Πίσω από το ηθικό περιτύλιγμα που περιβάλλει την ιστορία του Παπισμού, υπάρχει ένα σαθρό περιεχόμενο, γεμάτο βιαιότητα και ανηθικότητα, το οποίο οι περισσότεροι αγνοούν. Η δε αποκάλυψή του φέρνει συχνά σε αμηχανία τους εκκλησιαστικούς κύκλους, καθώς αναποδογυρίζει την καθιερωμένη στους πιστούς αντίληψη για τον Καθολικισμό, φανερώνοντας μία δυσάρεστη πλευρά των στυλοβατών του, των Παπών.
Παρόλο που -σήμερα είναι δύσκολο να το διανοηθεί κανείς- τα στοιχεία δείχνουν ότι το καθιερωμένο ενάρετο μοντέλο του Πάπα έχει χτιστεί πάνω στα λείψανα «στυγνών δολοφόνων, που θεωρούσαν εσχάτη προδοσία τα εγκλήματα κατά της πίστης και τα τιμωρούσαν με Θάνατο...» (Catholic Encyclopedia, Farley ed., xiv, p.768), «...που διάβαιναν ποταμούς αίματος για να διατηρήσουν τη Θέση και τον πλούτο τους, και οδηγούσαν οι ίδιοι τα στρατεύματά τους στο πεδίο της μάχης...» (Extermination of the Cathars, Simonde de Sismondi, 1826).
Ο επίσκοπος Frotheringham, ένας θεοσεβής καθολικός ιστορικός και συγγραφέας του τέλους του 19ου αιώνα, αναφέρει: «Πολλοί από τους Πάπες έκαναν την πλέον έκλυτη ζωή. Μερικοί από αυτούς ήταν μυοτικιστές-μάγοι. Άλλοι είχαν σημειωθεί για ανταρσία, αιματοχυσία και ακολασία, πλεονεξία και σιμωνία... Κάποιοι ήταν αληθινά παιδιά του Διαβόλου» (The Cradle of Christ, Bishop Frotheringham, 1877).
Τα στοιχεία αυτά ήταν γνωστά στους καθολικούς ιστορικούς ανά τους αιώνες, ωστόσο πολλοί υπήρξαν ανειλικρινείς προς τους χριστιανούς αναγνώστες τους, προσπαθώντας να διατηρήσουν ακλόνητη την πίστη τους στους «ενάρετους Πάπες, με το βαθιά Θρησκευτικό πνεύμα», κάτι που βέβαια εξυπηρετούσε την εκκλησιαστική εξουσία. Υπήρξαν όμως και κάποιοι συνάδελφοί τους ιστορικοί, οι οποίοι φρόντισαν να καταγράψουν τις αληθινές πληροφορίες και να τις κάνουν γνωστές στο ευρύ κοινό.
Έτσι, στον πρόλογο ενός επίσημου παπικού εγγράφου, προορισμένου για δημοσίευση από την έδρα του Πάπα το 1964, με τίτλο Οι Πάπες: Μια Συνοπτική Βιογραφική Ιστορία, ο χριστιανός αναγνώστης προετοιμάζεται πριν από την ανάγνωση, με την παρακάτω απολογητική δήλωση: «Μερικοί καθολικοί μπορεί να εκπλαγούν διαβάζοντας τις παπικές βιογραφίες που υπάρχουν σε αυτό το βιβλίο. Ίσως, όμως, η αντίληψή μας για τη θέση του Πάπα στην Εκκλησία θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί» (The Popes. A concise Biographical History, Eric John ed., Burns & Oates, publishers to the Holy See, London, 1964, p. 19).
To γεγονός ότι η παπική Αρχή αποφάσισε να εκδώσει τις αποκρουστικές λεπτομέρειες της ζωής των Παπών ίσως φανερώνει την προσπάθεια της να απαλλαγεί από την ευθύνη μιας εγκληματικής ιστορίας, η οποία που αρχίζει σιγά-σιγά να βγαίνει στην επιφάνεια.
Στο παρόν κείμενο θα ξεδιπλώσουμε σημαντικά κομμάτια της ιστορίας αυτής, ξεκινώντας από το έτος 896 μ.Χ., όταν «ένα σώμα ευγενών με κτηνώδη και ωμή δίψα, από τους οποίους πολλοί δεν ήταν ικανοί ούτε το όνομά τους να γράψουν» (.Annals ofHincmar, Archbishop of Reims, pub.c.905) κατέλαβαν την παπική εξουσία. Για τους επόμενους έξι αιώνες, το παπικό αξίωμα θα βυθιζόταν στο έγκλημα και την ακολασία.
ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ
Ο επίσκοπος Λουιτπράνδος της Κρεμόνα, του οποίου η Ανταπόδοσις εκθέτει την παπική ιστορία από το 886 ως το 950, περιγράφει με γλαφυρότητα -ίσως και με μία δόση ζήλιας- την ηδυπάθεια των Παπών και των επισκόπων: «Κυνηγούσαν με άλογα στολισμένα με χρυσά χαλινάρια, έκαναν πλούσια γλέντια με χορεύτριες όταν τελείωνε το κυνήγι και, ύστερα, αναπαύονταν μαζί με ιερόδουλες σε κρεβάτια με μεταξωτά σεντόνια και χρυσοκέντητα σκεπάσματα. Όλοι οι Ρωμαίοι επίσκοποι ήταν παντρεμένοι και οι γυναίκες τους έφτιαχναν κρυφά μεταξωτά φορέματα...».
Σε άλλο σημείο, διαβάζουμε: «Οι ερωμένες τους ήταν οι πρώτες αριστοκράτισσες της πόλης... ενώ δύο φιλήδονες αυτοκράτειρες, η Θεοδώρα και η κόρη της Μαρότζια, κανόνιζαν την παπική εξουσία του 10ου αιώνα.»
Ο Αουιτπράνδος μαρτυρά πώς η Θεοδώρα έκανε έναν όμορφο νεαρό ιερέα να ενδώσει στο ερωτικό πάθος της, δωρίζοντας του ως αντάλλαγμα την αρχιεπισκοπή της Ραβένα. Αργότερα, του δώρισε και τον παπικό θρόνο, χρίζοντάς τον «Πάπα Ιωάννη Γ». Πρόκειται για το γεγονός, το οποίο ο ξακουστός ιστορικός του Βατικανού, καρδινάλιος Καίσαρας Μπαρόνιους (1538-1607), ονόμασε Νόμο της Πόρνης.
Ο Ιωάννης Ι' (914-928) υπήρξε αιμοσταγής στρατιωτικός διοικητής, παραδομένος στον νεποτισμό, του οποίου η διαγωγή προετοίμασε το έδαφος για τον βαθύτερο εκφυλισμό του παπισμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία, γρήγορα απαρνήθηκε τη Θεοδώρα και έπεσε στην αγκαλιά μιας νεαρής αριστοκράτισσας. Η Θεοδώρα, προσβεβλημένη, παντρεύτηκε τον Γουίντο, Μαρκήσιο της Τοσκάνης, εξαπολύοντας με την υποστήριξή του πόλεμο κατά του Ιωάννη Ι'. Μετά τη μυστηριώδη δηλητηρίαση της Θεοδώρας, τη διαμάχη πήρε στα χέρια της η κόρη της Μαρότζια, η οποία κατάφερε τελικά να τον καθαιρέσει και να τον θανατώσει.
Παρόλο που η Μαρότζια ήταν γυναίκα αδίστακτη και αγράμματη, διοικούσε τον Χριστιανισμό για δεκαετίες. Οι κάτοικοι της Ρώμης την αποκαλούσαν «Πόρνη των Παπών», καθώς ευθυνόταν για την επιλογή και την καθαίρεση τουλάχιστον τεσσάρων εκπροσώπων του παπισμού - εκ των οποίων κάποιοι υπήρξαν εραστές της. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι, το 910, έδωσε τον παπικό θρόνο στον γιο της, Ιωάννη ΙΑ’ (910-936), του οποίου πατέρας ήταν ένας πρώην Πάπας, ο Σέργιος Γ'.
Αν και οι σύγχρονοι απολογητές συμφωνούν ότι οι προθέσεις της -και οι προθέσεις των συντρόφων της, βεβαίως- υπήρξαν πράγματι σκανδαλώδεις, η Εκκλησία συνεχίζει να τιμά αυτούς τους Πάπες ως γνήσιους και ενάρετους διαδόχους του Αγίου Πέτρου!
Ο ΙΩΑΝΝΗΣ IB’ ΚΑΙ Ο... ΣΑΤΑΝΑΣ
Μεταξύ των διεφθαρμένων ανδρών που κατέλαβαν το παπικό αξίωμα τον 10ο αιώνα, ο Πάπας Ιωάννης IB’ (955-964) υπήρξε σίγουρα πρωταγωνιστής. Ο ίδιος ξεκίνησε την παπική καριέρα του επικαλούμενος παγανιστικές θεότητες, ενώ δοκίμαζε και την τύχη του στον τζόγο. Λέγεται μάλιστα ότι, κατά τη διάρκεια ενός γλεντιού με ποτό, έκανε πρόποση στον ίδιο τον... Σατανά! Ο Ιωάννης IB’ υπήρξε τόσο αθεόφοβος, ώστε έφτιαξε τον δικό του οίκο ανοχής στο παλάτι του Λατερανού, αναθέτοντας τη διοίκησή του στην ερωμένη του, την ιερόδουλη Μάρσια. «Του άρεσε να έχει γύρω του πολλές ιερόδουλες», θα επιβεβαιώσει αργότερα ένας μοναχός χρονογράφος (Benedict of Soracte).
Όταν έφτασε δε να δικαστεί για τον φόνο ενός αντιπάλου του, ο κλήρος μαρτύρησε ότι διατηρούσε αιμομικτικές σχέσεις με τις αδελφές του και ότι βίαζε συστηματικά τις μοναχές του! (Annals of Beneventum, Monumenta Germaniae).
Αφού έμεινε στον θρόνο για δέκα χρόνια, οι χρονογράφοι αναφέρουν ότι τον σκότωσε ο Σατανάς, όταν τον έπιασε να βιάζει μια γυναίκα στα περίχωρα. Στην πραγματικότητα, ο απατημένος σύζυγος της γυνής, ξυλοκόπησε τόσο πολύ τον «άγιο πατέρα« Ιωάννη IB’, με αποτέλεσμα εκείνος να υποκύψει στα τραύματά του οκτώ ημέρες μετά. Για καιρό ο κλήρος αναζητούσε έναν ενάρετο ιερέα για να ανέβει στο παπικό αξίωμα και δεν μπορούσε να βρει ούτε έναν...
ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ
Το 1032, την παπική εξουσία κατέλαβε ο Πάπας Βενέδικτος Θ’. Αμέσως αφόρισε τους αντιπάλους του, δημιουργώντας ένα πραγματικό βασίλειο του τρόμου, ενώ παράλληλα άνοιξε επίσημα τις πόρτες του παπικού παλατιού στους ομοφυλόφιλους, ιδρύοντας έναν ανδρικό οίκο ανοχής. (The lives of the popes in the early middle ages, Horace K. Mann, Kegal Paul, London, 1925). Παρόλο που ο λαός της Ρώμης, ενοχλημένος από τη στάση του, θέλησε να τον αντικαταστήσει, τα αδέρφια του Βενέδικτου εξολόθρευσαν τον νέο υποψήφιο. Στη συνέχεια, εκείνος πούλησε το παπικό του αξίωμα στον νονό του, Τζιοβάνι Γκατζιάνο, για να το ξαναδιεκδικήσει αργότερα με τη βία.
Σύμφωνα με μαρτυρία του επισκόπου Μπρούνο, στο τέλος της θητείας του «ολόκληρη η εκκλησία βρισκόταν υπό το καθεστώς της διαφθοράς, η ευλάβεια είχε εξαφανιστεί, η δικαιοσύνη είχε χαθεί και η αλήθεια είχε θαφτεί... το ηθικό επίπεδο των παπών ήταν πολύ χαμηλό ... τα μέλη του Κλήρου προκαλούσαν αίσθημα απέχθειας ... η πολυτέλεια και η διαστροφή κυρίευαν τη ζωή τους...» (Catholic Encyclopedia, vi, pp.793-4, xii, pp.700-03)
EΓKΛHMATA ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ TOY ΧΡΙΣΤΟΥ
Ο 12ος αιώνας, που ακόμα και σήμερα δοξάζεται από την Καθολική Εκκλησία ως χρυσός αιώνας μέσα στη σκοτεινή εποχή της πίστης, εγκαινιάστηκε με τον μακάβριο θεσμό της Ιεράς Εξέτασης και τη μακρόχρονη σταυροφορία εναντίον των Καθαρών. Σκοπός της Ιεράς Εξέτασης και των σταυροφοριών ήταν η βίαιη καταστολή των αιρέσεων ή, αλλιώς, των διαφορετικών απόψεων πάνω σε θέματα πίστης. Σύμφωνα με την Εκκλησία, η αίρεση είναι ένα χαστούκι στο πρόσωπο του Θεού και είναι καθήκον κάθε χριστιανού να σκοτώνει τους αιρετικούς Ένα καθήκον φρικιαστικό που, όμως, απέκτησε ιερές διαστάσεις.
Το κυνήγι των Καθαρών ξεκινά το 1209, αποτελώντας μία ανηλεή επίδειξη του εκκλησιαστικού στρατού και της βιαιότητας που τον χαρακτήριζε. Κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών, εκατοντάδες χιλιάδες αθώων σφαγιάζονται από τα εκλεκτά στρατεύματα του Ιησού Χριστού, υπό τις οδηγίες των Παπών. Η πόλη Beziers ήταν η πρώτη στάση των σταυροφόρων, για την οποία οι χρονογράφοι αναφέρουν ότι έχασε 40.000 κατοίκους μέσα σε μια εβδομάδα...
Ωστόσο, η εξόντωση των Καθαρών σπάνια σχολιάζεται από τους εκκλησιαστικούς κύκλους. Και είναι ιδιαίτερα θλιβερό το γεγονός ότι οι επίσημες εκκλησιαστικές πηγές προσπαθούν να καλύψουν τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της δράσης των σταυροφόρων, παρουσιάζοντάς τους ως άνδρες με βαθιά θρησκευτικό πνεύμα. Στην πραγματικότητα, ο Καθολικός Στρατός ήταν η φοβερότερη μηχανή θανάτου που είχε ποτέ γνωρίσει η Ευρώπη. Υπολογίζεται, μάλιστα, ότι πάνω από 500 πόλεις και χωριά εξαφανίστηκαν από τον χάρτη, ως αποτέλεσμα της επέλασης των αδίστακτων εκείνων στρατιωτών.
Ύστερα από μακροχρόνια μελέτη, ο Άγγλος ιστορικός Lord Acton (1834-1902) συνοψίζει εύστοχα την παπική εγκληματική συμπεριφορά, όταν παρατηρεί στη Μοντέρνα Ιστορία του
Cambridge: «Οι Πάπες δεν ήταν μόνο μεγάλοι δολοφόνοι, αλλά και υπεύθυνοι της νομιμοποίησης του εγκλήματος στους κόλπους της Χριστανικής Εκκλησίας, ως ενός μέσου σωτηρίας.»Βαθύτερα στοχαζόμενοι, κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν ότι η συμπεριφορά αυτή ίσως βρίσκει τις ρίζες της στα λόγια του ίδιου του Ιησού Χριστού: «Φέρτε εδώ τους εχθρούς μου, αυτούς που δεν θέλουν να βασιλεύσω, και σκοτώστε τους μπροστά μου» (Gospel of Luke, Mount Sinai manuscript of the Bible, British Museum, MS437225, 1934). Παρόμοια, αν και ηπιότερη εκδοχή δίνει η καθολική Βίβλος: «Αλλά αυτούς, τους εχθρούς μου, που δεν θέλουν να γίνω βασιλιάς τους, φέρτε τους εδώ και σκοτώστε τους πριν από εμένα»...
ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ
Ένας από τους κύριους σκοπούς του παπισμού φαίνεται πως ήταν η επέκταση της κυριαρχίας του σε όλη την Ευρώπη και η δημιουργία μιας παπικής αυτοκρατορίας, στην οποία θα υποτάσσονταν όλοι οι βασιλείς και οι πρίγκιπες. Και, καθώς ο Καθολικός Στρατός ήταν συνήθως απασχολημένος στις σταυροφορίες εναντίον των αιρετικών, οι Πάπες επιδίδονταν συνεχώς σε συλλογή νέων στρατιωτών.
Πού τους έβρισκαν; Ιδού πού τους βρήκε ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ' με τη συμβολή του στρατιωτικού του σύμβουλου, επισκόπου Grosseteste: «Μέσα από τον καθολικό πληθυσμό, τους οπαδούς του Χριστού, ένα πλήθος σε διαρκή συνεργασία με τον Διάβολο» (.Diderot's Encyclopedie). Οι πηγές αναφέρουν ότι ο Ιννοκέντιος επέλασε στη Γερμανία και την Κωνσταντινούπολη, συναντώντας τελικά την πανωλεθρία. Ωστόσο, το ιμπεριαλιστικό του σχέδιο υιοθέτησαν και οι διάδοχοί του Πάπες.Το 1243 καταλαμβάνει με βία το παπικό αξίωμα ο Sinisbaldo Fieschi και αυτοανακηρύσσεται Πάπας Ιννοκέντιος Δ’ (1243-54). Ακολούθως, στρέφει τον Καθολικό Στρατό εναντίον του πρώτου Ρωμαίου γερουσιαστή και τελευταίου μεγάλου ηγέτη της δυναστείας των Hohenstaufen, Φρειδερίκου Β’, τον οποίο θεωρούσαν «Θαύμα του Κόσμου». Ο Φρειδερίκος μάχεται εναντίον του Πάπα, τον οποίο αποκαλεί «δηλητηριώδη δράκο που λιγουρεύεται την μοναρχία όλης της Ευρώπης».
Στα χρόνια που ακολουθούν, ο Παπικός Θρόνος αλλάζει συνεχώς εκπροσώπους, ενώ η μάχη για την επικυριαρχία της Ευρώπης συνεχίζεται' μία μάχη που ενίοτε υπήρξε τόσο άδικη και βυθισμένη στο μίσος, που μόνο βαθύ προβληματισμό μπορεί να προκαλέ-σει για τους -καθ' όλα ειρηνοποιούς- σκοπούς της Καθολικής Εκκλησίας.
Απαντήσεις στον παραπάνω προβληματισμό βρίσκουμε διάσπαρτες στα ίδια τα εκκλησιαστικά κείμενα, όπως π.χ. στο Διάταγμα των Δυο Ξιφών. Εκεί συνοψίζεται ο πυρήνας του καθολικού δόγματος και των αληθινών σκοπών του: «Και τα δυο ξίφη (ενν. εξουσίες), το πνευματικό και το επίγειο, ανήκουν στην Εκκλησία. Το πνευματικό εκπροσωπείται από τον Κλήρο. Το επίγειο ασκείται για λογαριασμό της Εκκλησίας, από τα χέρια των στρατιωτών της... και η πνευματική εξουσία έχει το δικαίωμα να διαμορφώνει και να διοικεί την κοσμική εξουσία, καθώς και να την κρίνει, όταν δεν λειτουργεί σωστά... Συνεπώς, όποιος αντιτίθεται στα δυο ξίφη της Εκκλησίας, αντιτίθεται στον Νόμο του Θεού» (Bull Unam Sanctam, Boniface VIII, 1302, Catholic Encyclopedia, xv, p. 126).
Καθώς ο παπισμός συνεχίζει την πορεία του διαμέσου των αιώνων, φτάνουμε στην περίπτωση του Πάπα Ιουλίου Β’ (1503-1513), ο οποίος βρέθηκε μπλεγμένος σε ίντριγκες ως κοσμικός πρίγκηπας, και έμεινε ξακουστός για τις αιματηρές μάχες του. Ο ιστορικός Francesco Guicciardini αναφέρει ότι ο Ιούλιος ήταν «ένας στρατιώτης με ιερατικά άμφια, που έπινε και μεθούσε καθώς οδηγούσε τον στρατό του, που ήταν ξεροκέφαλος και κακότροπος... που μπορούσε να δέσει το άλογό του έξω από την παπική του κρεβατοκάμαρα... που δεν είχε ίχνος ελέους μέσα του» (Istoria d'ltalia, Fran. Guicciardini, 1537).
Ο Ιούλιος πίστευε ότι «οι χριστιανοί είναι μια ασταθής, αγράμματη και προληπτική μάζα» (DiterotEncyclopedie, 1759). Για να προκαλέσει, συμβούλευε διαρκώς τον γραμματέα του να συνευρίσκεται με τρεις ερωμένες ταυτόχρονα «στη μνήμη της Ιεράς Τριάδας» και παραδεχόταν ανοιχτά ότι λάτρευε τους τίτλους «Πολεμιστής της Ρώμης» και «Πάπας του Τρόμου», που του είχαν προσδώσει οι σύγχρονοί του.
Το 1508 κάλεσε στο Βατικανό τον διάσημο γλύπτη Μιχαήλ Άγγελο, προκειμένου να του λαξεύσει έναν μαρμάρινο ανδριάντα. Όταν ο Ιούλιος είδε το γλυπτό, ρώτησε με έκπληξη :
- Τι είναι αυτό κάτω από τον ώμο μου;
- Μία Βίβλος, στην Αγιότητά σας, απάντησε ο Μιχαήλ Άγγελος.
- Και τι ξέρω εγώ από Βίβλους; Εγώ είμαι άρχοντας του πολέμου. Φτιάξε ένα ξίφος στη θέση της
«...το να σκοτώσεις έναν αιρετικό δεν είναι δολοφονία» Πάπας Γρηγόριος Ζ' (1073-85)
Αφού έμεινε στον θρόνο για δέκα χρόνια, οι χρονογράφοι αναφέρουν ότι τον σκότωσε ο Σατανάς, όταν τον έπιασε να βιάζει μια γυναίκα στα περίχωρα. Στην πραγματικότητα, ο απατημένος σύζυγος της γυνής, ξυλοκόπησε τόσο πολύ τον «άγιο πατέρα« Ιωάννη IB’, με αποτέλεσμα εκείνος να υποκύψει στα τραύματά του οκτώ ημέρες μετά. Για καιρό ο κλήρος αναζητούσε έναν ενάρετο ιερέα για να ανέβει στο παπικό αξίωμα και δεν μπορούσε να βρει ούτε έναν...
ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ
Το 1032, την παπική εξουσία κατέλαβε ο Πάπας Βενέδικτος Θ’. Αμέσως αφόρισε τους αντιπάλους του, δημιουργώντας ένα πραγματικό βασίλειο του τρόμου, ενώ παράλληλα άνοιξε επίσημα τις πόρτες του παπικού παλατιού στους ομοφυλόφιλους, ιδρύοντας έναν ανδρικό οίκο ανοχής. (The lives of the popes in the early middle ages, Horace K. Mann, Kegal Paul, London, 1925). Παρόλο που ο λαός της Ρώμης, ενοχλημένος από τη στάση του, θέλησε να τον αντικαταστήσει, τα αδέρφια του Βενέδικτου εξολόθρευσαν τον νέο υποψήφιο. Στη συνέχεια, εκείνος πούλησε το παπικό του αξίωμα στον νονό του, Τζιοβάνι Γκατζιάνο, για να το ξαναδιεκδικήσει αργότερα με τη βία.
Σύμφωνα με μαρτυρία του επισκόπου Μπρούνο, στο τέλος της θητείας του «ολόκληρη η εκκλησία βρισκόταν υπό το καθεστώς της διαφθοράς, η ευλάβεια είχε εξαφανιστεί, η δικαιοσύνη είχε χαθεί και η αλήθεια είχε θαφτεί... το ηθικό επίπεδο των παπών ήταν πολύ χαμηλό ... τα μέλη του Κλήρου προκαλούσαν αίσθημα απέχθειας ... η πολυτέλεια και η διαστροφή κυρίευαν τη ζωή τους...» (Catholic Encyclopedia, vi, pp.793-4, xii, pp.700-03)
EΓKΛHMATA ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ TOY ΧΡΙΣΤΟΥ
Ο 12ος αιώνας, που ακόμα και σήμερα δοξάζεται από την Καθολική Εκκλησία ως χρυσός αιώνας μέσα στη σκοτεινή εποχή της πίστης, εγκαινιάστηκε με τον μακάβριο θεσμό της Ιεράς Εξέτασης και τη μακρόχρονη σταυροφορία εναντίον των Καθαρών. Σκοπός της Ιεράς Εξέτασης και των σταυροφοριών ήταν η βίαιη καταστολή των αιρέσεων ή, αλλιώς, των διαφορετικών απόψεων πάνω σε θέματα πίστης. Σύμφωνα με την Εκκλησία, η αίρεση είναι ένα χαστούκι στο πρόσωπο του Θεού και είναι καθήκον κάθε χριστιανού να σκοτώνει τους αιρετικούς Ένα καθήκον φρικιαστικό που, όμως, απέκτησε ιερές διαστάσεις.
Το κυνήγι των Καθαρών ξεκινά το 1209, αποτελώντας μία ανηλεή επίδειξη του εκκλησιαστικού στρατού και της βιαιότητας που τον χαρακτήριζε. Κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών, εκατοντάδες χιλιάδες αθώων σφαγιάζονται από τα εκλεκτά στρατεύματα του Ιησού Χριστού, υπό τις οδηγίες των Παπών. Η πόλη Beziers ήταν η πρώτη στάση των σταυροφόρων, για την οποία οι χρονογράφοι αναφέρουν ότι έχασε 40.000 κατοίκους μέσα σε μια εβδομάδα...
Ωστόσο, η εξόντωση των Καθαρών σπάνια σχολιάζεται από τους εκκλησιαστικούς κύκλους. Και είναι ιδιαίτερα θλιβερό το γεγονός ότι οι επίσημες εκκλησιαστικές πηγές προσπαθούν να καλύψουν τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της δράσης των σταυροφόρων, παρουσιάζοντάς τους ως άνδρες με βαθιά θρησκευτικό πνεύμα. Στην πραγματικότητα, ο Καθολικός Στρατός ήταν η φοβερότερη μηχανή θανάτου που είχε ποτέ γνωρίσει η Ευρώπη. Υπολογίζεται, μάλιστα, ότι πάνω από 500 πόλεις και χωριά εξαφανίστηκαν από τον χάρτη, ως αποτέλεσμα της επέλασης των αδίστακτων εκείνων στρατιωτών.
Ύστερα από μακροχρόνια μελέτη, ο Άγγλος ιστορικός Lord Acton (1834-1902) συνοψίζει εύστοχα την παπική εγκληματική συμπεριφορά, όταν παρατηρεί στη Μοντέρνα Ιστορία του
Cambridge: «Οι Πάπες δεν ήταν μόνο μεγάλοι δολοφόνοι, αλλά και υπεύθυνοι της νομιμοποίησης του εγκλήματος στους κόλπους της Χριστανικής Εκκλησίας, ως ενός μέσου σωτηρίας.»Βαθύτερα στοχαζόμενοι, κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν ότι η συμπεριφορά αυτή ίσως βρίσκει τις ρίζες της στα λόγια του ίδιου του Ιησού Χριστού: «Φέρτε εδώ τους εχθρούς μου, αυτούς που δεν θέλουν να βασιλεύσω, και σκοτώστε τους μπροστά μου» (Gospel of Luke, Mount Sinai manuscript of the Bible, British Museum, MS437225, 1934). Παρόμοια, αν και ηπιότερη εκδοχή δίνει η καθολική Βίβλος: «Αλλά αυτούς, τους εχθρούς μου, που δεν θέλουν να γίνω βασιλιάς τους, φέρτε τους εδώ και σκοτώστε τους πριν από εμένα»...
ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ
Ένας από τους κύριους σκοπούς του παπισμού φαίνεται πως ήταν η επέκταση της κυριαρχίας του σε όλη την Ευρώπη και η δημιουργία μιας παπικής αυτοκρατορίας, στην οποία θα υποτάσσονταν όλοι οι βασιλείς και οι πρίγκιπες. Και, καθώς ο Καθολικός Στρατός ήταν συνήθως απασχολημένος στις σταυροφορίες εναντίον των αιρετικών, οι Πάπες επιδίδονταν συνεχώς σε συλλογή νέων στρατιωτών.
Πού τους έβρισκαν; Ιδού πού τους βρήκε ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ' με τη συμβολή του στρατιωτικού του σύμβουλου, επισκόπου Grosseteste: «Μέσα από τον καθολικό πληθυσμό, τους οπαδούς του Χριστού, ένα πλήθος σε διαρκή συνεργασία με τον Διάβολο» (.Diderot's Encyclopedie). Οι πηγές αναφέρουν ότι ο Ιννοκέντιος επέλασε στη Γερμανία και την Κωνσταντινούπολη, συναντώντας τελικά την πανωλεθρία. Ωστόσο, το ιμπεριαλιστικό του σχέδιο υιοθέτησαν και οι διάδοχοί του Πάπες.Το 1243 καταλαμβάνει με βία το παπικό αξίωμα ο Sinisbaldo Fieschi και αυτοανακηρύσσεται Πάπας Ιννοκέντιος Δ’ (1243-54). Ακολούθως, στρέφει τον Καθολικό Στρατό εναντίον του πρώτου Ρωμαίου γερουσιαστή και τελευταίου μεγάλου ηγέτη της δυναστείας των Hohenstaufen, Φρειδερίκου Β’, τον οποίο θεωρούσαν «Θαύμα του Κόσμου». Ο Φρειδερίκος μάχεται εναντίον του Πάπα, τον οποίο αποκαλεί «δηλητηριώδη δράκο που λιγουρεύεται την μοναρχία όλης της Ευρώπης».
Στα χρόνια που ακολουθούν, ο Παπικός Θρόνος αλλάζει συνεχώς εκπροσώπους, ενώ η μάχη για την επικυριαρχία της Ευρώπης συνεχίζεται' μία μάχη που ενίοτε υπήρξε τόσο άδικη και βυθισμένη στο μίσος, που μόνο βαθύ προβληματισμό μπορεί να προκαλέ-σει για τους -καθ' όλα ειρηνοποιούς- σκοπούς της Καθολικής Εκκλησίας.
Απαντήσεις στον παραπάνω προβληματισμό βρίσκουμε διάσπαρτες στα ίδια τα εκκλησιαστικά κείμενα, όπως π.χ. στο Διάταγμα των Δυο Ξιφών. Εκεί συνοψίζεται ο πυρήνας του καθολικού δόγματος και των αληθινών σκοπών του: «Και τα δυο ξίφη (ενν. εξουσίες), το πνευματικό και το επίγειο, ανήκουν στην Εκκλησία. Το πνευματικό εκπροσωπείται από τον Κλήρο. Το επίγειο ασκείται για λογαριασμό της Εκκλησίας, από τα χέρια των στρατιωτών της... και η πνευματική εξουσία έχει το δικαίωμα να διαμορφώνει και να διοικεί την κοσμική εξουσία, καθώς και να την κρίνει, όταν δεν λειτουργεί σωστά... Συνεπώς, όποιος αντιτίθεται στα δυο ξίφη της Εκκλησίας, αντιτίθεται στον Νόμο του Θεού» (Bull Unam Sanctam, Boniface VIII, 1302, Catholic Encyclopedia, xv, p. 126).
Καθώς ο παπισμός συνεχίζει την πορεία του διαμέσου των αιώνων, φτάνουμε στην περίπτωση του Πάπα Ιουλίου Β’ (1503-1513), ο οποίος βρέθηκε μπλεγμένος σε ίντριγκες ως κοσμικός πρίγκηπας, και έμεινε ξακουστός για τις αιματηρές μάχες του. Ο ιστορικός Francesco Guicciardini αναφέρει ότι ο Ιούλιος ήταν «ένας στρατιώτης με ιερατικά άμφια, που έπινε και μεθούσε καθώς οδηγούσε τον στρατό του, που ήταν ξεροκέφαλος και κακότροπος... που μπορούσε να δέσει το άλογό του έξω από την παπική του κρεβατοκάμαρα... που δεν είχε ίχνος ελέους μέσα του» (Istoria d'ltalia, Fran. Guicciardini, 1537).
Ο Ιούλιος πίστευε ότι «οι χριστιανοί είναι μια ασταθής, αγράμματη και προληπτική μάζα» (DiterotEncyclopedie, 1759). Για να προκαλέσει, συμβούλευε διαρκώς τον γραμματέα του να συνευρίσκεται με τρεις ερωμένες ταυτόχρονα «στη μνήμη της Ιεράς Τριάδας» και παραδεχόταν ανοιχτά ότι λάτρευε τους τίτλους «Πολεμιστής της Ρώμης» και «Πάπας του Τρόμου», που του είχαν προσδώσει οι σύγχρονοί του.
Το 1508 κάλεσε στο Βατικανό τον διάσημο γλύπτη Μιχαήλ Άγγελο, προκειμένου να του λαξεύσει έναν μαρμάρινο ανδριάντα. Όταν ο Ιούλιος είδε το γλυπτό, ρώτησε με έκπληξη :
- Τι είναι αυτό κάτω από τον ώμο μου;
- Μία Βίβλος, στην Αγιότητά σας, απάντησε ο Μιχαήλ Άγγελος.
- Και τι ξέρω εγώ από Βίβλους; Εγώ είμαι άρχοντας του πολέμου. Φτιάξε ένα ξίφος στη θέση της
«...το να σκοτώσεις έναν αιρετικό δεν είναι δολοφονία» Πάπας Γρηγόριος Ζ' (1073-85)
Η ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Στις αρχές του 13ου αιώνα, στον παπικό θρόνο ανεβαίνει ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ' (1198-1216). Αμέοως μετά την εκλογή του, και αφού απαίτησε πρώτα όρκο υποταγής από τη Ρωμαϊκή Γερουσία, θέσπισε τα Κρυφά Αρχεία, μέσα στα οποία έθαψε σημαντικά κομμάτια της εκκλησιαστικής ιστορίας. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι 200 και πλέον χρόνια της ιστορίας του παπισμού κρύβονται ακόμα σε σφραγισμένες κρύπτες του Βατικανού, περιμένοντας καρτερικά την έκδοσή τους. Εντούτοις, η Καθολική Εκκλησία εξακολουθεί να δοξάζει τον Πάπα Ιννοκέντιο Γ’ ως πρωταγωνιστική μορφή στην ανάπτυξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Ωστόσο, η ιστορία δεν έχει μόνο ανέκδοτα μέρη, αλλά ενίοτε και παραλλαγμένα από την ίδια, ως φαίνεται, την Εκκλησία. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Πάπα Βονιφάτιου Η’ (1294-1303). Στην 3η έκδοση της Βρετανικής Εγκυκλοπαίδειας το 1797, ο διακεκριμένος καθηγητής Εκκλησιαστικής Ιστορίας Rockwell, αναφέρει για τον Βονιφάτιο: «Πλεονεξία, επηρμένοι ισχυρισμοί και συχνές επιδείξεις αλαζονείας, τον έκαναν αξιομίσητο... πολλοί πίστευαν ότι συνεργαζόταν με τον Διάβολο» (.Encyclopedia Britannica, 3rd ed., 1797). Η παραπάνω αναφορά λείπει από τις μεταγενέστερες εκδόσεις της εγκυκλοπαίδειας. Γιατί;
Το 1898, η Καθολική Εκκλησία εξαγοράζει την Βρετανική Εγκυκλοπαίδεια και, μέσα σε λίγα χρόνια, κυκλοφορούν εκδόσεις απαλλαγμένες από ανάλογο -δυσφημιστικό για τον Παπισμό-υλικό, ενώ οι παλαιότερες εκδόσεις, ως εκ θαύματος, καταστρέφονται (History in the Encyclopedia, D.H. Gordon, N.L. Torrey, N. York, 1947 /The good news of the Kingdoms, N. Segal, Australia, 1995).
To 1966, η εγκυκλοπαίδεια προσχωρεί στο ρωμαϊκό καθολικό πανεπιστήμιο του Σικάγο (Encyclopedias: their history throughout the Ages, 1966) και, τις επόμενες δεκαετίες, ιεραπόστολοι της Εκκλησίας αλωνίζουν την υφήλιο, πουλώντας την αποστειρωμένη ιστορική της έκδοση...
ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ ΕΞΟΡΙΑ
Η αντιδημοτικότητα των Παπών υπήρξε τέτοια ανά τους αιώνες, ώστε πολλοί από αυτούς δολοφονήθηκαν άγρια ή εκδιώχθηκαν από τη Ρώμη από τα οργισμένα πλήθη ή τους αυτοκρατορικούς εχθρούς. Από τον 12ο αιώνα και μετά, το φαινόμενο πήρε τέτοιες διαστάσεις, ώστε οι Πάπες δημιούργησαν οχυρωμένα καταφύγια σε διάφορες τοποθεσίες και κατοίκησαν σε αυτά.
Η Αβινιόν, πόλη της νότιας Γαλλίας, έγινε τον 14ο αιώνα τόπος συγκέντρωσης ανεπιθύμητων Παπών. Εκεί, μέσα σε πολυτελή παλάτια και περιτρυγυρισμένοι από απροσπέλαστα τείχη, δημιούργησαν μία πολύπλοκη γραφειοκρατική κυβέρνηση, αλλά και έναν παράδεισο καλοπέρασης για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Ο Ιταλός λόγιος και πολιτικός Francesco Petrarch έζησε τον 14ο αιώνα στα προάστεια της Αβινιόν, και γράφει στα Γράμματα χωρίς τίτλο: «Η παπική αυλή στην Αβινιόν ήταν ταραγμένη, άσεμνη, φοβερή... ένας τόπος όπου ο Ιησούς Χριστός ήταν αντικείμενο χλευασμού, το χρήμα αντικείμενο πόθου, η ειλικρίνεια ονομαζόταν “βλακεία” και η πανουργία “σοφία”... Οι Πάπες παραδομένοι στην πιο άσεμνη ζωή, βυθισμένοι στην ακολασία... το πιο μεγάλο και ολοκληρωτικό ναυάγιο της αγνότητας... ένας παράδεισος απολαύσεων, μία επίγεια κατοικία, όπου ζούσαν χωρίς ιερό και όσιο, σαν να επρόκειτο να ζήσουν εκεί για πάντα.»
Η Αβινιόν υπήρξε και ο παράδεισος της παραπληροφόρησης. Εκεί οι Πάπες φέρονται να συνέθεταν πλαστά γράμματα με προγενέστερες χρονολογίες, σύμφωνα με τα οποία η Εκκλησία εμφανιζόταν ως ο απόλυτος κυρίαρχος της Ευρώπης, της Μικράς Ασίας και της Αιγύπτου.Έτσι, παράχθηκε μια σειρά κίβδηλων εγγράφων, γνωστά ως Ψευδή Ισιδωριανά Θεσπίσματα, τα οποία ο Βολτέρος αργότερα χαρακτήρισε ως «την πιο θρασύτατη και μεγαλειωδέστερη πλαστογραφία που εξαπάτησε ποτέ τον κόσμο».
Σε αυτό το σημείο, αξίζει ν' αναφερθεί κάτι ακόμα: ο Πάπας Βενέδικτος IΓ', ο οποίος διέμεινε επίσης στην Αβινιόν τον 14ο αιώνα, πήρε την πρωτοβουλία να καταστρέψει όλα τα αντίγραφα βιβλίων που κάλυπταν δύο και πλέον αιώνες της Ιστορίας. Σύμφωνα με τις πηγές, αυτά τα βιβλία περιείχαν το «πραγματικό όνομα του Ιησού Χριστού» (Encyclopaedia Britannica, 1797).
ΟΡΓΙΑ ΣΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ
Το 1414, η Εκκλησία συγκάλεσε Γενικό Συμβούλιο προκειμένου να αποκαταστήσει τη διαφθορά, η οποία είχε αμαυρώσει το παπικό αξίωμα όσο ποτέ άλλοτε, κατά τον 14ο και 15ο αιώνα. Το συμβούλιο κράτησε τέσσερα χρόνια και ήταν μια μεγαλειώδης επίδειξη «της σεξουαλικής ακράτειας των μελών της Εκκλησίας, που σκανδάλισε ολόκληρη την πόλη» (Samuel Edgar's, The Variations of Popeiy, London, 1838). Λέγεται ότι οι ιερείς προσέλαβαν... 1500 ιερόδουλες για να τους «αναζωογονούν» μετά από τις κουραοτικές συνεδριάσεις τους, με τις οποίες φαίνεται ότι υπήρξαν ιδιαίτερα γενναιόδωροι: μια πόρνη πολυτελείας κέρδιζε έως και 800 φλορίνια - ποσό τεράστιο για εκείνη την εποχή. Μετά από αυτό, είναι μάλλον αστείο να αναρωτηθεί κανείς εάν το συμβούλιο κατάφερε, τελικά, να... αποκαταστήσει τη διαφθορά!
Το 1484, αφού εξαγόρασε τις ψήφους των καρδιναλίων, ο Giovanni Batista Cibo ανέβηκε στον παπικό θρόνο ως Πάπας Ιννοκέντιος Η' Βασικό του ενδιαφέρον ήταν οι γυναίκες, με αποτέλεσμα το Βατικανό να γεμίσει από τις ερωμένες και τους νόθους απογόνους του, τους οποίους εκείνος φρόντιζε να συντηρεί ξοδεύοντας ολόκληρες περιουσίες. Λέγεται, μάλιστα, ότι είχε πάνω από 100 παιδιά!
Ο Ιταλός εκκλησιαστικός ιστορικός Valore αναφέρει ότι τέτοια ήταν η αδυναμία του στις γυναίκες, ώστε ο Ιννοκέντιος κατάντησε «μία μάζα από σάρκα, ανίκανη να απορροφήσει οποιαδήποτε άλλη τροφή, παρά λίγες σταγόνες γάλα από ένα νεαρό γυναικείο στήθος» (Historia Ecclesiastica, MS 151, ρ.1181).
Μετά τον θάνατό του, τον παπικό θρόνο πολιορκεί ο καρδινάλιος Ροντρίγκο Βοργίας. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης για την εκλογή του νέου Πάπα, εκείνος δωροδοκεί τους ψηφοφόρους και κάνει επίδειξη δυνάμεως με τα στρατεύματά του, σκοτώνοντας 200 αθώους πολίτες στους δρόμους της Ρώμης. Τελικά, ανακηρύσσεται Πάπας Αλέξανδρος Στ’. Η Εκκλησία σήμερα παραδέχεται ότι «ο Βοργίας διασφάλισε την εκλογή του μέσω της πιο αισχρής σιμωνίας είναι αυθεντικό γεγονός και δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε» {Catholic Encyclopedia, Pecci ed.,ii, p.309).
Ο Βοργίας ήταν φημισμένος για την άσωτη ζωή του προτού ανέβει στον παπικό θρόνο. Φυσικά, δεν εγκατέλειψε ποτέ τις συνήθειές του* αντιθέτως, η θητεία του προίκισε την εκκλησιαστική ιστορία με τα μεγαλύτερα σκάνδαλα που συνέβησαν ποτέ στο Βατικανό. Σύμφωνα με τις πηγές, ο Αλέξανδρος είχε φτάσει να κοιμηθεί μέχρι και με μία από τις νόθες κόρες του, τη δόνα Λουκρέτζια. Γι' αυτό και ένα ευφυές ρωμαϊκό σχόλιο την ονομάζει «η κόρη, η σύζυγος και η νύφη του Πάπα» (The History of the Popes).
Σύμφωνα με τον Βενετό γερουσιαστή Σανούτο, ο Αλέξανδρος πλήρωσε τον θησαυροφύλακά του, προκειμένου εκείνος να του επιτρέψει να κοιμηθεί με την όμορφη και παντρεμένη κόρη του. Εκείνη έμεινε έγκυος και γέννησε έναν νόθο γιο, τον δον Καίσαρα Βοργία, ο οποίος στην εφηβεία του μαχαίρωσε τον παππού του μπροστά στον Αλέξανδρο, για να τον εκδικηθεί «που εκπόρνευσε την κόρη του στον Πάπα». (A History of the Popes, op.cit).
Στο σημείο αυτό, πρέπει να τονιστεί ότι η απερίγραπτη διαστροφή στους κόλπους της Εκκλησίας είχε οδηγήσει στην αμφισβήτησή της όχι μόνο από τους λόγιους κοσμικούς, αλλά, ενίοτε, και από τους ίδιους τους κληρικούς. Ωστόσο, ο Αλέξανδρος θέσπισε το 1501 διάταγμα, με το οποίο απαγόρευε το τύπωμα κάθε βιβλίου σχετικού με τη χριστιανική θρησκεία, χωρίς τη συγκατάθεση των αρχιεπισκόπων και του Πάπα. Έτσι, γεννήθηκε ένας Κατάλογος Απαγορευμένων Βιβλίων και ξεκίνησε η καταπίεση της βιβλιογραφίας που αμφισβητούσε το εκκλησιαστικό δόγμα...
Ο ΛΕΩΝ Ι' ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΑ
Ο Λέων Ι, κατά κόσμον Τζιοβάννι Ντε Μέντιτσι, πριν ανέβει στον παπικό θρόνο, ήταν διοικητής του στρατού του Πάπα Ιουλίου Β’ και «βαθιά αφοσιωμένος στη σάρκα, ιδιαίτερα σ' εκείνες τις σαρκικές απολαύσεις που δεν μπορούν, ειλικρινά, ν' αναφερθούν» (Istoria d'ltalia, 1832 ed., lib.xvi, ch.v, p.254). Σήμερα, η Εκκλησία τιμά τον «ενάρετο χαρακτήρα του» που υπήρξε, κατ' αυτήν, η αφορμή για την εκλογή του από τους καρδιναλίους το 1513. Ωστόσο, οι πηγές μαρτυρούν το αντίθετο:
«Όταν ο Πάπας Ιούλιος Β’ πέθανε, ο Τζιοβάννι ντε Μέντιτσι είχε αρρωστήσει βαριά από αφροδίσιο νόσημα και, από τη Φλορεντία όπου βρισκόταν, μεταφέρθηκε στη Ρώμη πάνω σε φορείο [...] Οι καρδινάλιοι συνεδρίασαν με τους γιατρούς... και οι γιατροί, που είχαν δωροδοκηθεί προηγουμένως από τον Τζιοβάννι Ντε Μέντιτσι, δήλωσαν ότι του έμενε μόνο ένας μήνας ζωής. Αυτό παρουσιάστηκε ως επιχείρημα για να τον εκλέξουν Πάπα και, έτσι, ο Τζιοβάνι, 38 χρονών τότε, ανέβηκε στον παπικό θρόνο. Κι όπως η χαρά είναι το πιο δυνατό φάρμακο, εκείνος γρήγορα ανάρρωσε και οι καρδινάλιοι γρήγορα μετάνιωσαν για την απόφασή τους» (Encyclopaedia Britannica, 3rd ed., op.cit, vol. Ix, p.788).
Μόλις ο Τζιοβάννι κάθησε στον θρόνο του, είπε: «Ο Θεός μού έδωσε το παπικό αξίωμα, αφήστε με τώρα να το απολαύσω» (Encyclopaedia Britannica, 13rd ed., xix, pp.926-7). Έχοντας ως ακολούθους του ένα σμήνος από κόλακες και χυδαίους διασκεδαστές (εκ των οποίων κάποιοι υπήρξαν και θεατρικοί δημιουργοί ακατάλληλων κωμωδιών, οι οποίες παίζονταν στο Βατικανό με ηθοποιούς τους καρδινάλιους), αλλά και οργανώνοντας τις μεγάλεπήβολες σταυροφορίες, ο Λέων υπήρξε ένα από τα χειρότερα παραδείγματα στην ιστορία του παπισμού της αναγεννησιακής περιόδου.
Ο βιογράφος του, καρδινάλιος Τζιόβιο, κάνει λόγο ακόμα και για ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις, αναφέροντας ότι « διατηρούσε ερωτικές σχέσεις με κάποιους από τους αυλικούς του, που ανήκαν σε ευγενείς ιταλικές, οικογένειες» (De Vita Leonis Decini, Pontificus Maximus, Paolo Giovio, 1897, lib.iv, pp.96-99).Ωστόσο, ένας από τους σημαντικότερους λόγους για τον οποίο ο Λέων Ι' έμεινε στην Ιστορία ήταν τα συγχωροχάρτια του, τα οποία έδιναν άφεση αμαρτιών στους πιστούς. Όχι όμως χωρίς το ανάλογο τίμημα, το οποίο αντιστοιχούσε είτε σε χρηματικό ποσό, είτε σε ακίνητη περιουσία. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούσε κανείς να εξαγοράσει τη συγχώρεση και να εξαγνίσει την ψυχή του από εγκλήματα ή αμαρτήματα που είχε διαπράξει. Τόση ήταν η κερδοφορία από την παραπάνω δραστηριότητα, ώστε αποτέλεσε μία από τις κύριες πηγές πλούτου της Εκκλησίας, από όπου όλοι, από τον Πάπα και τους κληρικούς μέχρι τους πλούσιους κοσμικούς, είχαν το μερίδιό τους: «...εκκλησιαστικοί αντιπρόσωποι αντλούσαν λεφτά από τους αφελείς πιστούς, υποσχόμενοι διαρκή ευτυχία σε αυτόν τον κόσμο και αιώνια ευτυχία στον επόμενο» (Catholic Encyclopedia, vii, p.787).
Προκειμένου να επεκτείνει την επιχείρησή του, ο Λέων και οι συνεργάτες του άρχισαν περιοδείες σε πολλές περιοχές. Στην 3η έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας του Ντιντερό (1759), την καταστροφή της οποίας διέταξε αργότερα ο Πάπας Κλήμεντας ΙΓ' (1758-69), περιλαμβάνεται η εξής χαρακτηριστική περιγραφή: «...οι αναζητητές αγοραστών για τα συγχωροχάρτια περιόδευαν σε όλη τη χώρα με άμαξες, συνοδευόμενοι από τριάντα άλογα, σαν μι& υπέρμετρης πολυτέλειας πομπή... Ο αρχηγός-πωλητής ακολουθούσε με την ομάδα του... και η πομπή προχωρούσε με ωδές και θυμιάματα. Μόλις ο σταυρός ανυψωνόταν και οι άνθρωποι του Πάπα συνασπίζονταν γύρω του, ο Τέτζελ (πρώην στρατιωτικός διοικητής του Πάπα) ανέβαινε στον άμβωνα και, μπροστά στο πλήθος, εξύψωνε τη δύναμη των συγχωροχαρτιών. Ο Πάπας ήταν ο τελευταίος ομιλητής και έκραζε ((Φέρτε λεφτά, λεφτά, λεφτά!” ».
Όσο γι' αυτούς που αντιτίθεντο στα συγχωροχάρτια, όπως οι Προτεστάντες και ο περίφημος Μαρτίνος Λούθηρος, τους περίμενε ο αφορισμός και ο θάνατος: «Ανάθεμα σε αυτούς που διαδίδουν ότι τα συγχωροχάρτια είναι άχρηστα και αρνούνται το δικαίωμα της Εκκλησίας να τους τα παρέχει» (Catholic Encyclopedia, vii, pp. 783-4).
Τέλος, στον Λέοντα ανήκει και μία από τις πιο δυσφημιστικές δηλώσεις, η οποία αποκάλυψε στον κόσμο το αληθινό πρόσωπο του Παπισμού, καθώς και τη θεωρία του περί Ιησού Χριστού και Χριστιανισμού: το 1514, κατά τη διάρκεια μιας γιορτής στο Βατικανό, ο Λέων σήκωσε το ποτήρι, λέγοντας: «Γνωρίζουμε πλέον πόσο κερδοφόρο υπήρξε το παραμύθι του Χριστού για εμάς και τους προκατόχους μας!»
Η δήλωση αυτή έχει καταγραφεί από τον αυτόπτη μάρτυρα Καίσαρα Μπαρόνιο, έναν από τους πιο απρόβλεπτους ιστορικούς του Βατικανού, ο οποίος συγκαταλέγεται και στους λίγους που απέρριψαν δις την προσφορά του παπικού θρόνου. Στη 12τομη Εκκλησιαστική Ιστορία του, γράφει: « Ο Ποντίφικας (Λέων Γ) κατηγορήθηκε για αθεΐα, για άρνηση του Θεού και γιατί αποκάλεσε τον Χριστό, παρουσία των καρδιναλίων, “παραμύθι”... κι αυτό χρειάζεται διόρθωση» (Annales Ecclessiastici, op.cit, t.viii/xi).
Έτσι, σε πρόσφατη έκδοση της Καθολικής Εγκυκλοπαίδειας, η Εκκλησία διόρθωοε τη δήλωση του Λέοντα, με τον εξής τρόπο: με τη λέξη «κερδοφόρα» ο Πάπας εννοούοε «επικερδή» και, με τη λέξη «παραμύθι», εννοούοε «παράδοση». Τελικά, οι θεολόγοι κατέληξαν στην παρακάτω επεξήγηση της φράσης: «Πόσο πολύ έχουν κερδίσει οι Χριστιανοί από τη Θαυμάσια παράδοση του Ιησού Χριστού!»
Ο γραμματέας του Λέοντα, καρδινάλιος Μπέμπο, αποκαλύπτει: «...ήταν γνωστό ότι ο Πάπας Λέων αμφισβητούσε τον Χριστιανισμό. Ενεργούσε αντίθετα με την πίστη και αναθεμάτιζε το Ευαγγέλιο, γι' αυτό πρέπει να θεωρηθεί αιρετικός. Υπήρξε ένοχος για σοδομισμό με τους ακολούθους του. Ήταν εθισμένος στην απόλαυση, την πολυτέλεια, την οκνηρία, τη φιλοδοξία, την ακολασία και τη φιληδονία... και τα εγκλήματά του κατέστρεψαν τον κόσμο» (Letters and Comments of Pope Leo X, ibid.).
ΠΑΠΕΣ EIΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ
Σε αυτό το σημείο, ας κάνουμε μια βουτιά στο αρχαιότερο παρελθόν. Ποιοι ήταν οι εκπρόσωποι του Παπισμού -και, κατ' επέκταση, του Χριστιανισμού- στους πολύ πρώιμους αιώνες (προ του 8ου αιώνα);
Η απάντηση δεν είναι ευρέως γνωστή και ίσως πολλοί να εκπλαγούν: την κεφαλή του Χριστιανισμού πρωτοτίμησαν κατ' επανάληψη οι άσπονδοι εχθροί του, οι ειδωλολάτρες, και αυτοί ήταν «οι Μιθραϊκοί Πατέρες, ένα είδος Παπών, που ζούοαν πάντα στη Ρώμη» (Catholic Encyclopedia, χ, pp. 402-404). Μεταξύ τους υπήρχαν αρκετοί που πίστευαν ακόμη σε ζοροαστρικές θεότητες, κι αυτό φανερώνεται εύκολα από τα ονόματα που έφεραν, όντες ηγέτες του Παπισμού, π.χ. Πάπας Χορμίσδας (514-523), του οποίου ο τίτλος προήλθε από το περσικό Αχούρα Μάζντα. Η Εκκλησία υποστήριξε ότι «το όνομά του παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον πρόβλημα». Πρόβλημα που, φυσικά, δικαιολόγησε με το εξής σχόλιο: « Ο Άγιος Χορμίσδας οφείλει τον τίτλο του σε ανεπίσημες παραδόσεις» (The Popes. A Concise Biographical History, Burns & Oates, London, 1964).
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ... ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ
Πάντως, ειδωλολάτρες και μη, προγενέστεροι και μεταγενέστεροι, μερικοί Πάπες αποδεικνύεται ότι δεν είχαν βαθιά χριστιανική συνείδηση. Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι περισσότεροι από αυτούς, οι οποίοι σήμερα παρουσιάζονται ως ευβλαβείς Πατέρες της Εκκλησίας, απαλλαγμένοι από τα επίγεια ενδιαφέροντα, δεν υπήρξαν ποτέ τέτοιοι. Αντιθέτως, στη μακρά πορεία του Παπισμού, πολλοί από τους εκπροσώπους του υπήρξαν αποφασισμένοι να διατηρήσουν το επίγειο βασίλειό τους - και δεν το έκαναν με τον... σταυρό στο χέρι.
Ωστόσο, η Εκκλησία προνόησε για τη φήμη της και δύο από τα πιο χαρακτηριστικά χονδροειδή πονήματα που αποδεικνύουν το γεγονός αυτό είναι το Liber Pontificalis και το Liberian Catalogue, δυο επίσημες εκκλησιαστικές πραγματείες, γραμμένες και φυλαγμένες στο Βατικανό. Στην εισαγωγή του Liber Pontificalis υποστηρίζεται ότι σκοπός του βιβλίου είναι «να διατηρήσει στη μνήμη των μεταγενέστερων τις ιερές ζωές και τα θαυμαστά επιτεύγματα των ηγετών της Οικουμενικής Εκκλησίας» (Catholic Encyclopedia, ix, ρ.224). Παρόλα αυτά, πολλές από τις -ομολογουμένως ωραιοποιημένες- πληροφορίες που δίνονται τόσο στο Liber Pontificalis, όσο και στο Liberian Catalogue, δεν επιβεβαιώνονται από άλλες πηγές.Και είναι γεγονός ότι οι αμφιβολίες των ιστορικών σχετικά με την αξιοπιστία των παραπάνω πραγματειών υπήρξαν τόσο έντονες, ώστε η Εκκλησία αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι «η αξιοπιστία τους δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί» (Catholic Encyclopedia, ix, ρρ.224-225).
Αναμφιβόλως, τα εν λόγω βιβλία αποτελούν μέρος της φανταστικής λογοτεχνίας που εξυπηρετεί τη φήμη της Εκκλησίας. Ο Άγγλος θεολόγος Anthony Collins τα έχει σχολιάσει με καυστικό τρόπο στις Ομιλίες Ελεύθερης Σκέψης: «Εν συντομία, τέτοιου είδους ψέματα είναι κοινά σε όλα τα βιβλία που έχουν γραφτεί από κληρικούς. Είναι βέβαιο ότι απαντούν σε προγενέστερες γραφές -που, με τη σειρά τους, υπήρξαν ψευδείς, πλαστές, ελλιπείς ή διεφθαρμένες-και δίνουν ένα σωρό επιχειρήματα για να υπερασπίσουν τα γραφό-μενά τους για την πίστη, με απειλητική επινοητικότητα.»
Το ταξίδι στις σκοτεινές πλευρές της παπικής ιστορίας δεν μπορεί να τελειώσει, χωρίς μια αναφορά στο παρόντα Πάπα, τον Βενέδικτο ΙΣΤ. Ο ευσεβής Πατέρας επιτέθηκε πρόσφατα στα σατανικά ήθη του σημερινού ανθρώπου και προσευχήθηκε για τη σωτηρία της ανθρωπότητας: «Κύριε, έχουμε χάσει την αίσθηση της αμαρτίας.»
»Σήμερα, μια επιδέξια προπαγάνδα εξαπλώνει την ανόητη απολογία του διαβόλου, την ασυνείδητη λατρεία του Σατανά, την απερίσκεπτη επιθυμία για αμαρτία, την άτιμη και επιπόλαιη ελευθερία και εξυψώνει την παρόρμηση, την ανηθικότητα και τον εγωισμό. Κύριε, η αφθονία μας έκανε λιγότερο ανθρώπους, η διασκέδαση κατάντησε το ναρκωτικό μας, μια πηγή αλλοτρίωσης, ενώ το συνεχές, μονότονο μήνυμα της κοινωνίας μας είναι μια πρόσκληση να πεθάνεις από εγωισμό...» (www.usaAfricaonline.com/-Morality and Society/Pope speaks 2006).
Γνωρίζει, άραγε, ο Πάπας Βενέδικτος την πραγματική ιστορία των περισσότερων προκατόχων του; Αν ναι, ας κάνει μία προσευχή για τη σωτηρία και των δικών τους ψυχών... ΗΝ
ΠΗΓΕΣ
* Tony Bushby, The Criminal History of The Papacy, Nexus, November/December 2006 · Catholic Encyclopedia, Farley ed. · The Cradle of Christ, Bishop Frotheringham, 1877 · Extermination of the Cathars, Simonde de Sismondi, 1826 · Eric John ed., The Popes. A concise Biographical History, Burns&Oates, London, 1964) · Annals of Hincmar, Archbishop of Reims,pub.c.905 · Horace K. Mann,77}e lives of the popes in the early middle ages, Kegal Paul, London, 1925 · Gospel of Luke, Mount Sinai manuscript of the Bible, British Museum, 1934 · Bull Unam Sanctam, Boniface VIII, 1302 · Istoria d'ltalia, Fran.Guicciardini, 1537 · Diterot'Encyclopedie, 1759 · Encyclopedia Britannica,3rd ed., 1797 · History in the Encyclopedia, D.H. Gordon, N. York,1947 · The good news of the Kingdoms, N.Segal, Australia, 1995 · Samuel Edgar's, The Variations of Popery, London, 1838 · Catholic Encyclopedia, Pecci ed. · Historia Ecclesiastica, MS 151 · Istoria d'ltalia, 1832 ed. · Paolo Giovio, De Vita Leonis Decini, Pontificus Maximus, 1897 · Letters and Comments of Pope Leo X, ibid. · Liber Pontificalis · Liberian Catalogue
• www.usaAfricaonline.com/Morality and Society/Pope speaks 2006 ww.inthesetimes.com/article/2059
ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΕΣ ΙΕΡΕΙΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ
Ο P. Patrick υπήρξε έναs από τους ιερείς που το Βατικανό έστελνε ως αντικαταστάτη παιδεραστών ιερέων, προκειμένου να συγκαλύπτει το σκάνδαλο. Η συνείδησή του όμως δεν το άντεξε, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί και να γίνει δικηγόρος των θυμάτων. Όπως ο ίδιος υποστηρίζει, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ δύσκολο να αποδοθεί η δικαιοσύνη, καθώς οι μυστικές διαδικασίες της Εκκλησίας κλείνουν τον δρόμο. Αυτό συμβαίνει ακόμα και όταν οι ένοχοι ομολογούν το έγκλημά τους. Στην ουσία, το διάταγμα που παραπέμπει σε όλες τnς περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης ανηλίκων στο Βατικανό μπερδεύει τις Αρχές και τους κοινωνικούς λειτουργούς. Μερικά παραδείγματα είναι τα παρακάτω:
Ωστόσο, η ιστορία δεν έχει μόνο ανέκδοτα μέρη, αλλά ενίοτε και παραλλαγμένα από την ίδια, ως φαίνεται, την Εκκλησία. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Πάπα Βονιφάτιου Η’ (1294-1303). Στην 3η έκδοση της Βρετανικής Εγκυκλοπαίδειας το 1797, ο διακεκριμένος καθηγητής Εκκλησιαστικής Ιστορίας Rockwell, αναφέρει για τον Βονιφάτιο: «Πλεονεξία, επηρμένοι ισχυρισμοί και συχνές επιδείξεις αλαζονείας, τον έκαναν αξιομίσητο... πολλοί πίστευαν ότι συνεργαζόταν με τον Διάβολο» (.Encyclopedia Britannica, 3rd ed., 1797). Η παραπάνω αναφορά λείπει από τις μεταγενέστερες εκδόσεις της εγκυκλοπαίδειας. Γιατί;
Το 1898, η Καθολική Εκκλησία εξαγοράζει την Βρετανική Εγκυκλοπαίδεια και, μέσα σε λίγα χρόνια, κυκλοφορούν εκδόσεις απαλλαγμένες από ανάλογο -δυσφημιστικό για τον Παπισμό-υλικό, ενώ οι παλαιότερες εκδόσεις, ως εκ θαύματος, καταστρέφονται (History in the Encyclopedia, D.H. Gordon, N.L. Torrey, N. York, 1947 /The good news of the Kingdoms, N. Segal, Australia, 1995).
To 1966, η εγκυκλοπαίδεια προσχωρεί στο ρωμαϊκό καθολικό πανεπιστήμιο του Σικάγο (Encyclopedias: their history throughout the Ages, 1966) και, τις επόμενες δεκαετίες, ιεραπόστολοι της Εκκλησίας αλωνίζουν την υφήλιο, πουλώντας την αποστειρωμένη ιστορική της έκδοση...
ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ ΕΞΟΡΙΑ
Η αντιδημοτικότητα των Παπών υπήρξε τέτοια ανά τους αιώνες, ώστε πολλοί από αυτούς δολοφονήθηκαν άγρια ή εκδιώχθηκαν από τη Ρώμη από τα οργισμένα πλήθη ή τους αυτοκρατορικούς εχθρούς. Από τον 12ο αιώνα και μετά, το φαινόμενο πήρε τέτοιες διαστάσεις, ώστε οι Πάπες δημιούργησαν οχυρωμένα καταφύγια σε διάφορες τοποθεσίες και κατοίκησαν σε αυτά.
Η Αβινιόν, πόλη της νότιας Γαλλίας, έγινε τον 14ο αιώνα τόπος συγκέντρωσης ανεπιθύμητων Παπών. Εκεί, μέσα σε πολυτελή παλάτια και περιτρυγυρισμένοι από απροσπέλαστα τείχη, δημιούργησαν μία πολύπλοκη γραφειοκρατική κυβέρνηση, αλλά και έναν παράδεισο καλοπέρασης για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Ο Ιταλός λόγιος και πολιτικός Francesco Petrarch έζησε τον 14ο αιώνα στα προάστεια της Αβινιόν, και γράφει στα Γράμματα χωρίς τίτλο: «Η παπική αυλή στην Αβινιόν ήταν ταραγμένη, άσεμνη, φοβερή... ένας τόπος όπου ο Ιησούς Χριστός ήταν αντικείμενο χλευασμού, το χρήμα αντικείμενο πόθου, η ειλικρίνεια ονομαζόταν “βλακεία” και η πανουργία “σοφία”... Οι Πάπες παραδομένοι στην πιο άσεμνη ζωή, βυθισμένοι στην ακολασία... το πιο μεγάλο και ολοκληρωτικό ναυάγιο της αγνότητας... ένας παράδεισος απολαύσεων, μία επίγεια κατοικία, όπου ζούσαν χωρίς ιερό και όσιο, σαν να επρόκειτο να ζήσουν εκεί για πάντα.»
Η Αβινιόν υπήρξε και ο παράδεισος της παραπληροφόρησης. Εκεί οι Πάπες φέρονται να συνέθεταν πλαστά γράμματα με προγενέστερες χρονολογίες, σύμφωνα με τα οποία η Εκκλησία εμφανιζόταν ως ο απόλυτος κυρίαρχος της Ευρώπης, της Μικράς Ασίας και της Αιγύπτου.Έτσι, παράχθηκε μια σειρά κίβδηλων εγγράφων, γνωστά ως Ψευδή Ισιδωριανά Θεσπίσματα, τα οποία ο Βολτέρος αργότερα χαρακτήρισε ως «την πιο θρασύτατη και μεγαλειωδέστερη πλαστογραφία που εξαπάτησε ποτέ τον κόσμο».
Σε αυτό το σημείο, αξίζει ν' αναφερθεί κάτι ακόμα: ο Πάπας Βενέδικτος IΓ', ο οποίος διέμεινε επίσης στην Αβινιόν τον 14ο αιώνα, πήρε την πρωτοβουλία να καταστρέψει όλα τα αντίγραφα βιβλίων που κάλυπταν δύο και πλέον αιώνες της Ιστορίας. Σύμφωνα με τις πηγές, αυτά τα βιβλία περιείχαν το «πραγματικό όνομα του Ιησού Χριστού» (Encyclopaedia Britannica, 1797).
ΟΡΓΙΑ ΣΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ
Το 1414, η Εκκλησία συγκάλεσε Γενικό Συμβούλιο προκειμένου να αποκαταστήσει τη διαφθορά, η οποία είχε αμαυρώσει το παπικό αξίωμα όσο ποτέ άλλοτε, κατά τον 14ο και 15ο αιώνα. Το συμβούλιο κράτησε τέσσερα χρόνια και ήταν μια μεγαλειώδης επίδειξη «της σεξουαλικής ακράτειας των μελών της Εκκλησίας, που σκανδάλισε ολόκληρη την πόλη» (Samuel Edgar's, The Variations of Popeiy, London, 1838). Λέγεται ότι οι ιερείς προσέλαβαν... 1500 ιερόδουλες για να τους «αναζωογονούν» μετά από τις κουραοτικές συνεδριάσεις τους, με τις οποίες φαίνεται ότι υπήρξαν ιδιαίτερα γενναιόδωροι: μια πόρνη πολυτελείας κέρδιζε έως και 800 φλορίνια - ποσό τεράστιο για εκείνη την εποχή. Μετά από αυτό, είναι μάλλον αστείο να αναρωτηθεί κανείς εάν το συμβούλιο κατάφερε, τελικά, να... αποκαταστήσει τη διαφθορά!
Το 1484, αφού εξαγόρασε τις ψήφους των καρδιναλίων, ο Giovanni Batista Cibo ανέβηκε στον παπικό θρόνο ως Πάπας Ιννοκέντιος Η' Βασικό του ενδιαφέρον ήταν οι γυναίκες, με αποτέλεσμα το Βατικανό να γεμίσει από τις ερωμένες και τους νόθους απογόνους του, τους οποίους εκείνος φρόντιζε να συντηρεί ξοδεύοντας ολόκληρες περιουσίες. Λέγεται, μάλιστα, ότι είχε πάνω από 100 παιδιά!
Ο Ιταλός εκκλησιαστικός ιστορικός Valore αναφέρει ότι τέτοια ήταν η αδυναμία του στις γυναίκες, ώστε ο Ιννοκέντιος κατάντησε «μία μάζα από σάρκα, ανίκανη να απορροφήσει οποιαδήποτε άλλη τροφή, παρά λίγες σταγόνες γάλα από ένα νεαρό γυναικείο στήθος» (Historia Ecclesiastica, MS 151, ρ.1181).
Μετά τον θάνατό του, τον παπικό θρόνο πολιορκεί ο καρδινάλιος Ροντρίγκο Βοργίας. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης για την εκλογή του νέου Πάπα, εκείνος δωροδοκεί τους ψηφοφόρους και κάνει επίδειξη δυνάμεως με τα στρατεύματά του, σκοτώνοντας 200 αθώους πολίτες στους δρόμους της Ρώμης. Τελικά, ανακηρύσσεται Πάπας Αλέξανδρος Στ’. Η Εκκλησία σήμερα παραδέχεται ότι «ο Βοργίας διασφάλισε την εκλογή του μέσω της πιο αισχρής σιμωνίας είναι αυθεντικό γεγονός και δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε» {Catholic Encyclopedia, Pecci ed.,ii, p.309).
Ο Βοργίας ήταν φημισμένος για την άσωτη ζωή του προτού ανέβει στον παπικό θρόνο. Φυσικά, δεν εγκατέλειψε ποτέ τις συνήθειές του* αντιθέτως, η θητεία του προίκισε την εκκλησιαστική ιστορία με τα μεγαλύτερα σκάνδαλα που συνέβησαν ποτέ στο Βατικανό. Σύμφωνα με τις πηγές, ο Αλέξανδρος είχε φτάσει να κοιμηθεί μέχρι και με μία από τις νόθες κόρες του, τη δόνα Λουκρέτζια. Γι' αυτό και ένα ευφυές ρωμαϊκό σχόλιο την ονομάζει «η κόρη, η σύζυγος και η νύφη του Πάπα» (The History of the Popes).
Σύμφωνα με τον Βενετό γερουσιαστή Σανούτο, ο Αλέξανδρος πλήρωσε τον θησαυροφύλακά του, προκειμένου εκείνος να του επιτρέψει να κοιμηθεί με την όμορφη και παντρεμένη κόρη του. Εκείνη έμεινε έγκυος και γέννησε έναν νόθο γιο, τον δον Καίσαρα Βοργία, ο οποίος στην εφηβεία του μαχαίρωσε τον παππού του μπροστά στον Αλέξανδρο, για να τον εκδικηθεί «που εκπόρνευσε την κόρη του στον Πάπα». (A History of the Popes, op.cit).
Στο σημείο αυτό, πρέπει να τονιστεί ότι η απερίγραπτη διαστροφή στους κόλπους της Εκκλησίας είχε οδηγήσει στην αμφισβήτησή της όχι μόνο από τους λόγιους κοσμικούς, αλλά, ενίοτε, και από τους ίδιους τους κληρικούς. Ωστόσο, ο Αλέξανδρος θέσπισε το 1501 διάταγμα, με το οποίο απαγόρευε το τύπωμα κάθε βιβλίου σχετικού με τη χριστιανική θρησκεία, χωρίς τη συγκατάθεση των αρχιεπισκόπων και του Πάπα. Έτσι, γεννήθηκε ένας Κατάλογος Απαγορευμένων Βιβλίων και ξεκίνησε η καταπίεση της βιβλιογραφίας που αμφισβητούσε το εκκλησιαστικό δόγμα...
Ο ΛΕΩΝ Ι' ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΑ
Ο Λέων Ι, κατά κόσμον Τζιοβάννι Ντε Μέντιτσι, πριν ανέβει στον παπικό θρόνο, ήταν διοικητής του στρατού του Πάπα Ιουλίου Β’ και «βαθιά αφοσιωμένος στη σάρκα, ιδιαίτερα σ' εκείνες τις σαρκικές απολαύσεις που δεν μπορούν, ειλικρινά, ν' αναφερθούν» (Istoria d'ltalia, 1832 ed., lib.xvi, ch.v, p.254). Σήμερα, η Εκκλησία τιμά τον «ενάρετο χαρακτήρα του» που υπήρξε, κατ' αυτήν, η αφορμή για την εκλογή του από τους καρδιναλίους το 1513. Ωστόσο, οι πηγές μαρτυρούν το αντίθετο:
«Όταν ο Πάπας Ιούλιος Β’ πέθανε, ο Τζιοβάννι ντε Μέντιτσι είχε αρρωστήσει βαριά από αφροδίσιο νόσημα και, από τη Φλορεντία όπου βρισκόταν, μεταφέρθηκε στη Ρώμη πάνω σε φορείο [...] Οι καρδινάλιοι συνεδρίασαν με τους γιατρούς... και οι γιατροί, που είχαν δωροδοκηθεί προηγουμένως από τον Τζιοβάννι Ντε Μέντιτσι, δήλωσαν ότι του έμενε μόνο ένας μήνας ζωής. Αυτό παρουσιάστηκε ως επιχείρημα για να τον εκλέξουν Πάπα και, έτσι, ο Τζιοβάνι, 38 χρονών τότε, ανέβηκε στον παπικό θρόνο. Κι όπως η χαρά είναι το πιο δυνατό φάρμακο, εκείνος γρήγορα ανάρρωσε και οι καρδινάλιοι γρήγορα μετάνιωσαν για την απόφασή τους» (Encyclopaedia Britannica, 3rd ed., op.cit, vol. Ix, p.788).
Μόλις ο Τζιοβάννι κάθησε στον θρόνο του, είπε: «Ο Θεός μού έδωσε το παπικό αξίωμα, αφήστε με τώρα να το απολαύσω» (Encyclopaedia Britannica, 13rd ed., xix, pp.926-7). Έχοντας ως ακολούθους του ένα σμήνος από κόλακες και χυδαίους διασκεδαστές (εκ των οποίων κάποιοι υπήρξαν και θεατρικοί δημιουργοί ακατάλληλων κωμωδιών, οι οποίες παίζονταν στο Βατικανό με ηθοποιούς τους καρδινάλιους), αλλά και οργανώνοντας τις μεγάλεπήβολες σταυροφορίες, ο Λέων υπήρξε ένα από τα χειρότερα παραδείγματα στην ιστορία του παπισμού της αναγεννησιακής περιόδου.
Ο βιογράφος του, καρδινάλιος Τζιόβιο, κάνει λόγο ακόμα και για ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις, αναφέροντας ότι « διατηρούσε ερωτικές σχέσεις με κάποιους από τους αυλικούς του, που ανήκαν σε ευγενείς ιταλικές, οικογένειες» (De Vita Leonis Decini, Pontificus Maximus, Paolo Giovio, 1897, lib.iv, pp.96-99).Ωστόσο, ένας από τους σημαντικότερους λόγους για τον οποίο ο Λέων Ι' έμεινε στην Ιστορία ήταν τα συγχωροχάρτια του, τα οποία έδιναν άφεση αμαρτιών στους πιστούς. Όχι όμως χωρίς το ανάλογο τίμημα, το οποίο αντιστοιχούσε είτε σε χρηματικό ποσό, είτε σε ακίνητη περιουσία. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούσε κανείς να εξαγοράσει τη συγχώρεση και να εξαγνίσει την ψυχή του από εγκλήματα ή αμαρτήματα που είχε διαπράξει. Τόση ήταν η κερδοφορία από την παραπάνω δραστηριότητα, ώστε αποτέλεσε μία από τις κύριες πηγές πλούτου της Εκκλησίας, από όπου όλοι, από τον Πάπα και τους κληρικούς μέχρι τους πλούσιους κοσμικούς, είχαν το μερίδιό τους: «...εκκλησιαστικοί αντιπρόσωποι αντλούσαν λεφτά από τους αφελείς πιστούς, υποσχόμενοι διαρκή ευτυχία σε αυτόν τον κόσμο και αιώνια ευτυχία στον επόμενο» (Catholic Encyclopedia, vii, p.787).
Προκειμένου να επεκτείνει την επιχείρησή του, ο Λέων και οι συνεργάτες του άρχισαν περιοδείες σε πολλές περιοχές. Στην 3η έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας του Ντιντερό (1759), την καταστροφή της οποίας διέταξε αργότερα ο Πάπας Κλήμεντας ΙΓ' (1758-69), περιλαμβάνεται η εξής χαρακτηριστική περιγραφή: «...οι αναζητητές αγοραστών για τα συγχωροχάρτια περιόδευαν σε όλη τη χώρα με άμαξες, συνοδευόμενοι από τριάντα άλογα, σαν μι& υπέρμετρης πολυτέλειας πομπή... Ο αρχηγός-πωλητής ακολουθούσε με την ομάδα του... και η πομπή προχωρούσε με ωδές και θυμιάματα. Μόλις ο σταυρός ανυψωνόταν και οι άνθρωποι του Πάπα συνασπίζονταν γύρω του, ο Τέτζελ (πρώην στρατιωτικός διοικητής του Πάπα) ανέβαινε στον άμβωνα και, μπροστά στο πλήθος, εξύψωνε τη δύναμη των συγχωροχαρτιών. Ο Πάπας ήταν ο τελευταίος ομιλητής και έκραζε ((Φέρτε λεφτά, λεφτά, λεφτά!” ».
Όσο γι' αυτούς που αντιτίθεντο στα συγχωροχάρτια, όπως οι Προτεστάντες και ο περίφημος Μαρτίνος Λούθηρος, τους περίμενε ο αφορισμός και ο θάνατος: «Ανάθεμα σε αυτούς που διαδίδουν ότι τα συγχωροχάρτια είναι άχρηστα και αρνούνται το δικαίωμα της Εκκλησίας να τους τα παρέχει» (Catholic Encyclopedia, vii, pp. 783-4).
Τέλος, στον Λέοντα ανήκει και μία από τις πιο δυσφημιστικές δηλώσεις, η οποία αποκάλυψε στον κόσμο το αληθινό πρόσωπο του Παπισμού, καθώς και τη θεωρία του περί Ιησού Χριστού και Χριστιανισμού: το 1514, κατά τη διάρκεια μιας γιορτής στο Βατικανό, ο Λέων σήκωσε το ποτήρι, λέγοντας: «Γνωρίζουμε πλέον πόσο κερδοφόρο υπήρξε το παραμύθι του Χριστού για εμάς και τους προκατόχους μας!»
Η δήλωση αυτή έχει καταγραφεί από τον αυτόπτη μάρτυρα Καίσαρα Μπαρόνιο, έναν από τους πιο απρόβλεπτους ιστορικούς του Βατικανού, ο οποίος συγκαταλέγεται και στους λίγους που απέρριψαν δις την προσφορά του παπικού θρόνου. Στη 12τομη Εκκλησιαστική Ιστορία του, γράφει: « Ο Ποντίφικας (Λέων Γ) κατηγορήθηκε για αθεΐα, για άρνηση του Θεού και γιατί αποκάλεσε τον Χριστό, παρουσία των καρδιναλίων, “παραμύθι”... κι αυτό χρειάζεται διόρθωση» (Annales Ecclessiastici, op.cit, t.viii/xi).
Έτσι, σε πρόσφατη έκδοση της Καθολικής Εγκυκλοπαίδειας, η Εκκλησία διόρθωοε τη δήλωση του Λέοντα, με τον εξής τρόπο: με τη λέξη «κερδοφόρα» ο Πάπας εννοούοε «επικερδή» και, με τη λέξη «παραμύθι», εννοούοε «παράδοση». Τελικά, οι θεολόγοι κατέληξαν στην παρακάτω επεξήγηση της φράσης: «Πόσο πολύ έχουν κερδίσει οι Χριστιανοί από τη Θαυμάσια παράδοση του Ιησού Χριστού!»
Ο γραμματέας του Λέοντα, καρδινάλιος Μπέμπο, αποκαλύπτει: «...ήταν γνωστό ότι ο Πάπας Λέων αμφισβητούσε τον Χριστιανισμό. Ενεργούσε αντίθετα με την πίστη και αναθεμάτιζε το Ευαγγέλιο, γι' αυτό πρέπει να θεωρηθεί αιρετικός. Υπήρξε ένοχος για σοδομισμό με τους ακολούθους του. Ήταν εθισμένος στην απόλαυση, την πολυτέλεια, την οκνηρία, τη φιλοδοξία, την ακολασία και τη φιληδονία... και τα εγκλήματά του κατέστρεψαν τον κόσμο» (Letters and Comments of Pope Leo X, ibid.).
ΠΑΠΕΣ EIΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ
Σε αυτό το σημείο, ας κάνουμε μια βουτιά στο αρχαιότερο παρελθόν. Ποιοι ήταν οι εκπρόσωποι του Παπισμού -και, κατ' επέκταση, του Χριστιανισμού- στους πολύ πρώιμους αιώνες (προ του 8ου αιώνα);
Η απάντηση δεν είναι ευρέως γνωστή και ίσως πολλοί να εκπλαγούν: την κεφαλή του Χριστιανισμού πρωτοτίμησαν κατ' επανάληψη οι άσπονδοι εχθροί του, οι ειδωλολάτρες, και αυτοί ήταν «οι Μιθραϊκοί Πατέρες, ένα είδος Παπών, που ζούοαν πάντα στη Ρώμη» (Catholic Encyclopedia, χ, pp. 402-404). Μεταξύ τους υπήρχαν αρκετοί που πίστευαν ακόμη σε ζοροαστρικές θεότητες, κι αυτό φανερώνεται εύκολα από τα ονόματα που έφεραν, όντες ηγέτες του Παπισμού, π.χ. Πάπας Χορμίσδας (514-523), του οποίου ο τίτλος προήλθε από το περσικό Αχούρα Μάζντα. Η Εκκλησία υποστήριξε ότι «το όνομά του παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον πρόβλημα». Πρόβλημα που, φυσικά, δικαιολόγησε με το εξής σχόλιο: « Ο Άγιος Χορμίσδας οφείλει τον τίτλο του σε ανεπίσημες παραδόσεις» (The Popes. A Concise Biographical History, Burns & Oates, London, 1964).
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ... ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ
Πάντως, ειδωλολάτρες και μη, προγενέστεροι και μεταγενέστεροι, μερικοί Πάπες αποδεικνύεται ότι δεν είχαν βαθιά χριστιανική συνείδηση. Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι περισσότεροι από αυτούς, οι οποίοι σήμερα παρουσιάζονται ως ευβλαβείς Πατέρες της Εκκλησίας, απαλλαγμένοι από τα επίγεια ενδιαφέροντα, δεν υπήρξαν ποτέ τέτοιοι. Αντιθέτως, στη μακρά πορεία του Παπισμού, πολλοί από τους εκπροσώπους του υπήρξαν αποφασισμένοι να διατηρήσουν το επίγειο βασίλειό τους - και δεν το έκαναν με τον... σταυρό στο χέρι.
Ωστόσο, η Εκκλησία προνόησε για τη φήμη της και δύο από τα πιο χαρακτηριστικά χονδροειδή πονήματα που αποδεικνύουν το γεγονός αυτό είναι το Liber Pontificalis και το Liberian Catalogue, δυο επίσημες εκκλησιαστικές πραγματείες, γραμμένες και φυλαγμένες στο Βατικανό. Στην εισαγωγή του Liber Pontificalis υποστηρίζεται ότι σκοπός του βιβλίου είναι «να διατηρήσει στη μνήμη των μεταγενέστερων τις ιερές ζωές και τα θαυμαστά επιτεύγματα των ηγετών της Οικουμενικής Εκκλησίας» (Catholic Encyclopedia, ix, ρ.224). Παρόλα αυτά, πολλές από τις -ομολογουμένως ωραιοποιημένες- πληροφορίες που δίνονται τόσο στο Liber Pontificalis, όσο και στο Liberian Catalogue, δεν επιβεβαιώνονται από άλλες πηγές.Και είναι γεγονός ότι οι αμφιβολίες των ιστορικών σχετικά με την αξιοπιστία των παραπάνω πραγματειών υπήρξαν τόσο έντονες, ώστε η Εκκλησία αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι «η αξιοπιστία τους δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί» (Catholic Encyclopedia, ix, ρρ.224-225).
Αναμφιβόλως, τα εν λόγω βιβλία αποτελούν μέρος της φανταστικής λογοτεχνίας που εξυπηρετεί τη φήμη της Εκκλησίας. Ο Άγγλος θεολόγος Anthony Collins τα έχει σχολιάσει με καυστικό τρόπο στις Ομιλίες Ελεύθερης Σκέψης: «Εν συντομία, τέτοιου είδους ψέματα είναι κοινά σε όλα τα βιβλία που έχουν γραφτεί από κληρικούς. Είναι βέβαιο ότι απαντούν σε προγενέστερες γραφές -που, με τη σειρά τους, υπήρξαν ψευδείς, πλαστές, ελλιπείς ή διεφθαρμένες-και δίνουν ένα σωρό επιχειρήματα για να υπερασπίσουν τα γραφό-μενά τους για την πίστη, με απειλητική επινοητικότητα.»
Το ταξίδι στις σκοτεινές πλευρές της παπικής ιστορίας δεν μπορεί να τελειώσει, χωρίς μια αναφορά στο παρόντα Πάπα, τον Βενέδικτο ΙΣΤ. Ο ευσεβής Πατέρας επιτέθηκε πρόσφατα στα σατανικά ήθη του σημερινού ανθρώπου και προσευχήθηκε για τη σωτηρία της ανθρωπότητας: «Κύριε, έχουμε χάσει την αίσθηση της αμαρτίας.»
»Σήμερα, μια επιδέξια προπαγάνδα εξαπλώνει την ανόητη απολογία του διαβόλου, την ασυνείδητη λατρεία του Σατανά, την απερίσκεπτη επιθυμία για αμαρτία, την άτιμη και επιπόλαιη ελευθερία και εξυψώνει την παρόρμηση, την ανηθικότητα και τον εγωισμό. Κύριε, η αφθονία μας έκανε λιγότερο ανθρώπους, η διασκέδαση κατάντησε το ναρκωτικό μας, μια πηγή αλλοτρίωσης, ενώ το συνεχές, μονότονο μήνυμα της κοινωνίας μας είναι μια πρόσκληση να πεθάνεις από εγωισμό...» (www.usaAfricaonline.com/-Morality and Society/Pope speaks 2006).
Γνωρίζει, άραγε, ο Πάπας Βενέδικτος την πραγματική ιστορία των περισσότερων προκατόχων του; Αν ναι, ας κάνει μία προσευχή για τη σωτηρία και των δικών τους ψυχών... ΗΝ
ΠΗΓΕΣ
* Tony Bushby, The Criminal History of The Papacy, Nexus, November/December 2006 · Catholic Encyclopedia, Farley ed. · The Cradle of Christ, Bishop Frotheringham, 1877 · Extermination of the Cathars, Simonde de Sismondi, 1826 · Eric John ed., The Popes. A concise Biographical History, Burns&Oates, London, 1964) · Annals of Hincmar, Archbishop of Reims,pub.c.905 · Horace K. Mann,77}e lives of the popes in the early middle ages, Kegal Paul, London, 1925 · Gospel of Luke, Mount Sinai manuscript of the Bible, British Museum, 1934 · Bull Unam Sanctam, Boniface VIII, 1302 · Istoria d'ltalia, Fran.Guicciardini, 1537 · Diterot'Encyclopedie, 1759 · Encyclopedia Britannica,3rd ed., 1797 · History in the Encyclopedia, D.H. Gordon, N. York,1947 · The good news of the Kingdoms, N.Segal, Australia, 1995 · Samuel Edgar's, The Variations of Popery, London, 1838 · Catholic Encyclopedia, Pecci ed. · Historia Ecclesiastica, MS 151 · Istoria d'ltalia, 1832 ed. · Paolo Giovio, De Vita Leonis Decini, Pontificus Maximus, 1897 · Letters and Comments of Pope Leo X, ibid. · Liber Pontificalis · Liberian Catalogue
• www.usaAfricaonline.com/Morality and Society/Pope speaks 2006 ww.inthesetimes.com/article/2059
ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΕΣ ΙΕΡΕΙΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ
Ο P. Patrick υπήρξε έναs από τους ιερείς που το Βατικανό έστελνε ως αντικαταστάτη παιδεραστών ιερέων, προκειμένου να συγκαλύπτει το σκάνδαλο. Η συνείδησή του όμως δεν το άντεξε, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί και να γίνει δικηγόρος των θυμάτων. Όπως ο ίδιος υποστηρίζει, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ δύσκολο να αποδοθεί η δικαιοσύνη, καθώς οι μυστικές διαδικασίες της Εκκλησίας κλείνουν τον δρόμο. Αυτό συμβαίνει ακόμα και όταν οι ένοχοι ομολογούν το έγκλημά τους. Στην ουσία, το διάταγμα που παραπέμπει σε όλες τnς περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης ανηλίκων στο Βατικανό μπερδεύει τις Αρχές και τους κοινωνικούς λειτουργούς. Μερικά παραδείγματα είναι τα παρακάτω:
Ο πάτερ Ταρσίσιο, είχε κατηγορηθεί κατ' επανάληψη για παιδεραστία. Ως αποτέλεσμα, το Βατικανό τον έστειλε σε μια απομακρυσμένη ενορία, στο Σαν Πάολο ms Βραζιλίας. Εκεί, προσφέρθηκε να κάνει μαθήματα κιθάρας σε ένα 13χρανο αγόρι. Μετά από λίγες μέρες, το αγόρι εκμυστηρεύθηκε στη γιαγιά του ότι ο πάτερ Ταρσίσιο τού είχε μάθει να κάνει έρωτα,..
Η οικογένεια αποφάσισε να μηνύσει τον ιερέα, ωστόσο η πίεση της Εκκλησίας και η περιθωριοποίηση που αντιμετώπισε το ανήλικο θύμα στο Σαν Πάολο ήταν τόσο έντονες, ώστε ανάγκασαν τους γονείς να αποσύρουν την κατηγορία. Μέχρι που έπεσε στα χέρια των Αρχών το ημερολόγιο του πατέρα Ταρσίσιο - ο onoios, φυσικά, είχε μεταφερθεί σε άλλη ενορία.
Τα γραφόμενά του ήταν τόσο αποκαλυπτικά, ώστε να τον καταδικάσουν σε 15 χρόνια κάθειρξη: «...μαθήματα κιθάρας, χορωδία, παπαδάκι Πολύ σημαντικό: να αποκτήσω την εύνοια της οικογένειας. Πιθανότητες: ένα αγόρι που είναι συναισθηματικό και ήρεμο. Να χρειάζεται έναν πατέρα και να μην έχει σεξουαλικούς ενδοιασμούς. Η συμπεριφορά μου: αφού ψυχολογήσω το αγόρι να του ζητήσω να μου δοθεί ως αντάλλαγμα για το δώρο που του προσφέρω.»
Ωστόσο,, η δικαιοσύνη δεν βρίσκει πάντα τον δρόμο τns. Όταν διορίστηκε στο Φοίνιξ της Αριζόνα, ο πάτερ Χερν γνώρισε το 14χρονο παπαδάκι Ρικ Ριβέζο, 0 Ρικ σήμερα αποκαλύπτει: «Ήταν σαν μέλος της οικογένειας... Με πήγαινε σε διάφορα μέρη... σε γιορτές, κηδείες και άλλοτε, για κολύμπι. Μετά με πήγαινε σπίτι του και μου έλεγε να βγάλω το μαγιό μου για να το βάλει στο στεγνωτήριο. Έβγαζε κι αυτός το δικό του... Μετά μου έλεγε να ξαπλώσω στο κρεβάτι., καθόταν πάνω μου κοιτάζοντάς με, και μου έκανε μαλάξεις στο στήθος... Κατέβαινε: με χάιδευε... κι ανέβαινε και ξανακατέβαινε... Το έκανε ξανά και ξανά... Δεν ήθελα να τον κοιτάξω... Έκλεινα τα μάτια και σκεφτόμουν ότι ήμουν κάπου αλλού και., περίμενα να τελειώσει..».
Την υπόθεση του Ρικ Ριβέζο, όπως και άλλες περιπτώσεις παιδεραστών ιερέων, ανέλαβε ο δικηγόρος Ρικ Ρόμλεϊ, ο onoios διαπιστώνει: «Τη μυστικότητα και την παρεμπόδιση που συνάντησα σε αυτή την έρευνα δεν την έχω βιώσει ποτέ, σε όλα τα χρόνια της καριέρας μου. Ήταν πολύ δύσκολο να αποσπάσω οποιαδήποτε πληροφορία από την Εκκλησία... Επιπλέον, ανάμεσα στους κανόνες της βρήκα και κάποιους που ήταν μυστικοί και οι οποίοι δεν έπρεπε, κατ' ουδένα λόγο, να δοθούν στις Αρχές. Είχα και κάηοιες πληροφορίες ότι ο διπλωματικός αντιπρόσωπος του Πάπα Ονούνσιο, είχε διατάξει να πηγαίνουν σε εκείνον όλα τα αποδεικτικά στοιχεία... Άρα, σύμφωνα με τον νόμο, δεν μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε αυτό το υλικό...»
»..Ήξερα ότι ιερείς, όπως ο πάτερ Χερν, είχαν δώσει όρκο υποταγής στο Βατικανό. Έτσι αποφάσισα να γράψω στη Ρώμη, για να τους ενημερώσω για τις επίσημες κατηγορίες εναντίον αυτών των ιερέων, αλλά και να τους τονίσω πως έπρεπε να επιστρέφουν για να δικαστούν. Είχα στείλει το γράμμα στον Γραμματέα του Κράτους, καρδινάλιο Σοντάνο. Ο φάκελος επέστρεψε σφραγισμένος... και βέβαια, ούτε και έλαβα ποτέ απάντηση.»
Ο πάτερ Χερν καταζητείται για 13 κακοποιήσεις ανηλίκων από Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Ο ίδιος κατέφυγε στη Ρώμη και τέθηκε υπό την προστασία του Βατικανού. Όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, κατάφερε και πάλι να διαφύγει, και τώρα κρύβεται κάπου στην Ιταλία.
Ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε σε αμερικανική εφημερίδα υπό τον τίτλο Διαφυγόντες Ιερείς φανερώνει σειρά ερευνών, σύμφωνα με ns οποίες πάνω από επτά ιερείς παιδεραστές προστατεύονται σήμερα από το Βατικανό και γλιτώνουν την τιμωρία...
[Πηγή: Ντοκιμαντέρ Σεξ στο Βατικανό, αναμετάδοση στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ (uuw.bbc.co.uk/panorama)']
του Tony Bushby
* Ο Tony Bushby διατελεί επί σειρά ετών ερευνητής θεολογικών και μεταφυοικών θεμάτων, ενώ είναι ιδρυτής ποικίλων περιοδικών στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.
Επιμέλεια-Προσαρμογή: Λίλα Σταμπούλογλου
Από το περιοδικό HELLENIC NEXUS Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2007
Η οικογένεια αποφάσισε να μηνύσει τον ιερέα, ωστόσο η πίεση της Εκκλησίας και η περιθωριοποίηση που αντιμετώπισε το ανήλικο θύμα στο Σαν Πάολο ήταν τόσο έντονες, ώστε ανάγκασαν τους γονείς να αποσύρουν την κατηγορία. Μέχρι που έπεσε στα χέρια των Αρχών το ημερολόγιο του πατέρα Ταρσίσιο - ο onoios, φυσικά, είχε μεταφερθεί σε άλλη ενορία.
Τα γραφόμενά του ήταν τόσο αποκαλυπτικά, ώστε να τον καταδικάσουν σε 15 χρόνια κάθειρξη: «...μαθήματα κιθάρας, χορωδία, παπαδάκι Πολύ σημαντικό: να αποκτήσω την εύνοια της οικογένειας. Πιθανότητες: ένα αγόρι που είναι συναισθηματικό και ήρεμο. Να χρειάζεται έναν πατέρα και να μην έχει σεξουαλικούς ενδοιασμούς. Η συμπεριφορά μου: αφού ψυχολογήσω το αγόρι να του ζητήσω να μου δοθεί ως αντάλλαγμα για το δώρο που του προσφέρω.»
Ωστόσο,, η δικαιοσύνη δεν βρίσκει πάντα τον δρόμο τns. Όταν διορίστηκε στο Φοίνιξ της Αριζόνα, ο πάτερ Χερν γνώρισε το 14χρονο παπαδάκι Ρικ Ριβέζο, 0 Ρικ σήμερα αποκαλύπτει: «Ήταν σαν μέλος της οικογένειας... Με πήγαινε σε διάφορα μέρη... σε γιορτές, κηδείες και άλλοτε, για κολύμπι. Μετά με πήγαινε σπίτι του και μου έλεγε να βγάλω το μαγιό μου για να το βάλει στο στεγνωτήριο. Έβγαζε κι αυτός το δικό του... Μετά μου έλεγε να ξαπλώσω στο κρεβάτι., καθόταν πάνω μου κοιτάζοντάς με, και μου έκανε μαλάξεις στο στήθος... Κατέβαινε: με χάιδευε... κι ανέβαινε και ξανακατέβαινε... Το έκανε ξανά και ξανά... Δεν ήθελα να τον κοιτάξω... Έκλεινα τα μάτια και σκεφτόμουν ότι ήμουν κάπου αλλού και., περίμενα να τελειώσει..».
Την υπόθεση του Ρικ Ριβέζο, όπως και άλλες περιπτώσεις παιδεραστών ιερέων, ανέλαβε ο δικηγόρος Ρικ Ρόμλεϊ, ο onoios διαπιστώνει: «Τη μυστικότητα και την παρεμπόδιση που συνάντησα σε αυτή την έρευνα δεν την έχω βιώσει ποτέ, σε όλα τα χρόνια της καριέρας μου. Ήταν πολύ δύσκολο να αποσπάσω οποιαδήποτε πληροφορία από την Εκκλησία... Επιπλέον, ανάμεσα στους κανόνες της βρήκα και κάποιους που ήταν μυστικοί και οι οποίοι δεν έπρεπε, κατ' ουδένα λόγο, να δοθούν στις Αρχές. Είχα και κάηοιες πληροφορίες ότι ο διπλωματικός αντιπρόσωπος του Πάπα Ονούνσιο, είχε διατάξει να πηγαίνουν σε εκείνον όλα τα αποδεικτικά στοιχεία... Άρα, σύμφωνα με τον νόμο, δεν μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε αυτό το υλικό...»
»..Ήξερα ότι ιερείς, όπως ο πάτερ Χερν, είχαν δώσει όρκο υποταγής στο Βατικανό. Έτσι αποφάσισα να γράψω στη Ρώμη, για να τους ενημερώσω για τις επίσημες κατηγορίες εναντίον αυτών των ιερέων, αλλά και να τους τονίσω πως έπρεπε να επιστρέφουν για να δικαστούν. Είχα στείλει το γράμμα στον Γραμματέα του Κράτους, καρδινάλιο Σοντάνο. Ο φάκελος επέστρεψε σφραγισμένος... και βέβαια, ούτε και έλαβα ποτέ απάντηση.»
Ο πάτερ Χερν καταζητείται για 13 κακοποιήσεις ανηλίκων από Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Ο ίδιος κατέφυγε στη Ρώμη και τέθηκε υπό την προστασία του Βατικανού. Όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, κατάφερε και πάλι να διαφύγει, και τώρα κρύβεται κάπου στην Ιταλία.
Ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε σε αμερικανική εφημερίδα υπό τον τίτλο Διαφυγόντες Ιερείς φανερώνει σειρά ερευνών, σύμφωνα με ns οποίες πάνω από επτά ιερείς παιδεραστές προστατεύονται σήμερα από το Βατικανό και γλιτώνουν την τιμωρία...
[Πηγή: Ντοκιμαντέρ Σεξ στο Βατικανό, αναμετάδοση στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ (uuw.bbc.co.uk/panorama)']
του Tony Bushby
* Ο Tony Bushby διατελεί επί σειρά ετών ερευνητής θεολογικών και μεταφυοικών θεμάτων, ενώ είναι ιδρυτής ποικίλων περιοδικών στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.
Επιμέλεια-Προσαρμογή: Λίλα Σταμπούλογλου
Από το περιοδικό HELLENIC NEXUS Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου