Ακρογωνιαίος λίθος κάθε πολιτικού κόμματος είναι η ιδεολογία του.Τα παραδοσιακά κόμματα έχουν «δεδομένη» Ιδεολογία: Της Αριστεράς, της Δεξιάς, του Κέντρου...
Ήδη από την Ιδρυτική της Διακήρυξη, στις 30 Ιουνίου 1993 πρώτη μίλησε για την Υπέρβαση: Δηλαδή, κινήθηκε πάνω από τα φθαρμένα ιδεολογικά στερεότυπα που χρόνια τώρα διχάζουν τους λαούς, σήμερα χρεοκοπούν παντού - κι όμως στην Ελλάδα παραμένουν ακόμα «όρθια», ως σκελετωμένα ντουβάρια σε μιαν έρημη πόλη...
Η «Υπέρβαση» είναι σαφές τι απορρίπτει: Τη νοοτροπία του πολιτικού χθες, τα αριστερά ή δεξιά «Ευαγγέλια» της απόλυτης «αλήθειας»...
Ποιο είναι, όμως, το θετικό περιεχόμενο της Υπέρβασης;
Ιδεολογία της Άνοιξης είναι η Αξιοπρέπεια στο προσωπικό επίπεδο, η Δικαιοσύνη στο κοινωνικό επίπεδο και η Ελευθερία στο εθνικό επίπεδο.
- Πολλοί υποστηρίζουν ότι αρχές όπως η Αξιοπρέπεια δεν έχουν χώρο στην Πολιτική. Αυτό, όμως, αποτελεί ομολογία του χυδαιότερου κυνισμού... Η έλλειψη Αξιοπρέπειας και Αξιοπιστίας στην Πολιτική, οδηγεί στην αποδυνάμωση της εμπιστοσύνης των πολιτών και στην υπονόμευση της ίδιας της Δημοκρατίας. Ο Αντώνης Σαμαράς θυσίασε αξιώματα, θώκους και ηγετικές προοπτικές μέσα στο παλαιοκομματικό κατεστημένο, γιατί διέβλεψε εγκαίρως ότι δεν μπορούσε να το υπηρετήσει χωρίς να χάσει την αξιοπιστία του. Κι όσοι τον ακολούθησαν προτίμησαν το δύσκολο δρόμο της σύγκρουσης με το κατεστημένο και τα διαπλεκόμενα παρακλάδια του, παρά τον «εύκολο δρόμο» της υποταγής σε αυτά.
- Πολλοί υποστηρίζουν σήμερα ότι πρέπει να θυσιάσουμε την Κοινωνική Δικαιοσύνη στο βωμό της Ανάπτυξης. Η «Πολιτική Άνοιξη» πιστεύει στη δυναμική της ανάπτυξης, αλλά θεωρεί την λογική της αγοράς αδιέξοδη και ναρκοθετημένη, όταν δεν στηρίζεται στη Κοινωνική Δικαιοσύνη. Μια Δημοκρατία δεν μπορεί να αντέξει, όταν οι μισοί θυσιάζονται για να πλουτίσουν οι άλλοι μισοί. Αυτό δεν είναι «λογική αγοράς». Αυτό είναι απλώς αγοραία λογική. Δεν είναι Φιλελευθερισμός. Είναι ασυδοσία. Κι είναι κρίσιμο να αντιληφθούμε ότι Φιλελευθερισμός δεν σημαίνει ασυδοσία... Δικαιοσύνη δεν σημαίνει εξίσωση στη μιζέρια, αλλά ισότητα ευκαιριών για όλους, κίνητρα για τους ικανούς και αίσθημα ασφάλειας για τους αδύναμους. Αυτή, άλλωστε, είναι η «συνταγή» που ακολούθησαν όλα τα σύγχρονα κράτη που έκαναν προκοπή. Όπου υπήρξε μακροχρόνια Ανάπτυξη συνοδεύτηκε κι από Ευημερία. Κι όπου υπήρξε Ευημερία, ενισχύθηκε - δεν υπονομεύθηκε - η Κοινωνική Δικαιοσύνη.
- Πολλοί υποστηρίζουν, τέλος, ότι ο εκσυγχρονισμός προϋποθέτει την εγκατάλειψη όλων των εθνικών μετώπων. Ότι πρέπει, τάχα, να «εκσυγχρονιστούμε», έστω και με κόστος την εθνική συρρίκνωση, την αποδοχή «τετελεσμένων», την συνθηκολόγηση με επεκτατιστές γείτονες, την ενθάρρυνση αντιπάλων που συνεχώς αποθρασύνονται σε βάρος μας. Αλλά ο Εκσυγχρονισμός δεν προϋποθέτει τη Συρρίκνωση, όπως η Ανάπτυξη δεν προϋποθέτει την Αδικία, όπως η Πολιτική δεν στηρίζεται στον Κυνισμό και την Εξαπάτηση. Ο Εκσυγχρονισμός είναι απολύτως συμβατός με την Εθνική επιβίωση, όπως η Ανάπτυξη είναι απολύτως συμβατή με την Κοινωνική Δικαιοσύνη, όπως η Πολιτική είναι απολύτως συμβατή με την Αξιοπρέπεια και την Αξιοπιστία.
Η Άνοιξη, λοιπόν, όχι μόνο έχει ιδεολογία, αλλά έχει ανατρεπτική ιδεολογία: Δεν αμφισβητεί απλώς πρόσωπα και κομματικά κατεστημένα. Αντιστρέφει τα ιδεολογικά στερεότυπα που χρόνια τώρα αιχμαλωτίζουν το νου, αλλοτριώνουν τις ψυχές και υποθηκεύουν το αύριο των Ελλήνων.
Απορρίπτει το ψεύτικο δίλημμα ανάμεσα στην Πολιτική και την Αξιοπιστία. Διακηρύσσει ότι μόνη ρεαλιστική πολιτική σε μια σύγχρονη δημοκρατία είναι αυτή που σέβεται τη νοημοσύνη των πολιτών και περιφρουρεί την αξιοπιστία των πολιτικών.
Απορρίπτει το ψεύτικο δίλημμα ανάμεσα σε μιαν ανάλγητη «Ανάπτυξη», που τάχα δεν μπορεί παρά να είναι καταστροφική για τους πολλούς, και μιαν ισοπεδωτική «Κοινωνική Δικαιοσύνη», που οδηγεί στη στασιμότητα και τη μιζέρια.
Διακηρύσσει αντίθετα, ότι τα αποτελέσματα της σύγχρονης Ανάπτυξης πρέπει υποχρεωτικά να διαχέονται σε όλη την κοινωνία, αλλιώτικα υπονομεύεται η ίδια η Ανάπτυξη και δυναμιτίζονται τα θεμέλια της δημοκρατίας.
Στο ψεύτικο δίλημμα λαϊκίστικου χαρακτήρα «περισσότερο ή λιγότερο κράτος», απαντάμε με το αίτημα ποιοτικού κράτους - ενός κράτους ευέλικτου, με στρατηγική «έξυπνης» ανάπτυξης, που προωθεί ενεργά επιλεγμένους τομείς, καταργώντας τις παρεμβάσεις της γραφειοκρατίας και ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Ενός κράτους που διασφαλίζει την ισότιμη πρόσβαση στη μόρφωση, στον πολιτισμό, στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην απασχόληση.
Η «Άνοιξη» απορρίπτει το ψεύτικο δίλημμα, ανάμεσα σε έναν «εκσυγχρονισμό» της συρρίκνωσης και έναν αναχρονιστικό πατριωτισμό.
Διακηρύσσει, αντίθετα, ότι τα έθνη είναι σχετικά πρόσφατο φαινόμενο της Ιστορίας - είναι «νεωτερισμός» που ταυτίστηκε με κινήματα Δημοκρατίας και επαναστάσεις Ελευθερίας. Δεν είναι «αναχρονισμός», όπως εμφανίζεται από ορισμένους... Τα έθνη διέλυσαν τις Αυτοκρατορίες του προηγούμενου αιώνα και τις Αποικιοκρατίες του 20ου Αιώνα.
Διακηρύσσει, αντίθετα, ότι τα έθνη είναι σχετικά πρόσφατο φαινόμενο της Ιστορίας - είναι «νεωτερισμός» που ταυτίστηκε με κινήματα Δημοκρατίας και επαναστάσεις Ελευθερίας. Δεν είναι «αναχρονισμός», όπως εμφανίζεται από ορισμένους... Τα έθνη διέλυσαν τις Αυτοκρατορίες του προηγούμενου αιώνα και τις Αποικιοκρατίες του 20ου Αιώνα.
Τα έθνη αποτέλεσαν μήτρες δημοκρατίας. Σύγχρονοι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί δεν υπήρξαν παρά μόνο μέσα σε εθνικά κράτη ή σε κράτη που καλλιεργούν συστηματικά την εθνική συνείδηση των πολιτών τους, ακόμα κι όταν έχουν διαφορετική εθνοτική καταγωγή (π.χ. ΗΠΑ, Ελβετία).
Σήμερα, στη φάση της παγκοσμιοποίησης δεν διαλύονται τα εθνικά κράτη. Διαλύονται οι πολυεθνικές ενώσεις, και τα τεχνητά κράτη.
Αντίθετα, τα εθνικά κράτη πολλαπλασιάζονται.
Κι όταν πολυεθνικές αυτοκρατορίες θέλησαν να εκδημοκρατιστούν, διαλύθηκαν στις εθνικές τους συνιστώσες (π.χ. πρώην ΕΣΣΔ, πρώην Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία). Γιατί η ενιαία εθνική συνείδηση είναι προϋπόθεση «συνοχής εν ελευθερία», δηλαδή ουσιώδης προϋπόθεση δημοκρατίας.
Οι Αυτοκρατορίες ήταν και παραμένουν αναχρονιστικές, γιατί υπήρξαν αυταρχικές και εσωστρεφείς, «προστατευτικές» εσωτερικά και ηγεμονικές προς τα έξω - άρα αποτελούν εμπόδια και στην παγκοσμιοποίηση του εμπορίου και στην παγκοσμιοποίηση της επικοινωνίας. Η παγκοσμιοποίηση διαλύει τις Αυτοκρατορίες - όχι τα έθνη. Κι όσοι σήμερα πολεμούν τα έθνη, εκφράζουν τα αναχρονιστικά συμφέροντα Αυτοκρατοριών.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να υπάρξει ως...Γαλλογερμανική Αυτοκρατορία. Μπορεί, ωστόσο, να υπάρξει ως σύνθεση των εθνικών ταυτοτήτων και των πολιτισμών όλων των λαών της. Ως Ευρώπη των εθνών, ως Ευρώπη των λαών, όχι ως Ευρώπη των ευρω-γραφειοκρατών...
Γι’ αυτό και σήμερα παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ τα λόγια του στρατηγού Ντε Γκώλ. Ο οποίος οραματιζόταν«την Ευρώπη των πατρίδων» και κατήγγειλε «την Ευρώπη των απάτριδων»...
Αν απορρίψουμε σήμερα τη μεγάλη Ευρωπαϊκή κληρονομιά του Ντε Γκώλ και του Αντενάουερ, που έθεσαν τα θεμέλια της σημερινή Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης, τι απομένει άραγε, από το Ευρωπαϊκό όραμα; Η Ευρώπη των αλλεπάλληλων...πακέτων, της «δημιουργικής λογιστικής», και των καυγάδων για το ποιος θα προεδρεύει στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα!
Η Πολιτική Άνοιξη δεν απορρίπτει απλώς τα φθαρμένα στερεότυπα - κυρίως προτείνει. Και προτείνει κάτιαπολύτως αυτονόητο για οποιοδήποτε άλλο σύγχρονο δημοκρατικό έθνος, αλλά και απολύτως ανατρεπτικόγια τη σημερινή Ελλάδα του παλαιοκομματισμού, των διαπλοκών και των αδιεξόδων.
Προτείνει ως λύση σε όλα τα προβλήματα του τόπου την ανταγωνιστικότητα παντού:
- Ανταγωνιστικότητα παραγωγική στην οικονομία και στο διεθνές εμπόριο.
- Ανταγωνιστικότητα ισχύος στις διεθνείς σχέσεις.
- Και ανταγωνιστικότητα πνευματικών προτύπων στον Πολιτισμό.
Και το σύνθημα «ανταγωνιστικότητα παντού» είναι ιδιαίτερα επίκαιρο σε μιαν Ελλάδα που πάσχει από συρρίκνωση, ή από απειλούμενη συρρίκνωση, παντού: Συρρίκνωση οικονομική, δημογραφική, παραγωγής, εξαγωγών και ευημερίας. Συρρίκνωση ισχύος και απειλούμενη συρρίκνωση εθνικού χώρου. Συρρίκνωση παιδείας, γλώσσας, πολιτισμού...
Στην Ελλάδα της Συρρίκνωσης η πρόταση της Ανταγωνιστικότητας παντού είναι μοναδική διέξοδος επιβίωσης προκοπής και ελπίδας.
Αλλά η «ανταγωνιστικότητα παντού» δεν είναι μόνο σύνθημα: Όλες οι προτάσεις της Άνοιξης μέχρι σήμερα ήταν κατ’ εξοχήν προτάσεις ανταγωνιστικότητας
Κι όλες δικαιώθηκαν μέχρι σήμερα.
Κι όλες δικαιώθηκαν μέχρι σήμερα.
- Όταν προτείναμε την «επιθετική διολίσθηση» της δραχμής, υποστηρίξαμε ότι μόνον έτσι θα προστατευόταν η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Μας αντέτειναν ότι θα ανέβαινε ο πληθωρισμός.
Τους απαντήσαμε ότι, αν δεν κάνουν την επιθετική διολίσθηση, δεν θα αποφύγουν τελικά την υποτίμηση και την αύξηση των τιμών, αλλά θα έχουν χάσει στο μεταξύ πολύ έδαφος ανταγωνιστικότητας. Αυτό ακριβώς έγινε τελικά... - Όταν προτείναμε την «πολιτική ισχύος» στις διεθνείς σχέσεις, υποστηρίξαμε ότι μόνον έτσι θα «κερδίζαμε πόντους» διεθνούς εκτίμησης και θα «λογικεύαμε» τους αντιπάλους μας, ώστε τελικά να κερδίσουμε τα περισσότερα με τις λιγότερες παραχωρήσεις.
Μας απάντησαν ότι μόνον με μια λογική «συνδιαλλαγής» θα κερδίσουμε τη διεθνή υποστήριξη.
Τους απαντήσαμε ότι μια λογική συνδιαλλαγής που οδηγεί στην υποχωρητικότητα δεν «κατευνάζει» τους αντιπάλους μας, τους αποθρασύνει, δεν οδηγεί σε διεθνείς πιέσεις σε βάρος των αντιπάλων μας, αλλά σε νέες πιέσεις σε βάρος μας, για νέες υποχωρήσεις εκ μέρους μας...
Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Με αποτέλεσμα να μην έχει η Ελλάδα σήμερα οποιαδήποτε εξωτερική πολιτική - να διακατέχεται η ηγεσία της από έναν πανικόβλητο υποχωρητισμό και να χάνουμε έδαφος σε όλα τα μέτωπα.
Πολλοί ρωτούν τέλος: Τι ωφελεί να έχετε δίκιο, αν δεν μπορείτε να το βρείτε;
Τους απαντούμε ότι τίποτε δεν είναι αιώνιο. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ένα ετοιμόρροπο καθεστώςδιαπλοκής και αδιεξόδων. Πόσο ετοιμόρροπο; Σκεφτείτε μόνον πόσοι αμφισβητούσαν την Πολιτική πριν δέκα χρόνια, πριν πέντε χρόνια, και πόσοι σήμερα. Σκεφτείτε ακόμα, πόσοι θεωρούσαν τους πολιτικούς αναξιόπιστους πριν δέκα χρόνια, πριν πέντε χρόνια και πόσοι σήμερα. Σκεφτείτε τέλος, ποια ήταν η σχέση της οργανωμένης βάσης με τα κόμματα εξουσίας πριν δέκα χρόνια, πριν πέντε χρόνια και ποια είναι σήμερα. Σε κάθε ένα από τα ερωτήματα αυτά η τάση της απογοήτευσης, της εγκατάλειψης είναι σαφής. Και μη αναστρέψιμη...
Τα τελευταία χρόνια έφυγαν από τη ζωή όλες οι μεγάλες φυσιογνωμίες της Μεταπολιτευτικής περιόδου. Ενώ στρατιές στελεχών και οπαδών εγκαταλείπουν τα μεγάλα κόμματα εξουσίας...
Η ζωή, όμως, δεν ανέχεται τα κενά. Ούτε η Πολιτική. Αργά η γρήγορα το πολιτικό σκηνικό θα αλλάξει δραστικά. Και σε αυτή την αλλαγή δεν θα έχουν ρόλο οι φθαρμένες ιδέες και τα φθαρμένα πρόσωπα. Η παρουσία και οι ιδέες της «Άνοιξης» αυτή τη μεγάλη αλλαγή προετοιμάζουν και επισπεύδουν...
Όποιοι είναι ικανοποιημένοι με τη σημερινή κατάσταση, ασφαλώς δεν έχουν τίποτε να προσδοκούν από την «Άνοιξη». Αλλά όσοι απογοητεύονται όλο και περισσότερο, αναγνωρίζουν πλέον το ρόλο της...
- Η «Πολιτική Άνοιξη» είναι κόμμα της Ρήξης και συγκρούεται με τις δυνάμεις του συμβιβασμού.
- Είναι κόμμα της Υπέρβασης και συγκρούεται με χρεοκοπημένες ιδεολογίες.
- Είναι κόμμα της Ανταγωνιστικότητας και συγκρούεται με τις δυνάμεις εκείνες που έχουν αναγάγει σε... «αρετή» την αδυναμία, την αποτελμάτωση, τη μοιρολατρεία, τη λογική της «Ψωρο-Κώσταινας», τη ψυχολογία του «ηττημένου» και τη νοοτροπία του «παρακατιανού».
- Είναι κόμμα του Ευρωπαϊκού σήμερα και του Αύριο, και συγκρούεται με όσους μετατρέπουν την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, από ένα υψηλό ιδανικό για όλους της λαούς της Ευρώπης, σε ένα εφιαλτικό «τούνελ», δίχως φως στην άκρη του.
- Είναι κόμμα της Πατρίδας και συγκρούεται με όσους προωθούν την υποχωρητικότητα άνευ όρων, άνευ ορίων και άνευ ανταλλαγμάτων, σε όλα τα μέτωπα κι έναντι όλων των αντιπάλων.
- Είναι κόμμα της Ελπίδας και συγκρούεται με όλους όσους εμφανίζουν την απελπισία ως «μoνόδρομο» σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής: Τη λιτότητα ως μονόδρομο στα Οικονομικά. Τη συνθηκολόγηση ως μονόδρομο στα εθνικά. Τον ευτελισμό των αξιών ως μονόδρομο στην Παιδεία και τον Πολιτισμό. Τη λογική της «λούφας και της παραλλαγής» ως μονόδρομο κοινωνικής επιβίωσης. Η «Πολιτική Άνοιξη» καταγγέλλει όλους αυτούς τους πολυδιαφημιζόμενους «μονοδρόμους», ως αδιέξοδα χειρότερα από τα προβλήματα που φιλοδοξούν να λύσουν...
- Είναι κόμμα των Νέων και συγκρούεται με όλους όσους κρατούν τη Νεολαία μας όμηρο της έκπτωσης αξιών και της απελπισίας.
Η «Πολιτική Άνοιξη» είναι ένα ιστορικό στοίχημα.
Όταν κερδιθεί, θα κερδίσει η Ελλάδα, η Δημοκρατία, τα ιδανικά της Ελευθερίας, της Αξιοπρέπειας και της Δικαιοσύνης - θα κερδίσει η Ελπίδα.
Αν χαθεί, θα χαθεί μόνο προσωρινά...
Γιατί η Ιστορία δεν σταματά. «Σε τούτα ’δώ τα μάρμαρα, κακιά σκουριά δεν πιάνει»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου