη ὑποδοχή. Μέ κατάνυξη καί ἀγαλλίαση ἐναπετέθη στόν Καθεδρικό Ναό τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, ὅπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα σέ περίβλεπτη λάρνακα.
Στίς 10 Ἀπριλίου 1921 μ.Χ. ἀνακηρύχθηκε Ἅγιος ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
ΠΗΓΗ:http://www.defencenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου