Όταν η ίδια η Πολιτεία έχει εθιστεί στην «διαφθορά» και αδίστακτα σκοτώνει τους Πολίτες της, τότε αυτοί, οι Πολίτες είναι υποχρεωμένοι να πάρουν την «αυτοπροστασία» τους στα ΧΕΡΙΑ τους…έστω κι αν αυτό ονομαστεί ως σύγχρονη Εθνική Πειρατεία…άλλωστε, αυτή η χώρα από «Κλέφτες, Αρματωλούς και Κουρσάρους του Αιγαίου» ελευθερώθηκε…οι «Πολιτειακές Τακτικές Πολιτικές δυνάμεις» εμφανίστηκαν μόνον όταν ήρθε η ώρα να «φάνε»…
γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Όταν ο εθισμός ενός ανθρώπου σε κάτι, οτιδήποτε, υλικοχημικής (ή/και μη) φύσεως θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των γύρω ανθρώπων, τότε δεν αρκεί να θεωρείται αυτό το άτομο ως απλά «άρρωστο»…
…το να χαρακτηρίζεται έτσι (από την κοινωνία και τις δομές της Πολιτείας) και ν’ αντιμετωπίζεται «ανάλογα» (ως ασθενής που τροποντινά και υπό συνθήκες ή μονίμως έχει το «ακαταλόγιστο») μόνον προβλήματα επισωρεύει (στους γύρω του, καθώς η προσωπική του «προβληματική» είναι δικαίωμά του να μην τον ενδιαφέρει ή ακόμη και να είναι «αυτοκτονικού χαρακτήρα)…
Πχ ο αστυνομικός που σκότωσε τον ταξιτζή στην Καστοριά…
(Κατ’ αρχήν κακώς δίνεται βαρύτητα στην ιδιότητά του ως αστυνομικός…θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε…αντιθέτως, η αστυνομία έχει αποδείξει πως αντιμετωπίζει τα ζητήματα χειρισμού όπλων με την ύψιστη αποτελεσματικότητα, εξ’ ου και τα περιστατικά σαν αυτό στην Καστοριά είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα στη χώρα μας και γενικώς τα θέματα κακού χειρισμού όπλων από στελέχη της είναι ελάχιστα…παρ’ όλα αυτά είναι ο μοναδικός τομέας της Πολιτείας όπου πρόσφατα επιβλήθηκε ο τακτικός ψυχοτεχνικός επανέλεγχος στα πλαίσια της προληπτικής διαχείρισης του «μετατραυματικού στρες»).
Η αιτιολογία του παραπάνω εγκλήματος μιλάει για «εθισμό στον (ηλεκτρονικό) τζόγο»…(παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να υπάρχει «νόμιμα άφθονος» – ο ηλεκτρονικός τζόγος – εκεί μέσα στον κυβερνοχώρο και να διαφημίζεται ακατάπαυστα (τα γνωστά ενοχλητικά διαφημιστικά παράθυρα περί «στοιχήματος» πετάγονται ασταμάτητα μπροστά στον αναγνώστη σε πλήθος ιστοσελίδων που δέχονται να τα φιλοξενήσουν)…
Το πρώτο ερώτημα βεβαίως είναι:
«…πως είναι δυνατόν να μην αφήνεται (και ορθά) ασύδοτα ελεύθερος ο τζόγος στον «πραγματικό κόσμο/αγορά» (πχ να θυμηθούμε τις επί πολλά χρόνια διώξεις που ασκούνται σε κουλοχέρηδες, φρουτάκια, παπάδες, ζάρια και αυτοσχέδια χαρτοπαίγνια σε πατάρια και υπόγεια καφενείων») και από την άλλη να αφήνεται εντελώς ασύδοτος ο ηλεκτρονικός τζόγος;»
Μέχρι να εγκληματήσει και ο επόμενος «εθισμένος στο τζόγο»…και μετά ο επόμενος…και ο επόμενος…
Να θυμηθούμε εδώ και το πόσες οικογένειες έχουν καταστραφεί απ’ αυτή την αρρώστια ένεκα (εν πολλοίς και μεταξύ πολλών άλλων παραγόντων) των τοκογλύφων που καραδοκούν να δανείσουν με υπέρογκα επιτόκια και επ’ απειλή όπλου και «σκληρής τιμωρίας» τα «‘εθισμένα θύματά» τους;
Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένας μηχανισμός στα χέρια της Πολιτείας/κοινωνίας που να εντοπίζει έγκαιρα τέτοιους «ανθρώπινους (εθισμένους) εκρηκτικούς μηχανισμούς», να τους απομακρύνει από την κοινωνία, να τους «εξουδετερώνει τον καταστροφικό μηχανισμό» και κατόπιν να τους «θεραπεύσει» προτού τους επιστρέψει «καθαρούς» στην κοινωνία;
Και όχι μόνον τον εθισμένο…αλλά και το «αντικείμενο λατρείας»…κάποιος νομικός περιορισμός δεν θα έπρεπε να τεθεί σε κάθε τι σχετικό με τζόγο;
Πως απαγορεύονται (και καλώς) δηλαδή τα ναρκωτικά;
Παρ’ όλα αυτά, ακόμη κι αν οι τοξικοεξαρτητικές ουσίες απαγορεύονται, το…πρεζόνι δεν «απαγορεύεται»…
Επιτρέπεται να κυκλοφορεί παντού έστω κι αν είναι «τοξικά σαλεμένος» και έτοιμος για ΤΑ ΠΑΝΤΑπροκειμένου να εξασφαλίσει την επόμενη δόση του….
Να κλέψει ότι βρει μπροστά του έστω κι αν χρειαστεί να τραυματίσει ή/και να σκοτώσει (ηθελημένα ή αθέλητα), εφόσον έχει το «δικαιολογημένα (ψυχ-ιατρικώς) ακαταλόγιστο»…τι βολική δικαιολογία!
Κάνει ότι γουστάρει και κανείς δεν τον συλλαμβάνει…κι αν συλληφθεί, κρατιέται το πολύ για λίγο κι επ’ ουδενί δεν φυλακίζεται….διότι δεν θεωρείται «βαρύς» εγκληματίας…θεωρείται ως το «καημένο το πρεζόνι»…
Άσχετα αν αυτό το «καημένο το πρεζόνι», εκτός από τις επικίνδυνες κλοπές του, περιφέρει και τις μεταδοτικές αρρώστιες του παντού στην κοινωνία…
Αλλά όχι, δεν θεωρείται ως πολιτικά ορθό να τον απομακρύνει η Πολιτεία από την «ελεύθερη κίνηση εντός της κοινωνίας» και να τον κλείσει σ’ έναν ελεγχόμενο χώρο όπου ή θα αποθεραπευτεί ολοκληρωτικά ή δεν θα βγει ποτέ του έξω στην ελευθερία…
Διότι, εφόσον δεν μπορεί να συμβαδίσει με τους κοινώς αποδεκτούς κανόνες (δεν κλέβεις, δεν σκοτώνεις, δεν τραυματίζεις, δεν βγάζεις μαχαίρι ή μολυσμένη σύριγγα για ν’ απειλήσεις ζητώντας χρήματα, δεν σπας ή κλέβεις αυτοκίνητα και μηχανές, ούτε παραβιάζεις σπίτια), τουτέστιν αφού είναι «απειλή» για την ασφάλεια των γύρω του, τότε δεν είναι συνετό και να κυκλοφορεί ελεύθερος «εκεί έξω».
Το ίδιο βεβαίως μπορεί να ειπωθεί και για τους «εθισμένους στην βία και στο αίμα».
Δεν είναι δυνατόν να αφήνονται ελεύθεροι να καταστρέφουν τα πάντα κάποιοι κύριοι που αναζητούν ευκαιρίες για καταστροφές αδιαφορώντας εάν αυτές θα τους δοθούν στα πλαίσια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα και της σύγκρουσης με τους απέναντι/αντίπαλους χούλιγκανς ή αν θα τους δοθούν στα πλαίσια μιας πολιτικής διαδήλωσης/διαμαρτυρίας όπου θα βρουν ευκαιρία να επιτεθούν στην αστυνομία και στις περιουσίες των πολιτών…αλλά και σε όποιον «διαφωνούντα πολίτη» έχει την κακή τύχη να βρεθεί μπροστά του…
Σαφώς και είναι κι αυτοί «ψυχικά άρρωστοι», με σοβαρή παθολογική μορφή εθισμού…
Αλλά αυτό δεν πρέπει να λειτουργεί ως «καθαρτήριο»…
Είναι άτομα άκρως επικίνδυνα για το κοινωνικό σύνολο και δεν θα έπρεπε να τους επιτρέπεται η ελεύθερη κίνηση «εκεί έξω»…
Όπως ακριβώς σε κάθε εθισμένο που είναι αποφασισμένος να κάνει οποιαδήποτε πράξη (όσο ακραία κι αν είναι, ακόμη και να σκοτώσει) προκειμένου να ικανοποιήσει την δίψα του για «κάτι»…
Εξίσου και ακόμη χειρότερη είναι ασφαλώς η κατάσταση με τους «εθισμένους στο έγκλημα».
Το ίδιο βεβαίως μπορεί – και θα έπρεπε – να ειπωθεί ακόμη και για τους οδηγούς που έχουν εθιστεί στην επικίνδυνη οδήγηση….
Δεν αρκεί μια απλή επιβολή προστίμου ή μια προσωρινή αφαίρεση διπλώματος οδήγησης ή άδειας κυκλοφορίας…
Κάποιος που θεωρεί πως οι δρόμοι είναι πίστες ταχύτητος και επικίνδυνων ελιγμών και οι υπόλοιποι οδηγοί με τ’ αυτοκίνητά τους δεν είναι τίποτε άλλο από «σημαδούρες πορείας» που ΟΦΕΙΛΟΥΝ να παραμένουν ακίνητες και με σταθερή ταχύτητα για να μην ενοχλούν τους «άρρωστους εθισμένους ραλιάρηδες» που γουστάρουν να οδηγούν με 270, τετακέ, επικίνδυνα σλάλομ και σφήνες, δεν θα έπρεπε να κυκλοφορεί ελεύθερα «εκεί έξω» καθώς είναι «επιβεβαιωμένα δυνητικά κίνδυνος θάνατος» για τους γύρω του…
Θα έπρεπε όχι μόνον να του αφαιρεθεί για πολλά χρόνια η άδεια οδήγησης αλλά και να «εγκλειστεί για θεραπεία»…επίσης για μακρό χρονικό διάστημα…και κοινωνική εργασία βεβαίως στα πλαίσια της θεραπείας…όπως και όλοι οι παραπάνω κύριοι…
Υπάρχουν όμως και δυστυχώς, πολλές και διάφορες μορφές εθισμού που οδηγούν στον θάνατο άλλους ανθρώπους…και μάλιστα πολλούς…πάρα πολλούς…για την ακρίβεια, η «αρνητική τους επήρεια» είναι ΜΟΝΟΝ για τον περίγυρο…
Τι να πεις πχ για τον «δημόσιο παράγοντα» (πολιτικό, υπάλληλο, ιδιώτη) που έχει εθιστεί στην «διαφθορά» και στην «έντεχνη διαρπαγή» δημόσιου χρήματος, πράξη που οδηγεί με διάφορους έμμεσους (άλλοτε και άμεσους τρόπους) στην δυστυχία, στις αρρώστιες και στον θάνατο εκτεταμένων τμημάτων πολιτών (πχ με ελλείψεις στον Δημόσιο Μηχανισμό Υγείας λόγω έλλειψης πόρων) ή στην ελλιπή αστυνόμευση (λόγω έλλειψης πόρων) ή στην ελλιπή κοινωνική πρόνοια/στήριξη των αδύναμων πολιτών (λόγω έλλειψης πόρων) ή στην αλόγιστη εγκληματική φορολογία της φτωχολογιάς για να καλυφτούν οι παραπάνω «έντεχνες (και ατιμώρητες) διαρπαγές δημόσιου χρήματος» από τους «επιτήδειους», κλπ κλπ
Αυτόν πως να τον αντιμετωπίσεις άραγε;
Ως «ψυχικά ασθενή»; Ως εθισμένο στον «πολυτελή βίο» έστω και μέσω της «εντέχνου παραβατικότητας»;
Άρα, να αναγνωριστεί και σε αυτή την «ληστρική κατηγορία αρπακτικών» το ελαφρυντικό του «ακαταλόγιστου» λόγω «εθισμού» σε μια «άκρως εθιστική συνήθεια»;
Και γι’ αυτούς που τους «καλύπτουν» παντί μέσω και τρόπω τι να πεις;
Αυτούς που «νομικά» και «συνταγματικά» δεν βρίσκουν ΠΟΤΕ και ΤΙΠΟΤΕ μεμπτό – κρυπτόμενοι πίσω από τα «κατάλληλα γραφειοκρατικά τερτίπια/φράγματα» – ώστε να τους ασκήσουν διώξεις και να τους τσακίσουν, τι να πεις;
Κι αυτοί εθισμένοι σε «κάτι» είναι; Και σε «τι άραγε»;
Και εντέλει που σταματάει το «(ψυχ)ιατρικό περιστατικό» (και δη το «ακαταλόγιστο») και που αρχίζει η «εγκληματολογία»;
Όχι πως θα είχε και καμία σημασία δηλαδή….
Έτσι κι αλλιώς ο «κοινός κρίκος» που συνδέει τις δύο περιπτώσεις είναι το ΑΤΙΜΩΡΗΤΟ των πράξεών τους…
Είτε μεγάλες, είτε μικρές πράξεις…
Είτε είναι ψυχοπαθολογικής είτε εγκληματικής αιτιολογίας το έγκλημά τους ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΑΒΛΕΠΕΤΑΙ και μένει στο απυρόβλητο και στο ατιμώρητο…
Βλέποντας αυτά ο πολίτης πως να μην σκεφτεί ότι τα πράγματα πάνε από μόνα τους προς την αυτοπροστασία των πολιτών;
Γιώργος Ανεστόπουλος
http://aegeanhawk.blogspot.gr/2017/03/blog-post_61.html
katohika.gr
http://aegeanhawk.blogspot.gr/2017/03/blog-post_61.html
katohika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου