Κώστας Ζουράρις: Η Ελλάδα είναι εκτός Ιστορίας πια! Ενδεχομένως μας τελειώνει...

-->

«Βέβηλα Κίβδηλα Σκύβαλα»...
Hellenic NEXUS: Στην εισαγωγή του τελευταίου σας βιβλίου «Βέβηλα Κίβδηλα Σκυβαλα», το οποίο αποτελεί μία κριτική πάνω στο περιβόητο βιβλίο της Ιστορίας της Στ' Δημοτικού, γρά­φετε ότι το βιβλίο αυτό αποτελεί την «απόλυτηΎβρη»... 

Κώστας Ζουράρις: Το βιβλίο της Ιστορίας αποτελεί, ουσιαστικά, ένα προπαγανδιστικό φυλλάδιο του NATO. Είναι, όπως το λέω εγώ, νατοκεμαλική αρβύλα - για να πούμε τα πράγματα ήρεμα και με επιστημονική νηφαλιότητα. Ή συνοικιακόν κομμωτήριον νατο-κεμαλικών προδιαγραφών. Γιατί; Διότι λέει ψέματα δια των αποσιωπήσεων, διά των παραλήψεων, δια της νοθείας και των πλαστογραφήσεων, άρα, λέει ψέματα επί του ψέματος!
Είναι μια απόπειρα προς την παγκοσμιοποίηση, την έκπτωση του εθνικού φρονήματος και, κυρίως, του αισθήματος της ταυτό­τητος. Έτσι συγκροτείται πάντα μια κοινότητα - η ελληνική κοινότης, η ιλιαδο-ρωμέικη κοινότητα, αυτή της ιλιαδο-ρωμιοσύνης... Αυτό σημαίνει ότι δέχομαι αυτό που λένε ο Σβορώνος και ο μέγας Κώστας Μοσκώφ ότι υπάρχει μία ενότητα από την Ιλιάδα μέχρι το δημοτικό και αντιστασιακό τραγούδι, μία « αργόσυρ­τη διάρκεια» το λέει ο Μοσκώφ.
Η προσπάθεια αυτού του βιβλίου είναι ακριβώς να σπάσει αυτή την ενότητα και να διαμορφώσει... ασπόνδυλα αφασικά μαλάκια. Και χτυπάει στο κέντρο του εκπαιδευτικού συστήμα­τος, στα αθώα παιδάκια των 11-12 χρονών - μετά αρχίζουν οι πρώτες αποχωρήσεις από το σχολικό σύστημα. Αυτή είναι η πρώτη απόπειρα που γίνεται από της ιδρύσεως της... Ψωροκώ­σταινας, το 1832, για την αποδόμηση και την αποσύνθεση.
Στο Νυν αιωρούμαι, τη μελέτη που εξέδωσα για τον Θουκυδί­δη πριν από τέσσερα περίπου χρόνια, έδωσα όλες τις ενδείξεις που αποδεικνύουν ότι, ήδη, από τον 5ο αιώνα π.Χ., αυτό που λέγεται «ελληνική κοινότητα»/«Ελλάς» είχε πλήρως διαμορφώσει την εθνική συνείδηση. Κατά τον Θουκυδίδη η εθνογένεση είχε συντελεστεί ήδη στα ομηρικά χρόνια της Ιλιάδος.

Η.Ν.: Ακόμη, όμως, και με ένα κακό βιβλίο, ποιος είναι ο ρόλ του δασκάλου στο να περάσουν τα σωστά μηνύματα στα παιδιά. 

Κ.Ζ.: Από 99% μέχρι 130%! Είτε θέλει να κάνει πλύση εγκεφάλου και να διαλύσει την ελληνική συνείδηση στα παιδάκια, είτε θέλει να κάνει αντίσταση σε αυτό το βιβλίο. Ο Σωκράτης λέει ότι η σχέση δασκάλου-μαθητή είναι ένας προς ένα. Με το (δύο) χαλάει το πράγμα, τότε αρχίζει η απροσωπία.

Η.Ν.: Άρα, δεν είναι εξίσου σημαντική, αν όχι και κρισιμότερη η πανεπιστημιακή εκπαίδευση των δασκάλων; 

Κ.Ζ.: Γιατί αυτοί προσπάθησαν να αλώσουν πρώτα τις λεγόμενες παιδαγωγικές σχολές, τις σχολές παραγωγής καθηγητών και δασκάλων; Γιατί διαμορφώνουν δασκάλους-γενιτσάρους; Όμως, είναι ακόμη πολύ ισχυρή η παρουσία του ελληνικί πολιτισμού στα σκυλάδικα, στα πνεύματα, στον σωματότυπό μας, στα πάντα μας, γι' αυτό είναι δύσκολη η αποδόμηση. Αρνητικό στοιχείο είναι το μικρό μας μέγεθος. Διότι είμαοτε παλαιότερος πολιτισμός στον πλανήτη, μαζί με τους Κινέζους. Με μια μικρή λεπτομέρεια: αυτοί είναι 1,5 δισεκατομμύριο και εμείς μια κουκίδα! Αυτό, βέβαια, δεν ενόχλησε ποτέ χουςΈλληνες. Τώρα, όμως, τα απορροφητικά συστήματα ενσωματώσεως είναι πολύ πιο δυνατά από τα παλιά. Κάποτε, για να έρθει εδώ ο Πέρσης και να κάνει μεταφορά πληροφορίας ήθελε 6 μήνες. Τώρα, από το Internet, η πληροφορία που επιβάλλει τη διαταραχή του δικού σου νευροληπτικού συστήματος -και, επομένως, γνωσιοληπτικού, άρα συνειδησιακού συστήματος- είναι μηδενικού χρόνου. Πατάς το κουμπί και έρχεται! Εγώ, όπως λέει ο Σεφέρης, δεν προλαβαίνω να αλλοιωθώ, γιατί είμαι 3000 ετών. Αλλά ένα παιδάκι είναι σαν το σφουγγά­ρι. Ό,τι του βάλεις, θα το απορροφήσει! Άρα η μάχη πρέπει να δοθεί πρωτίστως για τους δασκάλους, και όχι τόσο για το βιβλίο. Το βιβλίο είναι για πέταμα!

Η.Ν.: Στο βιβλίο Θίγετε και το θέμα της Τέχνης, αμφισβητώντας έντονα την άποψη ότι «η Τέχνη δεν έχει σύνορα»... 

Κ.Ζ.: Η Τέχνη πάντα έχει σύνορα και, κυρίως, ο τεχνίτης, ο δημι­ουργός. «Δημιουργός» ίσον «έργον δήμου»" επομένως, ποιανού δήμου; Για ποιον δήμο έχεις το έργο; Αυτό σημαίνει δημιουργώ. Γιατί οι 4 εξωτερικοί κίονες του Παρθενώνα είναι παχύτεροι, αυτοί που βλέπουν προς το άπειρο δηλαδή, σε σχέση με τους εσωτερικούς; Για να μην φαίνονται λεπτότεροι! Και είναι οι μόνοι τέτοιοι κίονες στον πλανήτη, και έχουν γίνει από Έλλη­νες τεχνίτες σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Άρα, είναι ελλη­νικοί. Άλλο αν αυτό αρέσει και σε άλλους! Και για να γίνει «politically correct» η φράση, πήρα έναν στίχο του Ελύτη από το ποίημα Μαρία - Νεφέλη, απίστευτης ομορφιάς και τραγικότητας. Ο στίχος λέει: «με ένα φύλλωμα λέξεων θα σε ντύσω ελληνικά, να μοιάζεις ανίκητη». Δεν λέει «να είσαι ανίκη­τη», αλλά «να μοιάζεις». Να το τραγικό! Το συνδέει η αμφιση­μία, το «νυν αιωρούμαι». Δεν είναι γραμμένη εν τόπω και χρόνω αυτή η φράση; Άρα, έχει ταυτότητα. Αυτή η φράση έχει σύνορα! Η Τέχνη, λοιπόν, του Ελύτη έχει σύνορα, είναι Ελληνική Τέ­χνη. Αρέσει σε έναν ξένο; Μπορεί, πράγματι, να αρέσει. Εμένα, ας πούμε, μου αρέσουν τα κρουστά του Ουαγκαντουμπού, επειδή μεγάλωσα με Αφρικανούς φοιτητές και πήγαινα στην Αφρική... Τα λατρεύω τα κρουστά, αλλά είναι δική τους τέχνη  εκεί έγινε. Μόνο εκεί μπορούσε να γεννηθεί, άλλο αν μας αρέσουν κι εμάς. Ούτε, βέβαια, έχουν την ίδια σημασία για μας, όπως έχουν σε εκείνους. Για να «διορθώσω», λοιπόν, αυτή τη φράση, έγραψα: «με ένα φύλλωμα λέξεων θα σε ντύσω cosmopolitan, να μοιάζεις ΟΗΕ »! Για να είναι «politically correct» και να περάσει!

Όσο πιο τοπικό, τόσο πιο παγκόσμιο...
Η.Ν.: Στο κεφάλαιο για την Τέχνη αναφέρετε ότι, όταν ρώτησαν τον Ρενουάρ γιατί, ενώ τα έργα του είναι αμιγώς «γαλλικά», έχουν τέτοια παγκόσμια ανταπόκριση, ο ίδιος απάντησε πως «όσο πιο τοπικό είναι κάτι, τόσο είναι και πιο παγκόσμιο»... 

Κ.Ζ.: Εννοούσε «όσο πιο γνήσιο». Το γνήσιο το αναγνωρίζει και ο άλλος. Και από αυτή τη γνησιότητα παίρνει κάτι που θα ταιριά­ζει και σ' εκείνον. Αν όμως είναι ψεύτικο, δεν θα πάρει τίποτα.

Η.Ν.: Την ουσία μιας τέτοιας φράσης, εμείς οιΈλληνες δεν μπο­ρούμε, δεν θέλουμε ή δεν μας αφήνουν να τη συλλάβουμε; 

Κ.Ζ.: Όχι! Όλοι τη συλλαμβάνουμε! Ξέρεις, εμείς δημιουργήσαμε την πρώτη Μη Κυβερνητική Οργάνωση στον πλανήτη, πριν από 180 περίπου χρόνια: το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών! Δεν έχει καμία σχέση με ελληνική κυβέρνηση! Είναι ΜΚΟ! Εξ ου και η επίσημη ονομασία του: «Υπουργείον Εξωτερικών Τεμενάδων»... Λοιπόν, για να επανέλθω, ο ελληνικός λαός έχει πλήρη συνεί­δηση του χθονίου, της ετερότητας του, και αυτό το πράγμα αμφι­σβητείται, ουσιαστικά, από έναν εσμό γελοιοδεστάτων καρνάβαλων, οι οποίοι με κάτι ψευτοσπουδές και με αγγλικούλια - πώς το λέει υπέροχα ο Σεφέρης και τους εξευτελίζει: «έρχονται μουρ­μουρίζοντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες». Ούτε καν μία ολοκληρωμένη και ακεραία σκέψη. Αυτό είναι το χαρακτη­ριστικό του γενίτσαρου.

Η.Ν.: Στο οπισθόφυλλο γράφει: «ο κύριος Κοσμάς ο Αιτωλός είναι μήπως executive manager των MacDonald's». 

Κ.Ζ.: Ξέρεις γιατί; Ίδιον της επιστήμης, πάντοτε, είναι ο προσ­διορισμός της ετερότητος. Δηλαδή, στην επιστήμη, η ανίχνευση γίνεται συνεχώς « περί μεταβάσεως εις έτερον γένος», όπως λέει ο Αριστοτέλης, δηλαδή ότι τα πράγματα δεν είναι όλα τα ίδια. Αλλιώς δεν έχεις επιστήμη και φτάνεις σε υπεραπλουστεύσεις. Λέει το βιβλίο για τους δασκάλους του Γένους: «ανάμεσα σε αυτούς ξεχωρίζουν οι Κοσμάς Αιτωλός και Αδαμάντιος Κοραής». Και λέω, γιατί δεν βάλατε «ο καλόγερος ή ιερομόναχος Κοσμάς ο Αιτωλός» και «ο ιατρός Αδαμάντιος Κοραής»; Ίδιες είναι οι δύο περιπτώσεις; Ο ένας, καθ' όλη τη διάρκεια της ελλη­νικής επανάστασης, είναι στο Παρίσι και δίνει οδηγίες από εκεί, και ο άλλος εγκαταλείπει τη ζαχαρένια του στο Άγιο Όρος και την Κωνσταντινούπολη, και 17 χρόνια αλωνίζει και επανεξελληνίζει τους καθηλωμένους πληθυσμούς, χτίζει 227 σχολεία, τον δέρνουν... Και, κατά σύμπτωση, μετά από 17 χρόνια, τον κρεμάνε οι Τούρκοι από ένα κλαδί! Το ίδιο είναι με τον Παριζιάνο;
Γιατί ποια είναι η επιστημονική ονομασία του Κοσμά του Αιτωλού; Το «κορόιδο»! Και ο Αυξεντίου στην Κύπρο: για τους χοντρομαλάκες, αυτοί οι άνθρωποι είναι τα κορόιδα, κατάλα­βες; Οι γελοίοι, γιατί δεν το γράφουν αυτό σε 3 σειρές;
«Αυτά», λέει ο Ελύτης, «στη γλώσσα τη δική μου. Αλλοι, άλλα, σ' άλλες». Να ο νόμος της αριστοτελικής ετερότητας, η αρχή της επιστημολογίας όλων των επιστημών. Γιατί δεν αναφέρεται ούτε μία λέξη στο κεφάλαιο «Η πνευματική ζωή στον 20ό αιώνα»; Δεν υπάρχει ούτε ένα στιχάκι του Σεφέρη, ούτε του Ελύτη. Ξέρεις γιατί; Γιατί και οι δυο θεωρούνται ελληνοκεντρικοί από αυτούς. Αν υπάρχουν δύο cosmopolitan Έλληνες, αυτοί είναι ο Σεφέρης και ο Ελύτης! Διότι δεν μπορείς να είσαι καλλιτέχνης, εάν δεν είσαι πάντοτε σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο.

Η.Ν.: Πιστεύετε ότι ο Ελληνισμός, ως έννοια και ως ιδεολογία, έχει εχθρούς;
Κ.Ζ.: Όχι. Η θουκυδίδεια πολιτική ανάλυση λέει το εξής: εχθρούς έχει μόνο ο ισχυρός, ο ανίσχυρος δεν έχει.

Η.Ν.: Ως Ιστορία και ως Πολιτισμός, όμως, ο Ελληνισμός δεν είναι πολύ ισχυρός;
Κ.Ζ.: Όχι, όχι... Η Ελλάδα είναι εκτός Ιστορίας πια! Ενδεχο­μένως, μας τελειώνει...
Σε λίγο θα έχουμε μαθητές του βιβλίου της Στ' Δημοτικού. Το χαρακτηριστικό των Ελλήνων είναι, όπως το λέει ο Θουκυδίδης, «κάθε ένα από τα ελληνικά έθνη, ερίζει με τα άλλα ελληνικά έθνη ποιο είναι περισσότεροΈλλην από τα άλλα»... Να σου πω ένα χαρακτηριστικό της διαφοράς των δύο μεγάλων πολιτισμών, του κινεζικού και. του ελληνικού; Οι Κινέζοι δεν έχουν ιδεό­γραμμα που να μοιάζει ή, έστω, να πλησιάζει το δικό μας «ελευθερία». Ξέρεις ποιο δικό χους ιδεόγραμμα πλησιάζει περισσότερο; Το ιδεόγραμμα για την «αταξία»! Γι' αυτούς, συνώνυμο της ελευθερίας είναι η αταξία!

Ο πραγματικός «Ευρωπαίος»
Η.Ν.: Έχετε εισάγει τον -διάσημο, πλέον- όρο του «ευρωλιγούρη». Ποιον ακριβή ορισμό θα του δίνατε εσείς; 

Κ.Ζ.: Δες το στο λεξικό του Μπαμπινιώτη...

Η.Ν.: Διαβάζω: «Ευρωλιγούρης: Ο Έλληνας που αποδέχεται άκριτα οτιδήποτε προέρχεται από τη Δυτική Ευρώπη, που θαυ­μάζει και υιοθετεί καθετί ευρωπαϊκό, συχνά περιφρονώντας αντίστοιχα ελληνικά, ή ότι σχετίζεται με την Ανατολή.» 

Κ.Ζ.:Έτσι... Και η λέξη κλειδί εκεί είναι το «άκριτα». Κοίτα, εγώ είμαι από τους πιο Ευρωπαίους. Εάν υπάρχουν 10 άνθρωποι βαθύτατα Δυτικοευρωπαίοι, ένας από αυτούς είμαι εγώ.

Η.Ν.: Πώς μπορεί κάποιος όπως εσείς, που έχετε ζήσει πολλά χρόνια στη Γαλλία, να είναι τόσο αρνητικός σε σχέση με τον «ε­ξευρωπαϊσμό» της Ελλάδας;
Κ.Ζ.: Ασφαλώς και δεν είμαι αρνητικός προς τον «εξευρωπαϊ­σμό»... Είμαι αρνητικός με αυτό το τριτοκοσμικό κατιναριό κομ­μωτηρίου, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τον «Ευρωπαίο» που έχω μέσα μου. Διότι εγώ μεγάλωσα με σονάτες του Μπετόβεν, η Γερμανίδα νταντά μου με έλεγε «σοκολατένιε μου άγγελε» επει­δή, όταν ήμουν μικρός, ήμουν σαν την κρατική (ορχήστρα) των γύφτων... Έχω κάνει μουσικές σπουδές στο Μοτσαρντέουμ του Σάλτσμπουργκ και έχω γράψει ποιητική συλλογή στα γαλλικά μόνο. Δεν έχω γράψει ούτε ένα στίχο στα ελληνικά...

Η.Ν.: Τότε πώς μπορεί να είστε ο «εφευρέτης» των «ευρωλιγούρηδων»; Δεν είναι λίγο αντιφατικό αυτό; 

Κ.Ζ.: Όχι, είναι το συναμφότερον! Επαναλαμβάνω τη φράση του Ρενουάρ: «για να είσαι οικουμενικός, πρέπει να είσαι ντόπιος».
Εγώ είμαι βαθύτατα Γάλλος στα γράμματα και βαθύτατα Γερ­μανός στη μουσική...
Όπως είπε ο μέγας Θεόδωρος Ζιάκας, υπάρχει μία κεντρική ' παράδοση και, μετά, έχουμε δευτερογενείς ή περιφερειακές. Η περιφερειακή μου παράδοση είναι οι διάφορες ευρωπαϊκές (γαλλική και γερμανική, κυρίως). Η κεντρική μου παράδοση είναι η ελληνική. Το μείγμα το συναμφότερον που διαμορφώνε­ται από αυτή τη μείξη έχει τη σφραγίδα της Ρωμιοσύνης.

Η.Ν.: Τότε, γιατί να είμαστε κατά της παγκοσμιοποίησης; Γιατί να μην είμαστε παράλληλα και Γάλλοι, και Αμερικανοί, και Ιταλοί...; 

Κ.Ζ.: Μα δεν είμαστε καθόλου εναντίον! Εγώ είμαι προ πολλού παγκοσμιοποιημένος. Δεν μας λένε, όμως, ακριβώς αυτό. Μας λένε ότι πρέπει να περάσουμε κάτω από τη νατοϊκή αρβύλα και να στέλνουμε στρατεύματα στο Αφγανιστάν. Δεν έχουμε καμία δουλειά να στέλνουμε στρατεύματα στο Αφγανιστάν. Και αν δεν μας σκοτώνουν ακόμα Έλληνες φαντάρους εκεί, είναι γιατί η ελληνική αποστολή ανήκει στην υγειονομική μονάδα.
Η παγκοσμιοποίηση αυτή είναι πολτοποιητικού τύπου, για να περνάει το fast food και η μουσική «Γιουροβύζιον» (με -υ-το «-βυζιον», σε παρακαλώ). Σαφώς και είμαι υπέρ τού να γίνο­νται, όπως λέει ο Μποροντέλ, μορφωτικές ανταλλαγές ανάμεσα στους Ινδούς, σε μας, στους Αμερικάνους κ.λπ. Ο ελληνικός πολιτισμός ήταν πάντα υπέρ των ανταλλαγών.

Η.Ν.: Πόσο συμβάλλουν τα ΜΜΕ στην καθιέρωση της παγκο­σμιοποίησης;
Κ.Ζ.: Πολύ. Συμβάλλουν πάρα πολύ στην πολτοποίηση και στην κατάργηση της ετερότητος. Από την άλλη, όμως, μπορεί με μία έξυπνη κίνηση ή παρουσία να είναι φορείς αυτοπαράκτου παρου­σίας. Τα ελληνικά σατυρικά σήριαλ, ας πούμε, είναι εκπληκτικής αριστοφανείας αντοχής.
Με τις ειδήσεις δεν ασχολείται και πολύ ο κόσμος. Τις συνε­κτιμά με πολλά άλλα πράγματα και, έτσι, σμικρύνεται η αρνητική τους παρουσία.

Η.Ν.: Εσείς είστε εκπρόσωπος των ΜΜΕ - έχετε μία σημαντική θέση στην εφημερίδα «Μακεδονία». Θεωρείτε τον εαυτό σας μέρος του κατεστημένου;
Κ.Ζ.: Όχι, βέβαια! Πρώτα απ' όλα, η Μακεδονία δεν έχει μεγά­λη επιρροή. Το κατεστημένο είναι αυτό που, πολύ σωστά, περιέ­γραψε ο Καραμανλής ο νεότερος, πριν από δύο περίπου χρό­νια: νταβατζήδες. Αυτό σημαίνει ότι το ιδιοκτησιακό καθεστώς είναι οι νταβατζήδες. Εγώ, λοιπόν, δεν ανήκω σε αυτούς.

Η.Ν.: Αυτή σας η ιδιότητα, όμως, σε συνάρτηση με τα γενικότερα χαρακτηριστικά σας; Έχετε σπουδάσει οτο εξωτερικό, μεγαλώ­σατε σε ένα περιβάλλον με ανέσεις... Πόσο αυθεντικός μπορεί να είναι ένας επαναστάτης, ο οποίος δεν έχει στερηθεί τίποτα; 

Κ.Ζ.: Εγώ στερήθηκα πάρα πολλά πράγματα: έφυγα επτά χρόνια από την πατρίδα μου λόγω πολιτικής εξορίας, επί Χούντας. Στε­ρήθηκα για χρόνια τον πατέρα μου, διότι ήταν καταδικασμένος δις εις θάνατον. Στερήθηκα τους τόνους με την επικράτηση του μονοτονικού συστήματος. Αισθάνομαι υπό κατοχήν εξαιτίας αυτού του πράγματος...

H.N.: Μιλάμε για στερήσεις σε υλικό επίπεδο... 

Κ.Ζ.: Εφτά χρόνια δεν μπορούσα να επιστρέψω στον τόπο μου, αυτό δεν είναι υλικό επίπεδο; Δεν υπάρχει πιο υλικοτάτη στέρη­ση! Ήμασταν κυνηγημένοι επειδή ήμασταν κομμουνιστές και τότε έβλεπα την ελληνική σημαία με το στέμμα και την έφτυνα. Σ' εμάς μόνο η ελληνική σημαία της κυπριακής πρεσβείας ήταν ανεκτή.

Περί πολιτικής
Η.Ν.: Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση σχετικά με το θέμα των Σκοπίων, το 13,2% των ερωτηθέντων κρίνει πως ο κ. Καρατζαφέρης τηρεί υπεύθυνη στάση ως προς το Σκοπιανό. Αυτό δεν είναι κάπως αντιφατικό, σε σχέση με την ανησυχία που εκφράζετε για αλλοίωση του ελληνικού αισθήματος; 

Κ.Ζ.: Υπάρχουν και άλλες δημοσκοπήσεις, που λένε ότι το 86% των Ελλήνων ζητούν από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση να δείξει μία αυστηρή στάση στο Σκοπιανό. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει επέλθει ακόμα η δυσμενής αφομοίωση στα πρότυπα του Mac Donald's, όπως πιστεύουν πολλοί.

Η.Ν.: Ποια στάση θεωρείτε ότι πρέπει να τηρήσουμε στο θέμα των Σκοπίων, και την ένταξη τους σε NATO και Ε.Ε. αργότερα;
Κ.Ζ.: Η Ελλάδα δεν πρέπει να δεχθεί κανένα παράγωγο στην ονομασία και να ασκήσει το βέτο που διαθέτει, ασχέτως αποτελεσματικότητας. Οι Σκοπιανοί δεν ενδιαφέρονται να τους αναγνωρίσει όλος ο πλανήτης, και τα 196 κράτη του ΟΗΕ ή τα 207 της Διεθνούς Κοινότητας. Από έναν ενδιαφέρονται να αναγνωριστούν για τη νομιμοποίηση τους: Από εμάς. Αν εμείς δεν τους νομιμοποιή­σουμε, εφ' όρου ζωής θα αισθάνονται μετέωροι.
Οι Τούρκοι μόνο από εμάς θέλουν να αναγνωρίσουμε ότι η Κύπρος δεν είναι κατεχόμενη, αλλά διζωνική κοινότητα. Αν εμείς τα λέμε Κατεχόμενα και μιλάμε για εισβολή και κατοχή, θα έχουν το αίσθημα του μετεωρισμού. Από εμάς το χρειάζονται -ούτε από τους Άγγλους, ούτε από τους Αμερικάνους, ούτε από τους Κινέζους. Από τουςΈλληνες θέλουν την αναγνώριση. Αν το πούμε όμως διχοτόμηση, έληξε το θέμα.
Αυτό έγραψα κι εγώ. Θα μας πουν «μα, και στα σχολικά σας βιβλία λέτε ότι είναι διχοτόμηση. Όταν λέτε ότι, στους Βαλκα­νικούς Πολέμους, ο ελληνικός στόλος καταλαμβάνει πολλά νησιά και περιοχές, δεν απελευθερώνει - καταλαμβάνει. Άρα, δώστε τα πίσω, δώστε τα στον ιδιοκτήτη». Κατάληψη είναι δεν είναι απελευθέρωση. Η Λέσβος δεν απελευθερώθηκε, κατελή­φθη! Έτσι θα πουν οι Τούρκοι. Δώστε την στον ιδιοκτήτη της, στον Φούφουτο, στον οποιονδήποτε...

Η.Ν.: Υπάρχει η αίσθηση ότι όποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα και να ψηφίσεις σήμερα, θα καταλήξεις στο ίδιο αποτέλεσμα. Ποια είναι τα κριτήρια, με τα οποία θα πρέπει κανείς να ψηφίζει; Κ.Ζ.: Με βάση το ισχύον εκλογικό σύστημα που δεν μας επιτρέ­πει να επιλέγουμε έναν από αυτό το κόμμα και έναν από το άλλο, δεν μπορούμε να ψηφίζουμε βάσει μίας μονοεδρικής έναν συγκε­κριμένο υποψήφιο ή βάσει ενός καταλόγου υποψηφίων, χωρίς μνεία κόμματος. Ο καθένας, λοιπόν, θα πρέπει να ψηφίζει τους υποψηφίους ενός κόμματος που έχουν συνείδηση ταυτότητας και επιδιώκουν την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη εμπρά­κτως.

Η.Ν.: Έχοντας ως δεδομένο ότι οι σημερινοί πολιτικοί είναι, ως επί το πλείστον, δέσμιοι χορηγών που συμβάλλουν άμεσα στην εκλογή τους, πόσες πιθανότητες έχουμε να βρούμε έναν τέτοιον, αυθεντικά ιδεολόγο πολιτικό;
Κ.Ζ.: Ξέρεις, το άλλο επιστημονικό κλειδί στον ελληνικό πολιτι­σμό είναι το «περίπου». Στην Κύπρο ξέρω ποιον θα ψήφιζα δαγκωτά: Τάσσο Παπαδόπουλο! Γιατί δεν ήταν καταπληκτικό όταν ο Χριστόφιας (ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ) «τα γύρισε», τότε με το Σχέδιο Ανάν, διότι μια εσωτερική δημοσκόπηση έδει­ξε πως το μεγαλύτερο ποσοστό των οπαδών του ΑΚΕΛ ήταν κατά του Σχεδίου; Όταν ανακάλυψα ότι η Κοντολίζα και ο Μπους άρχισαν τότε να ψάχνουν απεγνωσμένα τον Χριστόφια, είπα «έληξε, παιδιά, το 'χουν χάσει το παιχνίδι»...
Στην Ελλάδα, θα πρέπει ψηφίζουμε «στο περίπου». Αυτόν, δη­λαδή, που δείχνει ότι, τουλάχιστον, θα το προσπαθήσει...
Η.Ν.: Πάντως υπάρχουν άνθρωποι στην Κύπρο που, αν και ψηφίσαν «όχι», θεωρούν ότι, στην πορεία, ο Παπαδόπουλος δεν διαχειρίστηκε καλά το αποτέλεσμα. Ότι θα μπορούσαμε να είμα­στε πιο διεκδικητικοί, όσο είχαμε το πλεονέκτημα του αιφνιδια­σμού...
Κ.Ζ.: Κοίτα, το ότι έχουν δοθεί πια κυπριακά διαβατήρια σε όλους τους Τουρκοκυπρίους, το ότι έχουν ανοίξει τα οδοφράγ­ματα και ο τουρκικός στρατός κατοχής δεν επιτρέπει την ελεύ­θερη επικοινωνία φάνηκε ολοκάθαρα. Αυτή τη στιγμή, κατεχό­μενα στην Κύπρο δεν είναι τόσο τα εδάφη μας, όσο οι Τουρκο­κύπριοι. Αυτοί υφίστανται τον τουρκικό στρατό κατοχής. Ακόμα και οι περισσότεροι έποικοι θέλουν να φύγουν τα τούρκικα στρατεύματα, για να πάρουν το πολυπόθητο κυπριακό διαβατή­ριο και να επωφεληθούν από την κυπριακή ευημερία.

Παγκόσμια κέντρα εξουσίας

Η.Ν.: Οι θεωρίες συνωμοσίας λένε ότι «παγκοσμιοποίηση» και «Νέα Παγκόσμια Τάξη» δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ και η Παγκό­σμια Τράπεζα, αλλά μια σειρά από μυστικές λέσχες και εταιρίες που βρίσκονται πίσω από αυτές και λειτουργούν ως σκιώδης υπερκυβέρνηση...

Κ.Ζ.: Όλα αυτά είναι απόπειρες δημιουργίας ενός συστήματος επιρρροής. Βεβαίως και υπάρχουν όλα αυτά! Δεν πιστεύω, όμως, ότι κατευθύνονται μονομερώς εναντίον ενός στόχου,
παρά τη γενική αντίληψη που θεωρεί ότι κάποιο συγκεκριμένο μόρφωμα τούς είναι αρνητικό ή τους εμποδίζει. Αυτά λοιπόν έχουν ισχύ, ας πούμε, όπως κάθε συσσωμάτωση. Οι συσσωματώσεις πάντοτε είναι ενώσεις προσώπων που επι­διώκουν έναν ίδιο σκοπό. Αυτό, όμως, δεν έχει ποτέ ειδικό αντίπαλο ή ειδικό εχθρό. Αν εμείς ξαφνικά είμαστε εμπόδιο, μπορεί να στραφούν και απέναντι μας.

Η.Ν.: Ο Ελληνισμός, δηλαδή, θα μπορούσε να αποτελεί ένα στοιχείο που θέλουν να χτυπήσουν;
Κ.Ζ.: Και η Γαλλία αντιστέκεται, παρότι έχει μειωθεί η παγκό­σμια εμβέλεια της. Η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ ενδιαφέρεται περισσότερο να εξουδετερώσει τον παράγοντα «Γαλλία», παρά την Ελλάδα. Σήμερα, ας πούμε, η Κύπρος έχει μεγαλύτερη στρα­τηγική σημασία για τις ΗΠΑ σε στρατιωτικό-στρατηγικό επίπε­δο. Επομένως, πρέπει να εξουδετερωθεί ο Παπαδόπουλος, αυτή η τάση του κυπριακού λαού. Η Κύπρος κινδυνεύει περισ­σότερο απ' ό,τι, ας πούμε, η Κρήτη. Στην Κρήτη, δυστυχώς, έχουν τη Σούδα, η οποία τους ευνοεί αρκετά και δεν εμπλέκε­ται άμεσα στα επιθετικά συστήματα του αμερικάνικου ιμπερια­λισμού.
Γιατί προσπαθούν να βομβαρδίσουν το Σουδάν οι Αμερικάνοι; «Δεν αφήνουν κανέναν να έχει ησυχία», έλεγε ο Θουκυδίδης για τους Αθηναίους. Το ίδιο ισχύει και εδώ. Και οι Αμερικανοί αισθάνονται ότι απειλούνται πανταχόθεν. Ο Θουκυδίδης λέει «σε απειλούν οι γείτονες σου;» Λόγω ισχύος, οι Αμερικάνοι τους έχουν όλους γείτονες. Επομένως, τους απειλούν όλοι. Ταυτοχρόνως, είναι και οι πιο φοβισμένοι, μήπως χάσουν την ηγε­μονία, αλλά και οι πιο επικίνδυνοι, ακριβώς μήπως χάσουν την ηγεμονία!

Η.Ν.: Έχουν εφαρμοστεί ποτέ στην Ελλάδα εντολές αυτών των κέντρων; Πολλοί Έλληνες πολιτικοί συμμετέχουν στις συνεδριά­σεις τους...
Κ.Ζ.: Το πραξικόπημα του 1967 δεν ήταν μια τέτοια εφαρμογή; Όταν είδαν ότι «κινδυνεύει» ένα δημοκρατικό κίνημα να ανέλ­θει στην εξουσία υπό τη μορφή της Ενώσεως Κέντρου και, επομένως, να θέσει σε κίνδυνο τις τότε αμερικανικές βάσεις και ενδεχομένως και τον συσχετισμό, βάλανε τα τανκς. Αντιστοί­χως, το βιβλίο της Ιστορίας της Στ' Δημοτικού είναι μια πλήρης εφαρμογή του Σχεδίου. Νόμιζαν ότι θα το περάσουν στη ζουλά, αλλά ξεσηκώθηκαν όλοι. Δεν το περίμεναν.

Η.Ν.: Τι θα πούνε στα παιδιά τους για την Ελλάδα οι σημερινοί μαθητές της Στ' Δημοτικού;
Κ.Ζ.: Εξαρτάται από το αν περάσει το βιβλίο. Αν συμβεί κάτι τέ­τοιο, θα τους πούνε αυτά που λένε οι συντάκτες. Και θα λένε μετά: «καλά ρε παιδί μου, αφού περνούσαν τόσο καλά οι 'Ελληνες, γιατί έκαναν την Επανάσταση;». Τώρα, αν περάσει η άλλη άποψη ότι δεν περνούσαν καλά και ήθελαν την ελευθερία τους...
Η ελευθερία είναι κάτι άσχετο με το αν περνάω καλά ή όχι. Θυμάσαι τι έλεγαν στην Κύπρο; «Την Ελλάδαν θέλομεν και ας τρώγομεν πέτρες.» Μπορεί να περνάς και πολύ άσχημα. Απλώς θες να είσαι ελεύθερος, δηλαδή να είσαι αυτεξούσιος. Μπορεί να σε έχουν όρνηθα χρυσή σε κοτέτσι, κι εσύ να θες να είσαι πουλί στο κλαρί. Η ελευθερία είναι ένα ταυτολογικόν σχήμα, είναι αυθεπίστροφον και κύκλιον σχήμα, όπως οι ελληνικοί κυκλικοί χοροί μας! ΗΝ
της Μαρίας Λυσάνδρου

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ HELLENIC NEXUS Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2007

Related Posts :