Με αφορμή τη συμπλήρωση 2 ετών από την ανάληψη της
εξουσίας από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ Άρης Πορτοσάλτε αρθρογραφεί στο skai.gr με τίτλο: «Δίχρονα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: Το αριστεροδεξιό καραβάνι στο μονοπάτι της αυταπάτης!».
Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί και πάλι την επέτειο της 25ης Ιανουαρίου του Γενάρη, στη γλώσσα της πολιτικής ορθότητας, για να υποστηρίξει την εικόνα της.
Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε στο skai.gr
Είναι μια ευκαιρία να ανταμώσει το λαό στα μαρμαρένια αλώνια, να επικαιροποιήσει την αριστεροσύνη της, να ενωθεί με τον κυβερνητικό εταίρο που καταγγέλλει τους Γερμανούς σαν «τοκογλύφους», να ανοίξει προσβάσεις στην αυλή Τράμπ, διότι δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να φέρει ο χρόνος..
Άλλωστε ο εθνικολαϊκισμός του προστατευτισμού πανηγυρίζει με Τράμπ, γουστάρει Brexit, ελπίζει σε Λεπέν και εύχεται κατάρρευση της ΕΕ!
Βασικό εργαλείο της κυβέρνησης, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, παραμένει η αυταπάτη. Ο Αλέξης Τσίπρας την χρησιμοποιεί ακόμη, για να στήνει σκηνικό διαπραγμάτευσης, με το οποίο πολιτεύεται. Ίσως είναι το μόνο που ξέρει και μπορεί να κάνει, σε συνδυασμό με την επικοινωνία.
Και εμείς, είτε έχουμε πειστεί, είτε πρέπει να πιαστούμε από μια σανίδα. Ελπίζουμε με το τέλος της διαπραγμάτευσης να έρθει η ανάπτυξη. Είναι η θετική εξέλιξη. Στο μεταξύ, υπομένουμε καρτερικά τους φόρους και την αυτοϋπονόμευση του Μαξίμου στις υποτιθέμενες προσπάθειες του να κλείσει τις αξιολογήσεις του μνημονίου. Πορεύεται βάση κάποιου σχεδίου ο Ευκλείδης Τσακαλώτος; Τον ακύρωσε με την πρωτοβουλία του ο Α. Τσίπρας να μοιράσει το επίδομα στους συνταξιούχους;
Πιθανώς να μην έχουν σημασία όλα αυτά για την κοινωνία, οταν:
Η ανάπτυξη εξαρτάται από τον χρόνο που θα ολοκληρωθούν οι περίφημες αξιολογήσεις. Εμείς, ακούμε τον Α. Τσίπρα να προσδιορίζει τις ημερομηνίες κ φτερουγίζει η καρδιά μας. Νάτη η ανάπτυξη, τώρα θα πεταχτεί..
Ο πρωθυπουργός όμως πέφτει πάντα έξω. Από το Πάσχα του ’15 μέχρι την Ανάσταση του 2016 η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει ήδη απογειωθεί οικονομικά.
Δε συνέβη γιατί όπως λέει η κυβερνητική προπαγάνδα, οι αυταπάτες στάθηκαν εμπόδιο στην οικονομική πρόοδο κ στην απεξάρτηση από τον «ζουρλομανδύα» των μνημονίων. Θέλει όμως πράγματι να αποχωριστεί το περιβάλλον των μνημονίων; Δεν είναι καθόλου εύκολη η απάντηση. Το συμπέρασμα σε συνθήκες μη κανονικότητας, επισφαλές.
Στα δίχρονα τους οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μπορεί να ψήφισαν τα δύσκολα, στα οποία ζορίστηκαν οι πρώην, αλλά οπισθοχωρήσαμε αισθητά κ αντιληπτά από την οικονομική θέση που είχαμε κατακτήσει το φθινόπωρο του 2014. Μετά ήρθε ο τυχοδιωκτισμός με προκάλυμμα την διαπραγμάτευση και το μνημόνιο του Ιουλίου 2015. Αλλά ουσιαστική πρόοδος καμία.
Κοινώς έχουμε χάσει δύο πολύτιμα χρόνια.
Η κυβέρνηση πορεύεται με την αυταπάτη. Προτεραιότητα της φαίνεται η εξυπηρέτηση της αριστερής της εικόνας. Δείτε την επένδυση στο Ελληνικό. Υπέγραψε αλλά η δουλειά δεν άρχισε. Η διαχείριση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ δόθηκε σε ιταλική εταιρεία, αλλά ταυτοχρόνως πέρασε η είδηση ότι προγραμματίζει να συστήσει δημόσια εταιρεία τρένου: Να υπάρχει, δεν ξέρεις ποτέ..
Ο κρατισμός έχει βαθιές ρίζες στην Ελλάδα. Καλλιεργήθηκε, αναπτύχθηκε, εξυπηρετήθηκε, εξελίχθηκε και εμπέδωσε τις πελατειακές σχέσεις κομμάτων-ψηφοφόρων στα χρόνια της Πασοκονεοδημοκρατίας. Ελάχιστες οι προσπάθειες απεξάρτησης στα έτη διακυβέρνησης ΝΔ, της οποίας τα ερείσματα της στους επαγγελματίες συνδικαλιστές, της απέκοπταν κάθε ικμάδα προόδου. Ο κρατισμός σταθερός φυσικά στην αγκαλιά της αριστεράς διαχρονικά. Σήμερα ειδικότερα με την κυβερνώσα αναδεικνύεται σε άγιο δισκοπότηρο που πρέπει να διαφυλαχθεί μέσα το ανίερο περιβάλλον της εταίρων.
Στα δίχρονα της αριστεροδεξιάς συμμαχίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το παράδοξο κυριαρχεί. Το οικονομικό περιβάλλον ασταθές, οι κινήσεις της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση απρόβλεπτες, το μέλλον άδηλον.
Κλείνοντας, βρήκα στην «Κ» την είδηση αυτή:
Σε μια περίοδο που οι απλοϊκές προτάσεις πολιτικής περισσεύουν, ο επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι, απαντώντας σε Ιταλούς ευρωβουλευτές ξεκαθαρίζει ότι η έξοδος από το ευρώ δεν θα είναι δωρεάν, αφού θα πρέπει προηγουμένως να εκκαθαριστούν πλήρως οι οφειλές της κεντρικής τράπεζας του αποχωρούντος κράτους προς την ΕΚΤ.
Για παράδειγμα, οι οφειλές της ιταλικής κεντρικής τράπεζας προς την ΕΚΤ και άλλες εθνικές κεντρικές τράπεζες της Ευρωζώνης είχαν ανέλθει στα τέλη Νοεμβρίου στα 358,6 δις. ευρώ. Της Ελλάδας ήταν 71,8 δις. ευρώ!
Ας το ξέρουμε κι αυτό. Δεν ξέρεις ποτέ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου