παρομοιάζοντας την μάλλιστα, με «ένα μαγαζί γωνία το οποίο δεν πάει καλά». Για την εφημερίδα το μόνο που δεν γνωρίζουμε είναι το πότε. Παρουσιάζει μάλλιστα τέσσερα πιθανά σενάρια, όπου όλα έχουν ένα κοινό. Είναι αρνητικά για την Ελλάδα!Αλλά το πιο πιθανό της αποχώρησης από το ευρώ σύμφωνα με την εφημερίδα, θα σώσει εν τέλει αυτόν που θα το κάνει, αντίθετα θα "βυθισθεί" αυτός που θα μείνει.
Σε άρθρο του στους Financial Times με τίτλο «Γιατί η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει αργά ή γρήγορα», ο σχολιαστής και εκδότης Samuel Batton, αναφέρεται με μια γλαφυρή παρομοίωση όσον αφορά το μέλλον και την κατάσταση της Ευρωζώνης:
«Φανταστείτε ένα μαγαζί- γωνία το οποίο δεν πάει καλά. Στην καλύτερη περίπτωση, δεν μπορεί να αποδώσει στον ιδιοκτήτη του ένα μίνιμουμ επίπεδο ζωής. Στην χειρότερη περίπτωση, δεν μπορεί ούτε να καλύψει τα κόστη της και συνεχίζει να λειτουργεί μέσω δανείων και φιλανθρωπιών από δημόσιες σχέσεις, φίλους και υποστηρικτές. Ενας από αυτούς μάλιστα ακούστηκε να λέει πως θα έκανε ότι μπορούσε για να κρατήσει το μαγαζί ανοιχτό και προσέθεσε: ''Πίστεψε με θα είναι αρκετό''».
Για τον Batton, αυτή η ιστορία είναι πολύ κοντά -τηρουμένων των αναλογιών- για τα «αδύναμα» μέλη της Ευρωζώνης, ενώ αναφέρεται παράλληλα και στο κόστος εργασίας από την «έναρξη» του ευρώ: «Από το 1999, το εργατικό κόστος στη Γερμανία, έχει αυξηθεί λιγότερο από 13%, την ίδια στιγμή που το εργατικό κόστος στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, έχει αυξηθεί στο 20-30% και στην Ιταλία ακόμη περισσότερο. Δεν αποτελεί έκπληξη που η Γερμανία έχει πρωτογενές πλεόνασμα 6% στο ΑΕΠ της, την ίδια στιγμή που η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία έχουν με το ζόρι ισορροπία. Πρέπει να παίρνουμε αυτές τις εκτιμήσεις με μια ''πολύ μεγάλη κουταλιά αλάτι'' αλλά το γενικό τους μήνυμα είναι πολύ ξεκάθαρο: Καμία τραπεζική ένωση ή φορολογική εναρμόνιση δεν θα είναι επαρκείς όσο υπάρχουν αυτές οι ανισότητες», επισημαίνει το δημοσίευμα.
Στη συνέχεια, ο Batton αναφέρεται και στην θεωρία πίσω από την δημιουργία του ευρώ, υποστηρίζοντας πως αυτή ήταν πως «το μονό νόμισμα και η υποτιθέμενη αδυναμία υποτίμησης του από τα μέλη της Ευρωζώνης, θα δρούσε σαν μια ''δύναμη αρμονίας''». Ωστόσο κάτι τέτοιο σύμφωνα με τον Batton δεν έχει συμβεί μέχρι στιγμής και όπως υποστηρίζει «οι τωρινές ισορροπίες στις σχέσεις έχουν γίνει ασταθείς» και αναφέρει πως «τα δάνεια και οι εγγυήσεις των ευρωκρατών, δεν κάνουν το ασταθές σταθερό», παρουσιάζοντας παράλληλα τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να εξελιχθεί αυτή η κατάσταση:
«Πρώτον, η λιτότητα στις περιφερειακές χώρες θα μπορούσε να πετύχει. Λέγοντας αυτό, εννοώ πως η απαιτούμενη πίεση που ασκείται σε αυτές τις χώρες, έχει ως αποτέλεσμα την πτώση στα κόστη και τις τιμές, συγκριτικά με τους γείτονες τους, οδηγώντας σε αύξηση της ανταγωνιστικότητας και εν τέλει μια επαναφορά του επιπέδου ζωής και μια μεγάλη πτώση στην ανεργία. Μια μορφή αυτής της πρακτικής, θα ήταν μια αύξηση στον ''ανταγωνισμό χωρίς τιμές'': Πιο φαντασμαγορικές κρουαζιέρες στο Αιγαίο και πιο ελκυστικά ξενοδοχεία στην Algarve. Η ερώτηση είναι πόσα χρόνια θα χρειαστεί κάτι τέτοιο για να γίνει», επισημαίνει ο Batton.
Το δεύτερο πιθανό σενάριο του Batton, είναι να «βαλτώσουν οι περιφερειακές χώρες. Η ανεργία είναι 27% στην Ελλάδα, 24% στην Ισπανία, 18% στην Πορτογαλία, 15% στην Ιρλανδία και 10% στην Ιταλία. Φοβάμαι πως η κατάσταση γι αυτές τις χώρες θα μπορούσε να χειροτερέψει και η μετανάστευση καιροφυλακτεί», αναφέρει το Batton.
Το τρίτο σενάριο είναι απίθανο να συμβεί σύμφωνα με τους Financial Times, ωστόσο «αναφέρεται για πληρότητα». Η Γερμανία και άλλες χώρες της Βόρειας Ευρώπης, θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν πιο «επεκτατικές» πολιτικές, «μειώνοντας έτσι την αγωνία που επικρατεί στον Νότο».
Το τέταρτο και τελευταίο σενάριο του Batton, το οποίο χαρακτηρίζει ως το πιο πιθανό, είναι να αποχωρήσει μια ή περισσότερες χώρες από την Ευρωζώνη. «Θα επικρατούσε χάος τότε, όχι μόνο στις χώρες που θα είχαν αποχωρήσει, αλλά και σε αυτές που θα παρέμεναν στο ευρώ, όπου οι τράπεζες έχουν μεγάλα και πιθανώς υποτιμημένα ομόλογα του ευρώ. Αλλά εν τέλει, οι χώρες που θα έχουν αποχωρήσει από το ευρώ, θα μάζευαν τα κομμάτια τους και θα εμφάνιζαν εν τέλει πιο ανεκτές επιδόσεις, όπως έκανε η Αργεντινή όταν ''έκοψε'' έναν θεωρητικά άσπαστο δεσμό με το δολάριο των ΗΠΑ», υποστηρίζει το δημοσίευμα.
Το δημοσίευμα κλείνει με τον Batton να αναφέρει πως η «αποσύνθεση του ευρώ μπορεί να είναι απρόσμενη» και ότι υπάρχει ένα όριο στην καθοδήγηση που μπορεί να δωθεί.
Εν ολίγοις η εφημερίδα θεωρεί αυτό που παρουσιάστηκε ως πλεονέκτημα του ευρώ το ότι δεν "υποτιμάται" την αιτία θανάτου του. Γιατί διαφορετικές οικονομίες δομημένες πάνω σε άλλα πρότυπα η κάθε μία, δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, με ένα νόμισμα "απολίθωμα", που δεν εχει περιθώρια "ελιγμού". Στην περίπτωση της Ελλάδας που εξήγαγε προϊόντα χαμηλής τεχνολογίας, και πρωτογενούς τομέα (αγροτικά), το σταθερό ευρώ υπήρξε καταστροφή, οι εξαγωγές "πάτωσαν" λόγω του ακριβού νομίσματος. Συν τοις άλλοις είδαμε ξένα αγροτικά προϊοντα να κατακλύζουν την ελληνική αγορά, και να εξωθούν τα ντόπια,π.χ πατάτες από την Αίγυπτο, καθότι προέρχονταν από χωρες με δικό τους νόμισμα, το οποίο υποτιμάται κατά βούληση.
Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας όμως που όλοι αγνοούν, και εξηγει γιατί άνοιξαν τα σύνορα τις Ευρώπης και ειδικά τα δικά μας σε χιλιάδες λαθρομεταναστών, είναι η γήρανση του πληθυσμού. Στην Ελλάδα το δημογραφικό είναι μέγιστο πρόβλημα. Η μείωση του ενεργού πληθυσμού, αυξάνει το κόστος εργασίας. Οι λαθρομετανάστες δεν είρθαν ακριβώς "απροσκλητοι" τους επιτρέπεται να έρθουν, και αυτό καλύπτεται πίσω από μια υποτιθέμενη "ανικανότητα" στο στιλ "δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι", και αντί να δίνονται κίνητρα οι Έλληνες να γεννάνε περισσότερο, κατέστησαν τεκμήριο (αν έχουν τον Θεό τους), την ύπαρξη ενός παιδιού!
Υπενθυμίζουμε ότι οι Financial Times αν και δεν είναι αδέκαστη εφημερίδα (καμμία δεν είναι, και σίγουρα λόγω καταγωγής εξυπηρετεί αγγλοσαξωνικά συμφέροντα) θεωρείται όμως η εφημερίδα - "γκουρού" στα θέματα της οικονομίας, και όταν ο ίδιος ο εκδότης αναλαμβάνει την ευθύνη να γράψει για κάτι τόσο "χοντρό" σημαίνει ότι είναι απόλυτα σίγουρος για κάτι που βλέπει να έρχεται, και κάνει πολύ "θόρυβο", αλλα όλοι προσποιούνται ότι δεν το ακούν, και ούτε το βλέπουν. "The shape of the things to come - H μορφή των γεγονότων που έρχονται" ο τίτλος ενός διάσημου βιβλίου του H.G.Wells,μεγάλλου διανοητή και συγγραφέα, o οποίος έβλεπε πολύ πιο μπροστά από την εποχή του, όπω και όλα τα μεγάλα μυαλά που δεν έχουν αγκυλώσεις.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
ΠΗΓΗ:http://www.defencenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου